Κριτίque

Το παρελθοντικό μου εγώ με κοιτάζει ειλικρινά απορημένο.

-"Πώς;" ξεστομά θλιμμένο.

-"Τι πώς;"

-"Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Πώς καταφέρνεις

και δεν σε νοιάζει τίποτα;"

Χαμογελάω, κάπως στενάχωρα, καθώς τρίβω το κεφάλι του μικρού αγοριού.

-"Από κάποια στιγμή και μετά, παύουν να σε νοιάζουν και να

σε επηρεάζουν με οποιοδήποτε τρόπο όλα αυτά."

-"Μου φαίνεται απίθανο."

Ανασηκώνει τους υπερβολικά αδύνατους ώμους του και κάνει, πιο εμφανές, το ήδη αντιληπτό γεγονός ότι δεν με πιστεύει.

Κρατάμε τα πάντα μέσα μας, γιατί ποτέ δεν θέλαμε να ενοχλήσουμε τον διπλανό μας. Φοβηθήκαμε την απόρριψη, ακόμη κι από τους ίδιους τους "ανθρώπους μας" (!)

Ξεφυσάμε καπνό και απόγνωση. Καταπίνουμε αλκοόλ και τύψεις.

Τύψεις για τον εαυτό μας, για την ταυτότητα μας και για αυτό που είμαστε. Ή και ίσως για όλα εκείνα που δεν είμαστε, ώστε να χωράμε στα κουτάκια της κοινωνίας και να προσαρμοζόμαστε σε κάθε στεγανό και καταστροφικό (για πολλούς λόγους) στερεότυπο. Πάντα το ίδιο πρόβλημα.

Μα δεν ταιριάζω εδώ εγώ. Ειλικρινά, δεν βρίσκω καθόλου ενδιαφέρον αυτό που μου δείχνεις και, αλήθεια!, δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό που υποτίθεται πως πρέπει.

Εδώ, περίπου, είναι το σημείο που το χάνω.

Σου εξήγησα όμορφα και ευγενικά ότι δεν με ενδιαφέρει, με οποιονδήποτε τρόπο. Μοιάζει τόσο απίστευτα δύσκολο να το δεχτείς; Σου φαίνεται τόσο τρελό να μην είναι όλοι οι άνθρωποι φωτοτυπίες; Κόπιες εκείνου του παλιού χαρτιού που έχει κιτρινίσει από την πολυκαιρία; Αδυνατώ.

Μα γιατί με κολλάς στην γωνία; Σμίγω τα φρύδια και, με βλέμμα ζαλισμένο και, ολίγον τι, χαμένο, τονίζω το πόσο δεν καταλαβαίνω τον τρόπο που παίζεται αυτό το παιχνιδάκι.

Μετά από καιρό, χιόνια και λιακάδες, βροχές, αγκαλιές και δάκρυα... ιδέα!

Το λάθος δεν το έχω εγώ, αλλά τα σάπια μυαλουδάκια που ξεχειλίζουν μίσος και σκατά. Μα ήταν όλα, εξ αρχής, τόσο προφανή, και μόλις τώρα το αντιλαμβάνομαι;

-"Άκου φιλαράκι μου. Θα έρθει κάποια στιγμή, ένα σημείο στη ζωή σου που θα αποδεχτείς ότι η κοινωνία έχει μυρωδιά σκουπιδιών και γεύση μούχλας. Τότε όλα θα δέσουν μεταξύ τους, σαν καλογραμμένο σενάριο χολιγουντιανής ταινίας. Στο υπόσχομαι. Δεν φταις εσύ. Ζεις σε έναν κόσμο γεμάτο υποκρισία και αντιφάσεις. Όσο συντομότερα αγκαλιάσεις αυτή την ιδέα, τόσο γρηγορότερα θα επέλθει η πνευματική σου γαλήνη."

Το παιδί με παρακολουθεί με στόμα μισάνοιχτο. Μπορεί και να με πίστεψε. Ελπίζω.

Γαμώ τα πιξελιασμένα αντίτυπα σας. Καμία πρόοδος και κανένα μέλλον. Ένα μάγμα σκουριασμένων ιδεών και αντιλήψεων, μια βρωμερή μάζα με χρώμα ξερασμένων ιδεών και περιορισμένης ελευθερίας. Με εξάντλησαν οι γλώσσες σας που στάζουν αναίτιο μίσος.

Υ.Γ. Όσο κι αν πιστεύεις ότι φταις εσύ και αυτό που είσαι, όχι! Δεν είναι έτσι. Φταίει ο κόσμος μας, μάτια μου. Είναι αθλιότατα πλασμένος, και δεν μπορούμε να πάψουμε να είμαστε όλα όσα είμαστε για τις αδηφάγες στοματάρες τους. Ας ανοίξουν να μας φάνε, στην τελική, αν μπορούν.

Υ.Γ. 2 Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για εσάς, που (ανεπανάλπητα) ποτέ δεν ταιριάξατε στην προκαθορισμένη μοίρα σας. Στα κορίτσια που αγαπούν το ποδόσφαιρο ή μισούν τις κούκλες και τα αγόρια που θέλουν να χορεύουν μπαλέτο ή σιχαίνονται τα όπλα. Στα παιδιά που προτιμούν να διαβάσουν ποίηση από το να δουν TV. Σε εκείνες τις ψυχές που δεν έχουν ίδιο χρώμα ή θρησκεία με τους γύρω τους. Σε όλους εσάς. Εμάς. 

Στην υγειά μας, στην υγειά του διαφορετικού και, αντί για πιάτο, σπάω ένα καλούπι στο οποίο πήγαν να με βάλουν με το ζόρι, μα ποτέ δεν εφάρμοσα ιδανικά.