Προδωμένος

Άσχημο συναίσθημα. Σίγουρα.

Είναι αυτό το συναίσθημα της προδοσίας. Αυτό το αίσθημα κενού μέσα στην ίδια σου την ψυχή, που σε κάνει να σκέφτεσαι ''Όχι κι εσύ ρε γαμώτο.Όχι.''

Είναι κι αυτά τα άτομα που τα αγαπάς, υπερβολικά ίσως, που όταν κι εκείνα απλά ''φύγουν'' '' απομακρυνθούν'' ή οποιαδήποτε τέτοια σεμνή και πολιτισμένη λέξη βγει πραγματική...απλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις.Ή μάλλον δεν μπορείς να το πιστέψεις.

Γιατί είχες τόσο πιστέψει σε αυτά τα άτομα, είχες τόσο εμπιστευτεί που απλά δεν μπορεί να ήταν ''μία απ'τα ίδια.''

Και είναι άσχημο ρε γαμώτο. Είναι απαίσιο να ξέρεις ότι ούτε εκείνοι ήταν αληθινοί. Ότι ούτε εκείνα τα λόγια που σου είχαν πει τότε και σε είχαν συγκινήσει, δεν είναι πραγματικά.

Και αφού συμβεί όλο αυτό και μη θέλοντας να πιστέψεις τίποτα από αυτά, πας στους ίδιους να μιλήσετε πρόσωπο με πρόσωπο.

Αυτό είναι, το ορκίζομαι, το χειρότερο. Είναι όταν σε κοιτάξουν με αυτό το άδειο βλέμμα που είναι σαν να  βλέπεις πρώτη φορά στην ζωή σου και ξέρεις ότι είναι όλα αλήθεια πριν καν προλάβουν να βγάλουν λέξη.

Βουρκώνεις. Κάθεσαι μόνο και μόνο για να δεις αυτό το βλέμμα που αυτόματα μισείς κοιτώντας σε σαν να σου λέει ''Τι ακριβώς περίμενες από μένα; Περίμενες να σε αγαπήσω όσο εσύ; Περίμενες να είναι όλα μου τα λόγια αληθινά; Γιατί;'' ξεσπώντας σε γέλια κοροϊδεύοντας σε.

Τι έκανα λάθος; Τι πήγε στραβά; Πάλι λάθος ανθρώπους διάλεξα; Τι γίνεται με μένα; Γιατί το κάνω πάντα αυτό; Πάντα τα λάθος άτομα.

Σηκώνεσαι. Φεύγεις. Πολιτισμένα πράγματα, μέχρι να σε κρύψει η γωνία που στρίβεις.

Ξεσπάς και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι, και τι έχει μόλις συμβεί.

Μα αλήθεια. Πόσο τίποτα μπορείς να σημαίνεις σε κάποιον άνθρωπο;

Γιατί; Γιατί σου άξιζε τέτοια συμπεριφορά;

''Αντίο'' ψελλίζεις όταν δεν σ'ακούει καν.

Άνθρωποι αγαπητέ μου. Λάθος άνθρωποι.