Απέχω.

Απέχω. Από όλους και από όλα. Δεν ξέρω πραγματικά την βασική αιτία. Απλά είναι αυτές οι μικρές ''φρίκες'' που τρώω κάποιες φορές και δεν μπορώ να τις αντιμετωπίσω. Απλά τα νιώθω όλα τόσο πιεστικά γύρω μου. Τόσο πολύ. Οι άνθρωποι γίνονται πιεστικοί, το ξέρεις ε; Ναι, πολύ πιεστικοί. Δεν το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές αλλά μια τους κουβέντα μπορεί να σταθεί αρκετή και να ''ξεχειλίσει το ποτήρι''.

Οι άνθρωποι με κουράζουν κάποιες φορές.

Πολύ.Δεν προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά όχι. Φυσικά όχι. Πάντα όχι. Εγώ ναι; Ποτέ. Πάντα όχι. Θέλω να σηκωθώ και να φύγω. Απλά. Να φύγω για καιρό. Να πάω σε άλλα μέρη. Να ξεφύγω από αυτό που ζω τώρα. Αυτήν την ανούσια ζωή. Όνειρο που ελπίζω κάποια μέρα να γίνει πραγματικότητα.

''Ναι αλλά εάν σε κουράζουν οι άνθρωποι, δεν σε κουράζει και ο εαυτός σου;''

Ο άνθρωπος που με κουράζει το περισσότερο είναι αυτός. Είναι τόσο απρόβλεπτος, δεν ξέρω πως θα αντιδράσει και αυτό με φοβίζει. Για αυτό τον παραμελώ και εγώ συνεχώς. Δεν θα μου βγει σε καλό. Το ξέρω, το νιώθω. Και μετά από λίγο αποφασίζω να απέχω. Ακόμη κι από τον εαυτό μου. Κυρίως από αυτόν, θα έλεγα. Ναι. Κυρίως από αυτόν...