Ποτέ μας δεν μιλήσαμε.
Ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, ξέρεις, σαν φυσιολογικά ανθρώπινα όντα.
Εμείς κοιταζόμασταν.
Εμείς χαμογελούσαμε αντικριστά.
Φοβόμασταν, κρυβόμασταν.
Λες και μιλούσαν οι καρδιές μας.
Σκεφτόμασταν και πράτταμε.
Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όλα εκεί ήταν.
Ποιος ξέρει πού σαπίζουν και ξεραίνονται, άστεγα τώρα, αυτά που άνθιζαν μέσα μας;
Κάποιος μου' πε ότι είδε ένα τέτοιο συναίσθημα, πεταμένο, βιαστικά και άγαρμπα, σε μια γωνιά.
Κάποιος μου' πε ότι είδε εσένα.
Το ίδιο πράγμα άκουσα.
Ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, ξέρεις, σαν φυσιολογικά ανθρώπινα όντα.
Εμείς κοιταζόμασταν.
 |
| "Λες και..." |
Φοβόμασταν, κρυβόμασταν.
Λες και μιλούσαν οι καρδιές μας.
Σκεφτόμασταν και πράτταμε.
Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όλα εκεί ήταν.
Ποιος ξέρει πού σαπίζουν και ξεραίνονται, άστεγα τώρα, αυτά που άνθιζαν μέσα μας;
Κάποιος μου' πε ότι είδε ένα τέτοιο συναίσθημα, πεταμένο, βιαστικά και άγαρμπα, σε μια γωνιά.
Κάποιος μου' πε ότι είδε εσένα.
Το ίδιο πράγμα άκουσα.
Ειπες τόσο όμορφα αυτό που με βασανίζει τόσο καιρό. Καλώς σε βρήκα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς ήρθες και χαίρομαι απίστευτα που ταυστίστηκες(μα, φιλική συμβουλή, μην το αφήνεις να σε βασανίζει για πάντα, θα καταστρέψει τα καλύτερα σου κομμάτια)
Διαγραφή