ελλειπτικό

πάλι καταλήγω- έντρομος!- στις 3.47 π.μ. να θυμάμαι την ύπαρξη αυτού εδώ του μέρους.
πάλι καταλήγω να μετράω μέρες και μήνες, και έχουν περάσει τρεις αυτή τη φορά.
τρεις μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα.
δεν ξέρω πώς με κάνει να νιώθω αυτό.
τέλος πάντων, είναι 2019!
το ξέρω ότι είναι σχεδόν μάρτιος, αλλά είναι το πρώτο κείμενο του '19 για εδώ, οπότε οφείλω να το γράψω.
άλλωστε, πάντα μου άρεσαν οι ημερομηνίες, οι επέτειοι, η μέτρηση του χρόνου- σαν κάτι υπαρκτό και μετρήσιμο.
αλλά περισσότερο από όλα, μάλλον μου αρέσει ο εγωκεντρισμός του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του ικανό, αρκετό και αντάξιο να ορίσει τον χρόνο έτσι.

μερικά βράδια είναι πολύ σκοτεινά, αλλά σαν αριθμός είναι πολύ μικρότερος σε σύγκριση με τα χειμωνιάτικα βράδια προηγούμενων ετών.
και αυτό είναι καλό.
από την άλλη, βέβαια, πολύ λιγότερες μέρες είναι λαμπερές και άξιες θύμισης, σε σύγκριση με άλλα έτη.
και αυτό δεν είναι τόσο καλό.

κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις.
δούναι και λαβείν.
το λαβείν κάπως μας πρόδωσε αλλά δε πειράζει.
είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς, και δυνατοί!
και στα αρχίδια μας αν το σύμπαν μας χρωστάει.
του τα χαρίζουμε όλα, σιγά το πράγμα!

κάπως με κούρασε κι αυτός ο χειμώνας.
ίσως απλά να με κούρασαν οι ευθύνες του χειμώνα βέβαια.
με κούρασε το μέτριο, το βαρετό.
οι συνθηκολογήσεις και οι μετροπρέπειες
και οι υποχωρήσεις και οι οριοθετήσεις.
με κούρασαν και οι προσεγμένες επιλογές όμορφων λέξεων.

δεν είχα και πολλά να πω σήμερα από ότι φαίνεται.
πολλά σήμερα που δεν έχω πολλά να πω μαζεύτηκαν όμως, ε;