"Μια εικόνα χίλιες λέξεις" έτσι δεν λένε; Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μπορεί να περιγράψει τέλεια κάποιες καταστάσεις.
Είναι αυτή η στιγμή που απλά βλέπεις κάτι, και σε καταστρέφει ολοκληρωτικά. Δεν ακούς, δεν ακουμπάς, τίποτα τέτοιο. Απλά βλέπεις από μακρυά κάτι χωρίς καν να το θες. Τυχαίνει να πάει εκεί το βλέμμα σου και ξαφνικά...κολλάς. Το ήξερες πως συνέβαινε αλλά όταν υπάρχουν και οι αποδείξεις, όλα γίνονται πολύ χειρότερα.
Ίσως να μην δείξεις πως αισθάνεσαι πραγματικά και να το ρίξεις στην πλάκα. Μόλις γυρίσεις σπίτι σου όμως, και κλείσεις την πόρτα πίσω σου, βγάζεις την "μάσκα" και γίνεσαι ξανά ο εαυτός σου. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι, ίσως υπερβολικά, χωρίς διακοπή. Με την ώρα το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να τα έχεις περιπλέξει όλα στο μυαλό σου. Πάντα. Πάντα τα περιπλέκω. Γαμώτο. Γιατί;
Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, κι έτσι απλά σιωπώ, προσποιούμενος πως δεν είδα τίποτα. Η ώρα περνάει και τα περιπλέκω ακόμη περισσότερο. Πρέπει να πάρω την απόφασή μου και να αποφασίσω πως θα το χειριστώ. Μισό λεπτό.
ΤΙ ΚΑΝΩ;ΤΙ;
Κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα χειριστώ κάτι τόσο ανούσιο. Γιατί;
Σταματώ να σκέφτομαι για λίγο. Και ξαφνικά...όλα ξεδιαλύνουν στα μάτια μου. Θα πάψω να προσπαθώ. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Το εννοώ. Ίσως αύριο να το μετανιώσω, αλλά τώρα, που γράφω αυτές τις λέξεις το εννοώ όσο τίποτα. Θα προχωρήσω.
Τελικά συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να βάλω καλά μέσα στο μυαλό μου και να κοιτάξω μπροστά:
Απλά έκλεισε ένα κεφάλαιο. Όχι όλο το βιβλίο.
Τέλος σκέψεων. Έστω για λίγο.
Είναι αυτή η στιγμή που απλά βλέπεις κάτι, και σε καταστρέφει ολοκληρωτικά. Δεν ακούς, δεν ακουμπάς, τίποτα τέτοιο. Απλά βλέπεις από μακρυά κάτι χωρίς καν να το θες. Τυχαίνει να πάει εκεί το βλέμμα σου και ξαφνικά...κολλάς. Το ήξερες πως συνέβαινε αλλά όταν υπάρχουν και οι αποδείξεις, όλα γίνονται πολύ χειρότερα.
Ίσως να μην δείξεις πως αισθάνεσαι πραγματικά και να το ρίξεις στην πλάκα. Μόλις γυρίσεις σπίτι σου όμως, και κλείσεις την πόρτα πίσω σου, βγάζεις την "μάσκα" και γίνεσαι ξανά ο εαυτός σου. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι, ίσως υπερβολικά, χωρίς διακοπή. Με την ώρα το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να τα έχεις περιπλέξει όλα στο μυαλό σου. Πάντα. Πάντα τα περιπλέκω. Γαμώτο. Γιατί;
Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, κι έτσι απλά σιωπώ, προσποιούμενος πως δεν είδα τίποτα. Η ώρα περνάει και τα περιπλέκω ακόμη περισσότερο. Πρέπει να πάρω την απόφασή μου και να αποφασίσω πως θα το χειριστώ. Μισό λεπτό.
ΤΙ ΚΑΝΩ;ΤΙ;
Κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα χειριστώ κάτι τόσο ανούσιο. Γιατί;
Σταματώ να σκέφτομαι για λίγο. Και ξαφνικά...όλα ξεδιαλύνουν στα μάτια μου. Θα πάψω να προσπαθώ. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Το εννοώ. Ίσως αύριο να το μετανιώσω, αλλά τώρα, που γράφω αυτές τις λέξεις το εννοώ όσο τίποτα. Θα προχωρήσω.
Τελικά συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να βάλω καλά μέσα στο μυαλό μου και να κοιτάξω μπροστά:
Απλά έκλεισε ένα κεφάλαιο. Όχι όλο το βιβλίο.
Τέλος σκέψεων. Έστω για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου