Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19

Άνευ λόγου

Ξεκινάω να γράφω το κείμενο στις 12.01 κι ενώ θα έπρεπε ήδη να κοιμάμαι.
Τα πήγαινα καλά με τα ωράρια, δεν τα είχα σκατώσει μέχρι τώρα- όπως συνήθως.
Όχι να το παινευτώ αλλά την έχω αυτή την τάση- να σκατώνω τα πράγματα, τις καταστάσεις και τη ζωή μου γενικά.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σήμερα φάνταζε τόσο ιδανική βραδιά για αναπόληση λαθών, μαλακιών ή όπως θέλεις πες το.
Ξέρεις, σε μερικές μέρες ξημερώνουν Χριστούγεννα και δεν μπορούσε να σημαίνει κάτι λιγότερο αυτό.
Δεν ξέρω τι συνέβη. Προσπάθησα, προσπάθησα πολύ να καταλάβω μα δεν τα κατάφερα, ούτε στο ελάχιστο.
Οι άνθρωποι αλλάζουν λέω στον εαυτό μου.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μα αυτό το ξέρω ήδη.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μα ακόμη να το αποδεχτώ.
12.13 και δεν έχω τι να πω. Γράφω ένα κείμενο σε μια προσπάθεια έκφρασης μα σήμερα μάλλον δεν πέτυχε- ούτε καν αυτό.

Κάθε κατάσταση, συμβάν και γεγονός που ερχόμαστε αντιμέτωποι μέσα σε αυτή την αόριστη γραμμικότητα που ονομάζεται χρόνος μας επηρεάζει.
Άλλες φορές θετικά και άλλες (τις περισσότερες) αρνητικά.
Και το ξέρουμε, βαθιά μέσα μας, πως σήμερα είμαστε καλύτεροι από χθες.
Δεν διαφέρουμε σημαντικά μα ίσως αποτελούμε μια βελτιωμένη έκδοση του παλιομοδίτικου εαυτού μας. Και αυτό ονομάζεται εξέλιξη ή πρόοδος.
Δεν θεωρώ πως αλλάζουμε τόσο ριζικά ώστε να μπορούμε να περηφανευόμαστε αιωνίως για το πως κάναμε λάθη, μα όχι πια, τώρα είμαστε κάποιοι άλλοι, κάποιοι τόσο πνευματικά ανώτεροι που δεν μπορούν καν να συγκριθούν με όλα αυτά που αποτελούσαν το "εγώ" μας πριν από κάποιον καιρό. Όχι.
Μα ίσως, που και που, σπανιότατα, σχεδόν ποτέ, να καταφέρνουμε να μάθουμε από το παρελθόν. Κανείς δεν θα γίνει τέλειος αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος μας εξ αρχής, έτσι δεν είναι;

12.44 και το κουτί άνοιξε. Από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις: είτε το τυλίγεις με ταινία, το ξεφορτώνεσαι και το καις, είτε το φυλάς καλά καμουφλαρισμένο ενώ που και που πας και το ανοίγεις λίγο-λίγο στα κρυφά (ενώ δεν θα' πρεπε).
Το πληκτρολόγιο υγράνθηκε γεγονός που ταυτίζεται με καληνύχτα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 22

Ανέλπιστα ελπιδοφόρο

Η φάση είναι περίεργη.
(Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις την λέξη "φάση" σε ένα επίσημο κείμενο!)
Η κατάσταση είναι περίπλοκη.
(Κάπως καλύτερα υποθέτω)
Έκανα μια σκέψη τις προάλλες.
Θα μπορούσα να περιγράψω την ζωή μου με ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό συμβάν:

Τις προάλλες πρόσεξα, με την άκρη του ματιού μου, ένα αστέρι να πέφτει, στον βραδινό ουρανό, και- χαχα!- έκανα μια ευχή (γεμάτος όλο ελπίδα ότι κι αν λέω). Ξαφνικά, ωστόσο, το είδα να συνεχίζει να μετακινείται για παραπάνω ώρα από όση έπρεπε. Τότε συνειδητοποίησα, δυστυχώς, πως ήταν αεροπλάνο.
Είμαι ο τύπος που θα δει μια μπανιέρα σαν έναν πιθανό μικρό κήπο (μόνο και μόνο για την ελπίδα)

