Ημιτέλεια

Είμαι άνθρωπος του κόμματος. Φανατικός υποστηρικτής, από καιρό.

Μα τι εννοείς;

Είναι απλό. Ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που χρησιμοποιούν όσα περισσότερα κόμματα μπορούν, αποφεύγοντας αριστοτεχνικότατα τις τελείες.

Μα δεν καταλαβαίνω.

Λογικό. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μ'αρέσει να βάζω τελείες. Μου φαίνονται τρομακτικές και υπερβολικά οριστικές. Υπογραμμίζουν ή επιβεβαιώνουν μοναδικά το γεγονός του τέλους. Οποιασδήποτε μορφής τέλους.

Φοβάσαι.

Δεν το αρνήθηκα ποτέ. Φοβάμαι να αποδεχτώ πως κάτι έχει τελειώσει. Ακόμη κι αν το ξέρω (κυρίως τότε(;)). Έτσι, αντί να βάλω την τελεία μου, κατεβάζω απότομα το χέρι και την μετατρέπω σε κόμμα. Αφήνω ανοιχτή την πιθανότητα να συνεχιστεί.

Μα το κακό με τα κόμματα είναι άλλο. Όσο βολικά κι αν μοιάζουν, είναι αδύνατον να μείνουν στο τέλος της "πρότασης" για πάντα. Έτσι όλα ξεμένουν, ανοιχτά στην προοπτική της συνέχειας, η οποία, όμως, δεν φτάνει ποτέ. Και τα λόγια μπαγιατεύουν, και οι αναμνήσεις παίρνουν περίεργη και ξινισμένη γεύση.

Τίποτα νέο δεν αρχίζει,μα και τίποτα σάπιο δεν πετιέται στα σκουπίδια. Τι φαύλος, ανούσιος κύκλος.
Κοιτάζω αόριστα και περιμένω στοϊκά την ώρα που θα αποφασίσω να δεχθώ την αλήθεια. Όλες τις αλήθειες.

Αλλά, ρε πούστη μου, δεν το μπορώ. Δεν είμαι ικανός να κλείσω τον κύκλο, να γυρίσω σελίδα, να κοιτάξω μπροστά.

Δεν μπορώ να βάλω τελεία. Όχι σε μας. Πάντα ο κύκλος μας θα'ναι ανοιχτός (κι ας είναι στις 359 μοίρες, δεν με νοιάζει!).

Πάντοτε θα περιμένω να συνεχιστεί η, εντελώς άκομψα τελειωμένη, κακογραμμένη ιστοριούλα μας. Να έρθει και να εισβάλλει σαν βραδινό αεράκι, από το σχεδόν κλειστό, ξύλινο παράθυρο.
Πρέπει να καταλάβω ότι το τέλος έφτασε.
Και τότε..τότε θα βάλω την πιο ηχηρή τελεία από όλες.
Μέχρι τότε όμως καληνύχτα, παίρνω τα κόμματα και τα κομμάτια μου αγκαλιά και πάω να κοιμηθώ στο βόλεμα μου. 

Χαοτικό

Με κουράσατε. Εσείς και τα μαλακισμένα μυαλά σας, με τις απολιθωμένες απόψεις το κώλου.

Τα μικροαστά, συνηθισμένα ανθρωπάκια που τίποτα δεν έχουν να πουν.

Οι παθητικοποιημένες, ανούσιες στάσεις που κρατάτε στα πάντα.

Το γαμημένο βόλεμα σας. Μέχρι εκεί σας νοιάζει. Τίποτα βαθύτερο ή ουσιαστικό. Ε;

Μια θεσούλα που έχει φθαρεί στον καναπέ, όσο καταπίνετε, αμάσητα, junk food και junk ιδεολογίες.

Ό,τι σας πασάρουν, φαίνεται να το απορροφάτε καλύτερα κι από σφουγγάρι.

Κάνετε ό,τι θέλουν να κάνετε. Σκέφτεστε όπως θέλουν να σκέφτεστε. 

Ακολουθείτε, άκρως επιτυχημένα, το προδιαγεγραμμένο 60ετές με 80ετές πλάνο της ζωούλας που θέλουν να ζήσετε.

Γέννηση.

12 χρόνια σχολείο για να πλάσουν συνειδήσεις. Μπορεί να μην σου έκαναν περιτομή, σου έκοψαν, όμως,  μέρος του εαυτού και του ψυχισμού σου.

"Μα εγώ δεν κατάλαβα τίπ.."

"Αυτός είναι ο σκοπός, φίλε"

Δουλειά, λεφτά. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο φαίνεται να κάνει την εμφάνιση του.

Και μετά όλα τα υπόλοιπα. "Μα οικογένεια δεν θα κάνεις; Κανά παιδάκι;"

Γάμοι, οικογένειες, παιδιά, εγγόνια. Χαμένη κριτική σκέψη, μαζοποίηση, έλλειψη μορφών συγκίνησης. Καμία τέχνη, κανένα γούστο, μπροστά στους πνευματικούς ορίζοντες χτίζεται ένα ψηλό, αχανές τοίχος.

Μετατρέπεσαι σε τέρας που κρίνει τα πάντα, καθώς δείχνει (σφίγγοντας τα δόντια), με το βρώμικο, από το δεύτερο σακουλάκι τσιπς, δάχτυλο σου. (Μα πώς πάχυνα;)

Συγχαρητήρια! Έφτασες στο τελευταίο στάδιο.

Κλείνεις τα μάτια σου και δεν έχεις ζήσει ούτε ένα λεπτό ελεύθερος. Δεν ένιωσες και δεν πραγμάτωσες κανένα όνειρο σου. Ούτε καν εκείνη την μονοήμερη εκδρομούλα. Σε καταβρόχθισαν οι αναβολές. 

Ολική απογοήτευση.

Έζησες κάτι, που ποτέ πραγματικά δεν ήθελες. Αλλά τουλάχιστον (χα!) ικανοποίησες την κοινωνία.

Πότε ήταν, λοιπόν, η τελευταία φορά που έκανες κάτι μόνο και μόνο επειδή το ήθελες;

Υ.Γ. Όσο για τον ψευτογραφιά αυτού του άρθρου, εκείνον τον δήθεν ελεύθερο και ονειροπόλο τύπο... Τονισμένες μαλακίες και υπογραμμισμένα σκατά. Προσπαθεί, απελπιστικά πολύ, να φερθεί χωρίς να επηρεαστεί από οτιδήποτε. Κι αυτό ένα είδος ανελευθερίας είναι.