Νιώθω τόσο άσχημα. Δεν ξέρω καν τον λόγο. Ίσως επειδή ώρες-ώρες είμαι ολομόναχος. Ψυχικά εννοώ. Γιατί και χιλιάδες να είναι τριγύρω σου, μπορείς να είσαι μόνος. Και πολύ μάλιστα. Ίσως πάλι να είναι και τα συναισθήματα του χωρισμού που βγαίνουν τώρα. Ναι μπορεί να είμαι όντως καλύτερα έτσι, δεν το αμφισβητώ στιγμή, όμως δεν παύει να υπάρχει τόσος καιρός που ζήσαμε μαζί, τόσες υπέροχες αναμνήσεις.
Καταλαβαίνεις ότι έχεις χωρίσει όταν πας να σηκώσεις το τηλέφωνο για να την πάρεις και να της πεις ότι είσαι στην καφετέρια και μόλις μπήκε μέσα ο περίεργος καραφλός κύριος που είχατε πετύχει στον δρόμο και τον είχε κουτσουλήσει ένα πουλί και εσείς γελάγατε δυο μέρες σαν τρελοί. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο. Ούτε να στείλεις μήνυμα. Γιατί, ξαφνικά, δεν είναι επιτρεπτή η επαφή παρ' όλα τα ''Είσαι πολύ σημαντικός για μένα'' και τα ''Θα μείνουμε φίλοι, εννοείται'' και άλλα τέτοια ψέματα που λέγοντας τα, ξέρουμε από κοινού ότι δεν θα τηρηθούν ποτέ, ότι δεν θα κάνουμε καν την προσπάθεια να τηρηθούν.
Ψάχνω λίγο τα ντουλάπια μου και βρίσκω ένα άλμπουμ. Πάντα μου άρεσε να τυπώνω τις αγαπημένες μου φωτογραφίες και να μην τις αφήνω να παραμένουν μερικά γραφικά στην οθόνη μου. Όταν τις πιάνω στα χέρια μου νιώθω μια γαλήνη απίστευτη. Σαν να μπορώ να πιάσω όλες τις αγαπημένες μου στιγμές.
Το ξεφυλλίζω στα γρήγορα, συνειδητά. Ξέροντας ότι άμα διαθέσω παραπάνω χρόνο απ' όσο πρέπει, δεν θα έχουμε ωραίο τέλος. Ωραίες είναι οι αναμνήσεις, αλλά δεν μπορείς να ζεις για πάντα σ'αυτές,
(δυστυχώς ή ευτυχώς)
δεν γίνεται. Ξέρεις, το μεγαλύτερο κακό το κάνει η συνήθεια.Ναι, όταν ξέρεις ότι θα είναι εκεί στο τέλος της μέρας για να ακούσει τις πιο ηλίθιες και ανούσιες στιγμές της σημερινής σου μέρας. Όταν ξέρεις ότι το Σάββατο θα βγείτε, θα πάτε σε ένα ρομαντικό δείπνο ή στο σινεμά για καμια ταινία. Όταν βρίσκεται απέναντι σου έτοιμη να μοιραστείτε τα μεγαλύτερα γέλια και τα χειρότερα κλάματα. Συνηθίζει κανείς, αναπό-φευκτα. Και όταν ξαφνικά δεν είναι εκεί, τρομάζεις. Που πήγαν όλα αυτά; Χάθηκαν στον βωμό του χωρισμού; Τόσο αδιάφορα ήταν που μπορούν να ξεχαστούν σε μια τόση δα στιγμή; Ίσως.
Μικρότητες. Η ζωή υπάρχει για να συνεχίζεται. Συνεχίζεται. Έτσι δεν είναι;
Καταλαβαίνεις ότι έχεις χωρίσει όταν πας να σηκώσεις το τηλέφωνο για να την πάρεις και να της πεις ότι είσαι στην καφετέρια και μόλις μπήκε μέσα ο περίεργος καραφλός κύριος που είχατε πετύχει στον δρόμο και τον είχε κουτσουλήσει ένα πουλί και εσείς γελάγατε δυο μέρες σαν τρελοί. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο. Ούτε να στείλεις μήνυμα. Γιατί, ξαφνικά, δεν είναι επιτρεπτή η επαφή παρ' όλα τα ''Είσαι πολύ σημαντικός για μένα'' και τα ''Θα μείνουμε φίλοι, εννοείται'' και άλλα τέτοια ψέματα που λέγοντας τα, ξέρουμε από κοινού ότι δεν θα τηρηθούν ποτέ, ότι δεν θα κάνουμε καν την προσπάθεια να τηρηθούν.
Ψάχνω λίγο τα ντουλάπια μου και βρίσκω ένα άλμπουμ. Πάντα μου άρεσε να τυπώνω τις αγαπημένες μου φωτογραφίες και να μην τις αφήνω να παραμένουν μερικά γραφικά στην οθόνη μου. Όταν τις πιάνω στα χέρια μου νιώθω μια γαλήνη απίστευτη. Σαν να μπορώ να πιάσω όλες τις αγαπημένες μου στιγμές.
Το ξεφυλλίζω στα γρήγορα, συνειδητά. Ξέροντας ότι άμα διαθέσω παραπάνω χρόνο απ' όσο πρέπει, δεν θα έχουμε ωραίο τέλος. Ωραίες είναι οι αναμνήσεις, αλλά δεν μπορείς να ζεις για πάντα σ'αυτές,
(δυστυχώς ή ευτυχώς)
δεν γίνεται. Ξέρεις, το μεγαλύτερο κακό το κάνει η συνήθεια.Ναι, όταν ξέρεις ότι θα είναι εκεί στο τέλος της μέρας για να ακούσει τις πιο ηλίθιες και ανούσιες στιγμές της σημερινής σου μέρας. Όταν ξέρεις ότι το Σάββατο θα βγείτε, θα πάτε σε ένα ρομαντικό δείπνο ή στο σινεμά για καμια ταινία. Όταν βρίσκεται απέναντι σου έτοιμη να μοιραστείτε τα μεγαλύτερα γέλια και τα χειρότερα κλάματα. Συνηθίζει κανείς, αναπό-φευκτα. Και όταν ξαφνικά δεν είναι εκεί, τρομάζεις. Που πήγαν όλα αυτά; Χάθηκαν στον βωμό του χωρισμού; Τόσο αδιάφορα ήταν που μπορούν να ξεχαστούν σε μια τόση δα στιγμή; Ίσως.
Μικρότητες. Η ζωή υπάρχει για να συνεχίζεται. Συνεχίζεται. Έτσι δεν είναι;
