καθοδήγηση

έχω να εμφανιστώ πολύ καιρό.

υποθέτω πως ολόκληρο το καλοκαίρι παραήμουν απασχολημένος για να αφιερώσω έστω και δέκα λεπτά στον εαυτό μου.

στις σκέψεις μου.

τα πράγματα έχουν πάρει στροφή 180 μοιρών, κάτι που με βοηθά να επιβεβαιώσω το πόσο απρόβλεπτο είναι αυτό το παιχνίδι.

κι ενώ είμαι απασχολημένος, διαβάζοντας τις οδηγίες παιχνιδιού, τα μεγαλύτερα και τα πιο ξεχωριστά πράγματα συμβαίνουν τριγύρω μου.

κι εγώ αποφεύγω να σηκώσω το κεφάλι μου και να τα κοιτάξω κατάματα, γιατί...

γιατί δεν ξέρω.

γιατί ίσως φοβάμαι, φρικάρω, ή τα τρέμω τόσο πολύ.

κάποια πράγματα μου αρέσουν περισσότερο από άλλα.

κάποια πράγματα μου κάνουν περισσότερο καλό από άλλα.

η επιλογή ανάμεσα στο "θεωρητικά καλό" και στο "ουσιαστικά καλό" γίνεται όλο και δυσκολότερη.

και μερικές φορές αποτυγχάνω, κι ίσως και να πρέπει να το αποδεχτώ.

όσο κι αν ζορίζει τον εγωισμό μου.

μου λείπουν πολλά, μα όχι πολλά.

οι επεξηγήσεις μου όλο και πιο δυσνόητες φαντάζουν.

και σε ποιον να τα εξηγήσω και να με καταλάβει,

αν τα λόγια μου είναι θολά και μπερδεμένα,

και γεμάτα αλκοόλ και βρισιές και δευτεροκλασάτο χιούμορ;

και δεν ξέρω αν "για κάποιο λόγο γίνονται όλα"

ή αν "όλα είναι μάταια"

μα δε με νοιάζει πια.

το μόνο που θέλω είναι λίγη ησυχία στο κεφάλι μου

που οι φωνές εκεί

όλο μοιάζουν να πληθαίνουν και να γιγαντώνονται.

κι αυτή η συννεφιά σήμερα, πόσο με διαλύει

όσο ήλιο κι αν είχε ο ουρανός.

πόσο μου τρώει τη ψυχή μπουκιά- μπουκιά.

την αρπάζει με τα άπλυτα απ'τη δουλειά χέρια της,

και τη καταβροχθίζει σε δευτερόλεπτα.

στο τέλος με κοιτάζει με ένα ειρωνικό μειδίασμα,

καθαρίζοντας τα σάπια δόντια της με μια σπασμένη οδοντογλυφίδα,

και ρεύεται βροντερά, γελώντας μαζί μου.

με κοροϊδεύει.

όπως κάνει εδώ και τόσα χρόνια.

πόσα απωθέματα υπομονής έχω ακόμη, άραγε;