Αυτό θα μπορούσε, πρόχειρα- και κάπως αυθαίρετα-, να μεταφραστεί σε έλλειψη γνώσης στην κάθε περίσταση, με την αναπόφευκτη απογοήτευση να παραμονεύει κάθε στιγμή (σαν να θέλει να με κατασπαράξει με το παραμικρό δικαίωμα που θα της δώσω). Να πασχίζω να "μην είμαι στον κόσμο μου", μα με κάθε μου προσπάθεια να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τον βασικό μου (απαραίτητο; ανούσιο;) στόχο. Σαν έτσι να φτιάχτηκε τούτος ο κόσμος, τόσο μαλακισμένα και σκατένια, που να αδυνατεί κανείς να την διαχειριστεί όπως πρέπει- ή όπως έχει οριστεί ότι πρέπει, από κάτι ειλικρινά άγνωστο και αόριστο.

Από την άλλη ίσως απλά τα βλέπω όλα υπερβολικά ποιητικά. Έναν κόσμο που ξεχειλίζει αλήθεια και ωμότητα γεμάτο με αναλογίες και παρομοιώσεις.

Και δεν ξέρω, εν τέλει, αν αυτό αποτελεί προσωπικό τρόπο σκέψης- εντελώς ακούσιο- ή μία ατομική- συνειδητή- προσέγγιση στην αντιμετώπιση αυτού του κάτωχρου μέρους που ονομάζεται "κόσμος" ή "ζωή".

Δεν με πολυνοιάζει. Είμαι ο τύπος που θα δει τα σύννεφα σαν πέπλα, έναν δίσκο σαν κομμάτι ιστορίας και μια μπανιέρα σαν έναν πιθανό μικρό κήπο (μόνο και μόνο για την ελπίδα).

Μόνο αυτό μας έμεινε. Μονάχα η ελπίδα μας. Ακόμη και φτιαχτή , προσποιητή ή ψεύτικη. Ακόμη κι έτσι (;)

Σάββατο, Οκτωβρίου 15

Η κούπα

Η ρουτίνα μας ξαναέφτασε, σαν να μην έφυγε ποτέ.
Τέλος πάντων, τα έχουμε ξαναπεί αυτά, ελάχιστο ενδιαφέρον παρουσιάζουν πλέον.
Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι ότι μέσα σε αυτήν την αέναη επανάληψη, συνεχίζουν να συμβαίνουν πράγματα που με παρακινούν- με θετικότερο ή αρνητικότερο τρόπο.
Μια χαριτωμένη ιστορία γεννήθηκε από το πουθενά.

Κάθε μέρα ακολουθώ τις ίδιες διαδρομές- που πολύ προσεκτικά έχω αναλύσει και επιλέξει-, βλέπω τα ίδια πράγματα, τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια κτίρια. Γενικά, τα ίδια.
Μέσα σε αυτό το ξανά και ξανά, από την επιστροφή μου από τη δουλειά, βιώνω- προφανώς- την προαναφερθείσα επανάληψη. Μέσα σε αυτά τα μέρη συμπεριλαμβάνεται και ένα μαγαζί με είδη καφέ ή δεν ξέρω και γω τι, μα αυτό ελάχιστη έχει σημασία.
Εδώ και πολλές μέρες, λοιπόν, βλέπω στην βιτρίνα του μια κούπα, που μπορεί να μην ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά εγώ την είχα λατρέψει.
"Την είχες λατρέψει; Μια κούπα ήταν, χαλάρωσε." Σωστά.
Τέλος πάντων, μέρα με την μέρα, έλεγα στον εαυτό μου ότι θα μπω να την αγοράσω. Μέρα με την μέρα κατέληγα να το αφήνω για αύριο.
Απ' το σήμερα στο αύριο κι απ' το αύριο στο μεθαύριο οι μέρες κυλούσαν.
Η κούπα, όμως, συνέχισε να παραμένει εκεί.
Μέχρι σήμερα.
Παρασκευή, έρχεται σαββατοκύριακο, κάποια αναπόφευκτη χαρά υπήρχε, και ίσως να έμπαινα να αγοράσω και την κούπα.
Όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν έφτασα έξω από το μαγαζί που προανέφερα, η κούπα ήταν απούσα.
Όχι, δεν είχε αλλάξει η βιτρίνα. Όχι, δεν είχαν αλλάξει όλα και μέσα σε αυτά και η κούπα μου. Όχι.
Όλα ήταν ακριβώς όπως την τελευταία φορά που πέρασα, χωρίς να έχουν μετακινηθεί χιλιοστό.
Εκεί που ήταν, κάποτε, η κούπα μου, κυριαρχούσε το κενό.
Δεν μπόρεσα να το πιστέψω. Είχα χάσει την ευκαιρία μου για πάντα.
"Μα πώς κάνεις έτσι τέλος πάντων; Για μια κούπα όλα αυτά;"

