Δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Ήταν μια μέρα που είχα σηκωθεί πολύ φυσιολογικά και όμορφα και με κάθε καλή διάθεση για μια ''καλή'' μέρα. Αλλά όχι. Φυσικά όχι.
Μια χαρά περνούσε η μέρα μέχρι που ήρθε η ώρα ενός μαθήματος επιλογής. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα με το διαγώνισμα και καταλήξαμε να μιλάμε για πράγματα ασυσχέτιστα, που με κάποιον τρόπο συνδέονταν. Άρχισε λοιπόν η καθηγήτρια να μιλάει. Να μιλάει χωρίς σταματημό.
Μιλούσε για εμάς, τους μαθητές, για το εκπαιδευτικό σύστημα, τους βαθμούς που αξίζουμε, για την δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Άρχισε να αναφέρεται λοιπόν και σε όλη την διαδικασία για να περάσουμε στα πανεπιστήμια. Μιλούσε τόσο εξαντλητικά ,που κουραζόμουν και μόνο που την άκουγα.
Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι και εγώ για το μέλλον μου και όλα αυτά, κάτι που απέφευγα συστηματικά με κάθε δυνατό τρόπο. Σκεφτόμουν πως δεν θα τα καταφέρω, καθώς άκουγα παράλληλα την καθηγήτρια να μιλάει για το πόσο θα δυσκολευτούμε να καταφέρουμε το οτιδήποτε.
Δεν ήθελα αλλά σκεφτόμουν τόσο πολύ. Δεν ήθελα να τις κάνω αυτές τις σκέψεις γιατί πάντα με άγχωναν. Άρχισα να ιδρώνω και να κουνιέμαι νευρικά. Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε. Ήθελα να βγω από την τάξη και να βάλω τα κλάματα, χωρίς να ξέρω τον ακριβή λόγο. Ένιωθα κενός και ό,τι άκουγα μου φαινόταν ανούσιο. Ξεροκατάπινα και μου έκανα αέρα, πρόχειρα, με μια φωτοτυπία. Τι μου συμβαίνει;
Ο καθένας μπορεί να του δώσει και διαφορετικό όνομα, αυτό είναι το σίγουρο. Άλλοι θα το πουν άγχος, άλλοι θα την βαφτίσουν μια ''κακιά στιγμή'', άλλοι κρίση πανικού. Μάλλον το τελευταίο θα επέλεγα.
Δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις μου πια. Μετά από λίγα λεπτά συνέχισα να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση. Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με ό,τι μπορούσα, αλλά τίποτα δεν απέδιδε. Ώσπου ακούστηκε το κουδούνι. Ο ήχος διαχύθηκε στο χώρο και ξαφνικά... Λειτούργησε σαν χάπι, σαν φάρμακο. Με ηρέμησε αυτόματα, θυμίζοντας μου πως έπρεπε να βγω από την τάξη και να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Έπρεπε.
Το υπόλοιπο της μέρας δεν ξέφυγα από τις σκέψεις μου αλλά δεν ξανασυνέβη κάτι παρόμοιο.
Στο τέλος της μέρας το μόνο που μου έμεινε είναι μια δόση άγχους και ένα ερώτημα:
''Τελικά, τι θα καταφέρω εγώ στην ζωή μου;''
Κλείνω με κάτι που τόσο με εκφράζει χωρίς καν να χρειαστεί να το σχολιάσω:
Καληνύχτα.
Μια χαρά περνούσε η μέρα μέχρι που ήρθε η ώρα ενός μαθήματος επιλογής. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα με το διαγώνισμα και καταλήξαμε να μιλάμε για πράγματα ασυσχέτιστα, που με κάποιον τρόπο συνδέονταν. Άρχισε λοιπόν η καθηγήτρια να μιλάει. Να μιλάει χωρίς σταματημό.
Μιλούσε για εμάς, τους μαθητές, για το εκπαιδευτικό σύστημα, τους βαθμούς που αξίζουμε, για την δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Άρχισε να αναφέρεται λοιπόν και σε όλη την διαδικασία για να περάσουμε στα πανεπιστήμια. Μιλούσε τόσο εξαντλητικά ,που κουραζόμουν και μόνο που την άκουγα.
Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι και εγώ για το μέλλον μου και όλα αυτά, κάτι που απέφευγα συστηματικά με κάθε δυνατό τρόπο. Σκεφτόμουν πως δεν θα τα καταφέρω, καθώς άκουγα παράλληλα την καθηγήτρια να μιλάει για το πόσο θα δυσκολευτούμε να καταφέρουμε το οτιδήποτε.
Δεν ήθελα αλλά σκεφτόμουν τόσο πολύ. Δεν ήθελα να τις κάνω αυτές τις σκέψεις γιατί πάντα με άγχωναν. Άρχισα να ιδρώνω και να κουνιέμαι νευρικά. Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε. Ήθελα να βγω από την τάξη και να βάλω τα κλάματα, χωρίς να ξέρω τον ακριβή λόγο. Ένιωθα κενός και ό,τι άκουγα μου φαινόταν ανούσιο. Ξεροκατάπινα και μου έκανα αέρα, πρόχειρα, με μια φωτοτυπία. Τι μου συμβαίνει;
Ο καθένας μπορεί να του δώσει και διαφορετικό όνομα, αυτό είναι το σίγουρο. Άλλοι θα το πουν άγχος, άλλοι θα την βαφτίσουν μια ''κακιά στιγμή'', άλλοι κρίση πανικού. Μάλλον το τελευταίο θα επέλεγα.
Δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις μου πια. Μετά από λίγα λεπτά συνέχισα να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση. Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με ό,τι μπορούσα, αλλά τίποτα δεν απέδιδε. Ώσπου ακούστηκε το κουδούνι. Ο ήχος διαχύθηκε στο χώρο και ξαφνικά... Λειτούργησε σαν χάπι, σαν φάρμακο. Με ηρέμησε αυτόματα, θυμίζοντας μου πως έπρεπε να βγω από την τάξη και να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Έπρεπε.
Το υπόλοιπο της μέρας δεν ξέφυγα από τις σκέψεις μου αλλά δεν ξανασυνέβη κάτι παρόμοιο.
Στο τέλος της μέρας το μόνο που μου έμεινε είναι μια δόση άγχους και ένα ερώτημα:
''Τελικά, τι θα καταφέρω εγώ στην ζωή μου;''
Κλείνω με κάτι που τόσο με εκφράζει χωρίς καν να χρειαστεί να το σχολιάσω:
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου