Μακροπρόθεσμες αναμνήσεις

Αρχίζω και αναζητώ τις μικρές στιγμούλες μοναξιάς μου. Μα που είναι;

Εδώ μέσα είμαι πάλι, στην ψυχοθεραπεία μου, το μέρος που πάντα θα με ακούσει ό,τι κι αν έχω να του πω.

Χαμένος λοιπόν. Όχι μόνο εγώ, όλοι. Έχουμε αρχίσει να χανόμαστε, δίχως ιδιαίτερο λόγο. "Σπάμε" σε κομμάτια. Ο καθένας με το ζευγάρι του και χωριζόμαστε. Άσχημο, αρκετά μα δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Ή τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου για να μην πέσω σε κατάθλιψη.

Ξέρεις ότι αρχίζετε και χάνεστε όταν περνάει μια μέρα που καθ'όλη την διάρκεια της ήσασταν δίπλα-δίπλα με έναν φίλο και στο τέλος της λες ''Σήμερα δεν μίλησα με τον τάδε''. Αχ αγαπημένε τάδε, μου λείπεις ώρες ώρες!

Μπορεί να περνάω και τώρα καλά, δεν το συζητώ, αλλά μου λείπουν όσο τίποτα κάτι στιγμές πριν 2-3 χρόνια που δεν είχαμε τίποτα στο μυαλό μας, ήμασταν μόνο εμείς και περνούσαμε τόσο καλά. Αχ αυτές οι στιγμές, πόσο τις εκτιμώ τώρα. Αναπολώ και δεν θέλω, θλίβομαι.

Όσο κι αν δεν το θέλω, πρέπει να το αποδεχτώ. Οι παρέες διχάζονται κάποια στιγμή. Αυτή η πρόταση με πονάει ιδιαίτερα καθώς, τι κι αν το ξέρω, δεν θα μπορούμε για πάντα να βγαίνουμε στην γειτονιά μας και να λέμε τις απερίγραπτες, ατέλειωτες μαλακίες μας.

Μα είμαστε ακόμη παιδιά ψελλίζω πειστικά στον εαυτό μου. Μια φωνούλα που δεν μπορώ να συγκρατήσω, ξεπετάγεται. Εδώ η άλλη σχεδιάζει τον γάμο της σε 15 χρόνια από τώρα, εσύ τι κάνεις με την ζωή σου; ΣΚΑΣΕ της φωνάζω και αρχίζω να τρέχω. Από πρόσωπα, από καταστάσεις, από μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις.

                    ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ.

Πώς βρέθηκα εδώ; Πότε μεγάλωσα τόσο; Βλέπω τις υποχρεώσεις να τρέχουν, κι εγώ στέκομαι και βάζω τα κλάματα. Α, σκατά. Πάλι τα γάμησα.