Τρίτη, Οκτωβρίου 28

Αναρίθμητες στιγμές υπομονής

Οκτώβρης και κρύο. Σχεδόν έχει μπει ο Νοέμβρης και μια αόριστη σκέψη σκάει στο μυαλό μου. Αυτό το μέρος, αυτό το μπλογκ, αυτό το κομμάτι της ζωής μου που ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά μα μοιάζει, τελικά και τελείως απροσδόκητα, να είναι ίσως το σταθερότερο κομμάτι της.

Δεν μπαίνω, δεν γράφω όπως θα ήθελα να γράφω. Δεν είναι ότι ''δεν έχω έμπνευση'' ή κάποια τέτοια γελοία δικαιολογιούλα. Δεν προλαβαίνω. Αλήθεια, δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά πράγματα που θα ήθελα να ασχοληθώ στην ζωή μου, όπως να ακούσω λίγη μουσική από εκείνο το συγκρότημα που ανακάλυψα τυχαία και αγάπησα ανεπανάληπτα ή να διαβάσω αυτό το βιβλίο που τόσο θέλω. Είναι σίγουρα δύσκολο. Βασικά, δεν είναι δύσκολο, είναι σκατά.

Είμαι σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου που τόσο θέλω να ανακαλύψω τον κόσμο, μα δεν μπορώ. Τι ειρωνεία(!) Τρέχω, βιάζομαι, κουράζομαι και δυσκολεύομαι. Μονίμως τρέχω από μάθημα σε μάθημα χάνοντας την ζωή μου βασανιστικά αργά κάπου στην διαδρομή. Στην διαδρομή που ώρες ώρες φαντάζει ατελείωτη.

Παρ' όλα αυτά, πέρασαν 2 μήνες. Δύσκολοι μεν, χωρίς επιστροφή δε. Ναι, αυτό είναι ένα παιχνίδι που κάνω με τον εαυτό μου. Κάθε εβδομάδα που τελειώνει, κάθε μέρα, ίσως κάθε στιγμή της μέρας λέω στο κουρασμένο μου κορμί ''Υπομονή, τώρα είσαι πιο κοντά. Δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, είναι αδύνατον.'' 2 μήνες. Δεν θα πω πως ήταν εντελώς χάλια. Ειλικρινά, πέρασαν γρήγορα, αληθινά γρήγορα! Όταν αναπολώ εκείνο, το πρώτο μάθημα της χρονιάς μου φαίνεται σαν χθες, μα δεν θέλω να γυρίσω πίσω για κανέναν λόγο. Μόνο μπροστά. Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν θα αντέξω, ότι θα χαθώ στον δρόμο, αν δεν είμαι ήδη χαμένος.

Η μόνη μου δικαίωση είναι μια σειρά τσαλακωμένων χαρτιών και αριθμών. Θέλω να τα πάω καλά, για να κλείσουν μερικά στόματα. Λατρεύω να κλείνω στόματα.

Αντώνη μην είσαι αχάριστος ακούγεται μια φωνούλα μέσα στο πιο χαοτικό μέρος του σώματος μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι, εκτιμώ κάποια πράγματα που συνέβησαν, πάρα πολύ. Κάποια όνειρα που είχα αποδεχτεί ότι δεν θα συμβούν ποτέ, συνέβησαν! Γιατί, μωρό μου, ο κόσμος είναι αξιοπερίεργος. Είναι από τους λόγους που σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι μου και δεν τα παρατάω. Γιατί θα την δω, έστω για λίγο, θα την αγγίξω, θα την φιλήσω.

Δεν την χορταίνω όμως, αυτό είναι το πρόβλημα μου. Δεν χορταίνω τους ανθρώπους που θέλω. Υπάρχουν στιγμές που θέλω απλά να μπω στο τρένο και να βγω για τον γαμημένο καφέ που αναβάλω πολλά σαββατοκύριακα τώρα. Μα δεν μπορώ, όπως είναι λογικό. Έτσι κάθομαι εδώ, τώρα που βρήκα λίγο χρόνο, και κάνω αυτό που αγαπώ τόσο πολύ. Αυτό που δεν χρειάζομαι κανένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού να μου πει πως έχω 8,9 συμβατότητα, αυτό που πάντα θα με γεμίζει. Άλλοι γεμίζουν με καφέδες, άλλοι με χορό κι εγώ με το να οπτικοποιώ τις σκέψεις μου.

Περίεργοι οι άνθρωποι, καρδιά μου! Τι ψάχνεις; Άκρη δεν θα βγάλεις.

Υπομονή λοιπόν. Υπομονή κόσμε, υπομονή εξαντλημένα, ρουτινιασμένα μου ανθρωπάκια. Δίνετε λίγη αγάπη, και κάντε όμορφα πράγματα. Την αγάπη μου.

Υ.Γ. Χριστούγεννα έρχονται. Ελπίζω να έχω ξαναγράψει μέχρι τότε. Θα δείξει. Πάντα δείχνει ο καιρός. Πάντα.