Ενηλικίωση και άλλες ιστορίες τρόμου

Μην με κοιτάτε έτσι, δεν άλλαξα. Αλήθεια λέω!

Η μέρα που περίμενα από παιδί, φαίνεται να έχει φτάσει.

Αφού σηκώνομαι από το κρεβάτι μου περνάνε μερικά λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Είσαι ενήλικας.

Η απροειδοποίητη φωνούλα φαίνεται να με ταράζει ιδιαιτέρως. Δεν πολυκατάλαβα γιατί, μα συνέβη.

Με θυμάμαι, τότε που έλεγα με έντονο τόνο (και λίγο μίσος που υποβόσκει) ότι να, η μέρα που θα ενηλικιωθώ θα είναι μοναδική και τέλεια. Και να, όταν θα γίνω 18 θα κάνω ό,τι θέλω γιατί (χα!) θα είμαι ανεξάρτητος.

Στα 18 μου, λοιπόν, είμαι πιο εξαρτημένος από ποτέ. Από πολλά πράγματα, διάφορους παράγοντες.

Από σήμερα, μπορώ και επίσημα πλέον, να κάνω όλα εκείνα που ήδη έκανα. Οξύμωρο και αστείο. Προχωρώ.

Δεν ξέρω τι εύχομαι για τον εαυτό μου, πέρα από το να μην πάψω να μάχομαι για τα όνειρα που έκανα από τότε. Δεν μπορώ να απογοητεύσω τον 6χρονο ή 8χρονο εαυτό μου. Θα με κοιτάζει στα μάτια, θλιμμένος και θυμωμένος. Ολική ψυχοσωματική καταστροφή.

Από την άλλη, σφηνώνω στο μυαλό μου κάτι, πολύ καλά.

Να μην αφήσω -ποτέ- το παιδί μέσα μου να πνιγεί μέσα στα σκατά και τη σαπίλα της κοινωνίας ετούτης.

Αυτό, το λες και στόχο ζωής. Δεν παύω να πιστεύω. Θα δείξει. Πάντα δείχνει ο καιρός.

Συνεχίζω να πιστεύω σε εκείνο το ανόητο, ζωηρό πνεύμα που ποτέ δεν έπαυε να γελάει.

Μακάρι.

Καλή συνέχεια.