Ανεκπλήρωτοι φόβοι

 4 Ιουλίου λοιπόν, και έχουν τελειώσει τα πάντα. Κάθομαι όσο αντέχω μέχρι να ''με πιάσει'' και να φύγω, να ξεχυθώ στους δρόμους, να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Έφυγε το μισό καλοκαίρι. Τόσο ανούσια, τόσο αδιάφορα. Έχουν δοθεί υποσχέσεις για αυτό το καλοκαίρι με την ελπίδα να τηρήσω όσες μπορώ.

 Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μην ήταν και τόσο ανούσιο. Γιατί αρκούν μερικά λεπτά για να μεταμορφωθεί από μια βαρετή καλοκαιρινή μέρα σε ένα αξέχαστο μήνα, ίσως και καλοκαίρι ολόκληρο.

 Υπάρχουν λοιπόν κάποιες συζητήσεις που θέλω να κάνω. Πριν έναν χρόνο αν μου έλεγες να το κάνω θα σου έλεγα ''άντε γαμήσου ρε'' κρυμμένος πίσω από ένα χαμόγελο. Είχα τελείως κλειστά τα μάτια μου και τα αφτιά μου. Δεν άντεχα να αντιμετωπίσω κάτι σαν αυτό. Ακόμη δυσκολεύομαι αλλά είναι στιγμές που λέω ''Δεν γαμιέται;'' και αρπάζω τον άνθρωπο που θέλω να μιλήσω από το μπράτσο.

 Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν κι αυτό. Κάνοντας πλάκα (όπως τα περισσότερα) επεκταθήκαμε και αρχίσαμε να σοβαρεύουμε την χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης κουβεντούλα μας.

 Από αλλού ξεκινάς και καταλήγεις κάπου τελείως διαφορετικά. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Για αλλού ξεκινάω το πρωί όταν θα σηκωθώ από το κρεβάτι μου, αναμαλλιασμένος και με ελαφρά σημάδια από το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου, και αλλού καταλήγω όταν θα περάσω την πόρτα μου. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά είναι αλήθεια. Και για μια ακόμη φορά ΑΥΤΟ συνέβη. Δεν μετράει τόσο το για πού ξεκινήσαμε αλλά στο που καταλήξαμε.

 ''Ναι''. Μια κουβέντα. Τόσο μικρή και διακριτική μπορεί να σου αλλάξει για πάντα την ζωή. Μπορεί να σου καταστρέψει σκέψεις χρόνων ολόκληρων.

'' Έχω θυμό πολύ να βγάλω'', που μέρα με την μέρα κλιμακώνεται απεριόριστα. Είμαι θυμωμένος με μένα. ΠΟΛΥ θυμωμένος, όσο δεν μπορεί να περιγραφεί. Θυμό για τον τρόπο που έπραξα τότε, αν και δεν ήξερα την αλήθεια. Έπρεπε να το είχα διαχειριστεί καλύτερα. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!

 Ξέρεις όμως τι πονάει περισσότερο από όλα; Όχι δεν είναι ούτε το ότι δεν είναι πλέον στην ζωή μου όπως παλιά, ούτε ότι δεν θα την δω για τους επόμενους 2 μήνες. Πονάει να ξέρεις ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί!ΝΑΙ!ΑΥΤΗ Η ΤΡΕΛΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΛΕΞΕΙ ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

 Ειρωνία!Πολύ μεγάλη.

 Κι από την άλλη το παρόν, τίποτα. Αυτό το αίσθημα ότι είναι θέμα χρόνου να τελειώσει είναι το χειρότερο. Και μετά την επόμενη μέρα νιώθεις ότι μπορείτε να αντέξετε για πολύ ακόμη. Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν το συντομότερο. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ. Ο κόσμος μου ώρες-ώρες σβήνει.

''Θα περάσει!'' Δεν ξέρω κατά πόσο το πιστεύω όταν το λέω, αλλά πρέπει να το πιστέψω γιατί..γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.

 ''Η ζωή είναι άδικη''. Όχι. Οι άνθρωποι είναι άδικοι. Και κάποιες φορές ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ είμαστε άδικοι με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε τα αρχίδια να τολμήσουμε κάτι και μας βολεύει ιδανικά να το ρίξουμε στους άλλους, στην ζωή, στο σύμπαν! Έτσι δεν είναι;

 Τώρα λοιπόν κάτσε στην δυστυχία σου και μοίραζε ευθύνες! Φτηνό ανθρωπάκι...