Μακρινά.Τόσο μακρινά που μπορεί να τρελαθείς.Πιστεύεις σε πράγματα που ώρες ώρες σου φαίνονται απίστευτα.''Για ποιον λόγο είμαι εδώ;'' ψελλίζεις,από μέσα σου,φυσικά.Γιατί ποιος θα νοιαστεί να ακούσει το τι μπορεί να περνάς τι αντιμετωπίζεις;
Κανένας μάλλον.Γιατί στην πραγματικότητα,τελικά όλοι μόνοι μας δεν καταλήγουμε;Όσους φίλους κι αν έχουμε όσο αγαπημένη οικογένεια,πάντα θα καταλήξουμε κάπου,κάπως μόνοι.Δεν λέω πως είναι κακό,φυσικά όχι.Ορισμένες φορές μάλιστα ίσως να είναι και καλό.Λίγος χρόνος με τον εαυτό σου θα σε ωφελήσει,γιατί ''τώρα τελευταία τον έχεις χάσει τον εαυτό σου''.Χάνεσαι.Όχι επειδή το θες,προφανώς όχι.Αλλά επειδή μέσα στην βιασύνη του κόσμου εσύ απλά δεν προλαβαίνεις.Δεν προλαβαίνω να προχωρήσω και εγώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους.Ξεμένω λίγο πιο πίσω,ανεβάζω ταχύτητα αλλά μέσα μου αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρόκειται να προλάβω.Κι έτσι απλά κάθομαι ξοπίσω.Και περιμένω.Δεν ξέρω τι,μην ρωτήσεις.Απλά περιμένω.Μάλλον την στιγμή που θα ξεσπάσω.Και τότε θα είναι αργά.Αργά για πολλά πράγματα.Αλλά κυρίως για μένα.
Δεν ξέρω τι προσπαθώ να κάνω.Αλήθεια.Αλλά μακάρι να τα καταφέρω.Μακάρι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου