Πάει κι αυτό λοιπόν. Το καλοκαίρι έχει σχεδόν τελειώσει. Αυτός ο Ιούλιος ήταν ίσως ο καλύτερος που έχω ζήσει. Άρα δεν λυπάμαι. Ή τουλάχιστον δεν λυπάμαι για αυτό.
Αυτό που με λυπεί και συνάμα με τρομάζει, περισσότερο από ποτέ, είναι η επιστροφή στην καθημερινότητα, σ'αυτό το ανούσιο ρουτίνιασμα που οι μέρες περνούν χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο στην ζωή μας, χαραμίζοντας τις ζωές μας.
Πλέον με τρομάζει και η μοναξιά. Όχι πολύ αλλά περισσότερο από πριν. Γι'αυτό τρέχω να κρυφτώ σε μια ψεύτικη ανθρώπινη σχέση.
Τα αληθινά πέρασαν, ίσως ξανάρθουν. Το ελπίζω. ''Η αγάπη με προσπέρασε'' ξεστομίζω και χαμογελάω. Πονάει αλλά πρέπει.
Δεν έχω πολλά να πω πλέον. Απέχω πολύ από την ''χαρά'' και την ''ευτυχία'' και όλες αυτές τις ιδέες που δεν φαίνονται να πραγματοποιούνται ισάξια για όλους σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Ίσως κάποια μέρα να γίνει λίγο πραγματικότητα και για μένα.
Κλείνω. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Αρκούν λίγες λέξεις μονάχα για να με αντιπροσωπεύουν.Καρυωτάκης ''Μια δέσμη από τριαντάφυλλα'' και κλείνω μ'αυτό:
Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε
τὸ καλοκαῖρι αὐτό.
Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,
γιὰ ποιὲς ἀγάπες
γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου