Πέμπτη, Ιανουαρίου 23

Πανικός ή...;

Δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Ήταν μια μέρα που είχα σηκωθεί πολύ φυσιολογικά και όμορφα και με κάθε καλή διάθεση για μια ''καλή'' μέρα. Αλλά όχι. Φυσικά όχι.

Μια χαρά περνούσε η μέρα μέχρι που ήρθε η ώρα ενός μαθήματος επιλογής. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα με το διαγώνισμα και καταλήξαμε να μιλάμε για πράγματα ασυσχέτιστα, που με κάποιον τρόπο συνδέονταν. Άρχισε λοιπόν η καθηγήτρια να μιλάει. Να μιλάει χωρίς σταματημό.

Μιλούσε για εμάς, τους μαθητές, για το εκπαιδευτικό σύστημα, τους βαθμούς που αξίζουμε, για την δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Άρχισε να αναφέρεται λοιπόν και σε όλη την διαδικασία για να περάσουμε στα πανεπιστήμια. Μιλούσε τόσο εξαντλητικά ,που κουραζόμουν και μόνο που την άκουγα.

Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι και εγώ για το μέλλον μου και όλα αυτά, κάτι που απέφευγα συστηματικά με κάθε δυνατό τρόπο. Σκεφτόμουν πως δεν θα τα καταφέρω, καθώς άκουγα παράλληλα την καθηγήτρια να μιλάει για το πόσο θα δυσκολευτούμε να καταφέρουμε το οτιδήποτε.

Δεν ήθελα αλλά σκεφτόμουν τόσο πολύ. Δεν ήθελα να τις κάνω αυτές τις σκέψεις γιατί πάντα με άγχωναν. Άρχισα να ιδρώνω και να κουνιέμαι νευρικά. Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε. Ήθελα να βγω από την τάξη και να βάλω τα κλάματα, χωρίς να ξέρω τον ακριβή λόγο. Ένιωθα κενός και ό,τι άκουγα μου φαινόταν ανούσιο. Ξεροκατάπινα και μου έκανα αέρα, πρόχειρα, με μια φωτοτυπία. Τι μου συμβαίνει;

Ο καθένας μπορεί να του δώσει και διαφορετικό όνομα, αυτό είναι το σίγουρο. Άλλοι θα το πουν άγχος, άλλοι θα την βαφτίσουν μια ''κακιά στιγμή'', άλλοι κρίση πανικού. Μάλλον το τελευταίο θα επέλεγα.

Δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις μου πια. Μετά από λίγα λεπτά συνέχισα να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση. Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με ό,τι μπορούσα, αλλά τίποτα δεν απέδιδε. Ώσπου ακούστηκε το κουδούνι. Ο ήχος διαχύθηκε στο χώρο και ξαφνικά... Λειτούργησε σαν χάπι, σαν φάρμακο. Με ηρέμησε αυτόματα, θυμίζοντας μου πως έπρεπε να βγω από την τάξη και να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Έπρεπε.

Το υπόλοιπο της μέρας δεν ξέφυγα από τις σκέψεις μου αλλά δεν ξανασυνέβη κάτι παρόμοιο.

Στο τέλος της μέρας το μόνο που μου έμεινε είναι μια δόση άγχους και ένα ερώτημα:
''Τελικά, τι θα καταφέρω εγώ στην ζωή μου;''

Κλείνω με κάτι που τόσο με εκφράζει χωρίς καν να χρειαστεί να το σχολιάσω:












Καληνύχτα.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 17

Λάθος εικόνες

"Μια εικόνα χίλιες λέξεις" έτσι δεν λένε; Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μπορεί να περιγράψει τέλεια κάποιες καταστάσεις.

Είναι αυτή η στιγμή που απλά βλέπεις κάτι, και σε καταστρέφει ολοκληρωτικά. Δεν ακούς, δεν ακουμπάς, τίποτα τέτοιο. Απλά βλέπεις από μακρυά κάτι χωρίς καν να το θες. Τυχαίνει να πάει εκεί το βλέμμα σου και ξαφνικά...κολλάς. Το ήξερες πως συνέβαινε αλλά όταν υπάρχουν και οι αποδείξεις, όλα γίνονται πολύ χειρότερα.

Ίσως να μην δείξεις πως αισθάνεσαι πραγματικά και να το ρίξεις στην πλάκα. Μόλις γυρίσεις σπίτι σου όμως, και κλείσεις την πόρτα πίσω σου, βγάζεις την "μάσκα" και γίνεσαι ξανά ο εαυτός σου. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι, ίσως υπερβολικά, χωρίς διακοπή. Με την ώρα το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να τα έχεις περιπλέξει όλα στο μυαλό σου. Πάντα. Πάντα τα περιπλέκω. Γαμώτο. Γιατί;

Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, κι έτσι απλά σιωπώ, προσποιούμενος πως δεν είδα τίποτα. Η ώρα περνάει και τα περιπλέκω ακόμη περισσότερο. Πρέπει να πάρω την απόφασή μου και να αποφασίσω πως θα το χειριστώ. Μισό λεπτό.

