Χαμένοι Κόσμοι

Μερικές φορές μια ατάκα αρκεί για να σε κάνει να σκεφτείς υπερβολικά.

Συναντιέστε.Χαμογελάτε ο ένας στον άλλον.Μετά από μερική ώρα η ''ατάκα'' σκάει.

''Τι έγινε ρε Αντώνη;Καιρό έχουμε να τα πούμε...Βασικά εγώ χάνομαι.''

Τουλάχιστον ξέρεις τι συμβαίνει, σκέφτεσαι. Με πόνεσε. Όσο τρελό κι αν ακούγεται ήταν πολύ απαίσιο διότι είχα πάψει να ασχολούμαι και τα πήγαινα τόσο καλά.

Το ξέρω ότι χάνεσαι. Το ξέρω ότι έχουμε καιρό να τα πούμε. Μην κοιτάς που κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Απλά δεν θέλω να συνεχίσω κάτι ανούσιο.

Ήταν η στιγμή που συνειδητοποιείς πως η κοπέλα που μιλούσες ώρες καθημερινά κάποτε, αποτελεί ένα κομμάτι ιστορίας. Ο άνθρωπος που του ανοιγόσουν όσο σε κανέναν άλλον σε έχει ''προδώσει''. Ο ''κόσμος σου'' που πλέον έχει χαθεί.

Δεν ξέρω αν αξίζει να ασχολούμαι και αν θα ωφελήσει πουθενά, αλλά τουλάχιστον ξεκαθαρίζω κάποια πράγματα.

Και μετά από λίγο μπορώ να πω πως συνειδητοποιώ πως..δεν με νοιάζει και τόσο πλέον. Χαίρομαι αλλά δεν το δείχνω.

Χάνομαι, χάνεσαι...ποιος ξέρει; Αυτό που στο τέλος μετράει όμως είναι αν θα χαθούμε οριστικά ή αν θα είμαστε όπως παλιά.

Δεν με νοιάζει. Το λέω δυνατά! ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙΣ!

Και χαίρομαι. Στιγμιαία. Γιατί ό,τι κι αν φωνάζω, ό,τι κι αν λέω δυνατά, στις σιωπές είναι η αλήθεια.

Τελικά δεν ξέρω αν με νοιάζεις ή όχι. Προσπαθώ να τα ξεδιαλύνω στο νου μου αλλά μάταια. Γιατί ΞΕΡΩ ότι ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό. Μια σου κουβέντα και θα'μαι δίπλα σου. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΘΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Δεν θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου.

Αλλά τελικά...

Ίσως και να με νοιάζεις. Ίσως(;)