ΤΙ ΚΑΝΩ;ΤΙ;

Κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα χειριστώ κάτι τόσο ανούσιο. Γιατί;
Σταματώ να σκέφτομαι για λίγο. Και ξαφνικά...όλα ξεδιαλύνουν στα μάτια μου. Θα πάψω να προσπαθώ. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Το εννοώ. Ίσως αύριο να το μετανιώσω, αλλά τώρα, που γράφω αυτές τις λέξεις το εννοώ όσο τίποτα. Θα προχωρήσω.
Τελικά συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να βάλω καλά μέσα στο μυαλό μου και να κοιτάξω μπροστά:

Απλά έκλεισε ένα κεφάλαιο. Όχι όλο το βιβλίο.

Τέλος σκέψεων. Έστω για λίγο.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 8

Προδωμένος


Άσχημο συναίσθημα. Σίγουρα.

Είναι αυτό το συναίσθημα της προδοσίας. Αυτό το αίσθημα κενού μέσα στην ίδια σου την ψυχή, που σε κάνει να σκέφτεσαι ''Όχι κι εσύ ρε γαμώτο.Όχι.''

Είναι κι αυτά τα άτομα που τα αγαπάς, υπερβολικά ίσως, που όταν κι εκείνα απλά ''φύγουν'' '' απομακρυνθούν'' ή οποιαδήποτε τέτοια σεμνή και πολιτισμένη λέξη βγει πραγματική...απλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις.Ή μάλλον δεν μπορείς να το πιστέψεις.

Γιατί είχες τόσο πιστέψει σε αυτά τα άτομα, είχες τόσο εμπιστευτεί που απλά δεν μπορεί να ήταν ''μία απ'τα ίδια.''

Και είναι άσχημο ρε γαμώτο. Είναι απαίσιο να ξέρεις ότι ούτε εκείνοι ήταν αληθινοί. Ότι ούτε εκείνα τα λόγια που σου είχαν πει τότε και σε είχαν συγκινήσει, δεν είναι πραγματικά.

Και αφού συμβεί όλο αυτό και μη θέλοντας να πιστέψεις τίποτα από αυτά, πας στους ίδιους να μιλήσετε πρόσωπο με πρόσωπο.

Αυτό είναι, το ορκίζομαι, το χειρότερο. Είναι όταν σε κοιτάξουν με αυτό το άδειο βλέμμα που είναι σαν να  βλέπεις πρώτη φορά στην ζωή σου και ξέρεις ότι είναι όλα αλήθεια πριν καν προλάβουν να βγάλουν λέξη.

Βουρκώνεις. Κάθεσαι μόνο και μόνο για να δεις αυτό το βλέμμα που αυτόματα μισείς κοιτώντας σε σαν να σου λέει ''Τι ακριβώς περίμενες από μένα; Περίμενες να σε αγαπήσω όσο εσύ; Περίμενες να είναι όλα μου τα λόγια αληθινά; Γιατί;'' ξεσπώντας σε γέλια κοροϊδεύοντας σε.

Τι έκανα λάθος; Τι πήγε στραβά; Πάλι λάθος ανθρώπους διάλεξα; Τι γίνεται με μένα; Γιατί το κάνω πάντα αυτό; Πάντα τα λάθος άτομα.

Σηκώνεσαι. Φεύγεις. Πολιτισμένα πράγματα, μέχρι να σε κρύψει η γωνία που στρίβεις.

Ξεσπάς και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι, και τι έχει μόλις συμβεί.

Μα αλήθεια. Πόσο τίποτα μπορείς να σημαίνεις σε κάποιον άνθρωπο;

Γιατί; Γιατί σου άξιζε τέτοια συμπεριφορά;

''Αντίο'' ψελλίζεις όταν δεν σ'ακούει καν.

Άνθρωποι αγαπητέ μου. Λάθος άνθρωποι.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 3

Τι συμβαίνει;


Δεν ξέρω τι πάει στραβά με μένα. Είμαι εδώ και λυπάμαι για πράγματα που ούτε καν έχουν συμβεί. Για ανθρώπους που δεν αξίζουν τίποτα, που μου φέρθηκαν απαίσια. Για λόγια που δεν είπα. Για πράξεις που δεν έκανα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου. Απλά θέλω να ξεχάσω. Τόσο πολύ. Και κανείς δεν είναι δίπλα σου, γαμώτο. Κυριολεκτικά δίπλα σου.
Είναι περασμένη η ώρα.Οι υπόλοιποι άνθρωποι πιθανόν απλά να κοιμούνται.Αλλά εγώ κάθομαι εδώ, μπροστά από αυτόν τον υπολογιστή, με τα χέρια πάνω σ'αυτό το πληκτρολόγιο κάνοντας έναν ''μίνι απολογισμό'' της ζωής μου. Προφανώς και δεν ξέρω γιατί, μάλλον απλά έπρεπε να γίνονται κι αυτά καμιά φορά...Έτσι δεν είναι;
Πώς ξεφεύγω; Πώς;
Μάλλον πρέπει και εγώ να γίνω μέρος του συνόλου, υποθέτω. 
Καληνύχτα (;)