Και ναι και όχι.
Από την μία ναι για τον προφανή- και ιδιαιτέρως ρηχό- λόγο, ότι εμένα μου άρεσε και την ήθελα για να πίνω τον γαλλικό μου τα κρύα χειμωνιάτικα πρωϊνά- ναι είμαι τόσο εγωιστής και τόσο ξεροκέφαλος.
Κυρίως, όμως, όχι για το γεγονός ότι δεν ήταν η κούπα το σημαντικό της υπόθεσης. Δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο ένα κομμάτι πηλού ή γυαλιού ή από οτιδήποτε ήταν φτιαγμένο.

Το θέμα είναι ότι η κούπα θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος. Εντάξει, ο άνθρωπος δεν θα ήταν γυαλισμένος σε βιτρίνα, μα και πάλι δεν είναι αυτό το νόημα.
Κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα πίσω από φόβο ή απογοήτευση ή ακόμη και "βόλεμα", κάποιος άλλος κάνει ένα βήμα μπροστά. Το βασικό ζήτημα είναι να παίρνουμε ρίσκα και ευκαιρίες, αμέσως, χωρίς αναβολές.

"Πολύ περίεργα ακούγονται όλα αυτά. Εύκολα γράφονται μα δύσκολα γίνονται. Η ζωή δεν είναι έτσι, μια ιστορία είναι αυτό που λες, απλά ένας αποτυχημένος παραλληλισμός με την πραγματικότητα."

Ίσως. Τέλος πάντων, μας βολεύει να το αφήνουμε για αύριο. Πάντα και για πάντα.

Μα, κάποτε, θα έρθει η μέρα που θα απορήσουμε γιατί όλες μας οι κούπες είναι ραγισμένες και ξεθωριασμένες.

Hint: Η απάντηση είναι ήδη γνωστή.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24

Προσωπικό

Έχω χαθεί τις τελευταίες μέρες. Εντάξει, εβδομάδες. Αλήθεια όμως είχα πραγματικά τους λόγους μου. Και δεν λέω ψέματα- όχι αυτήν την φορά.
Το καλοκαίρι τελείωσε (ανεπιστρεπτί!), μα εγώ δεν έχω προλάβει καν να κάνω την ανασκόπηση μου ακόμη. Γιατί;
Χμ, ίσως γιατί- από την μία- το καλοκαίρι μου να μην αξίζει την προαναφερθείσα, απείρως ασήμαντη μα συνάμα σημαντική, ανασκόπηση. Ναι, γελάσαμε, διασκεδάσαμε, φάγαμε και ήπιαμε, ίσως και να ερωτευτήκαμε (γέλια). Φυσικά, πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε μοναδικά και αδιόρθωτα, λίγο παραπάνω, όπως μόνο εμείς ξέρουμε.
Από την άλλη μπορεί και να φταίει το πόσο λίγο χρόνο αφιερώνω σε γράψιμο προσωπικών μου σκέψεων συναρτήσει της απροθυμίας μου να αναβιώσω τον περασμένο καιρό. Υπόσχομαι πως γράφω- περισσότερο από ποτέ- απλά όχι εδώ. Και αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
Μα, τώρα, σε αυτό το- απρόσμενα κρύο- απόγευμα του συννεφιασμένου Σεπτέμβρη, τίποτα δεν έχει σημασία από όλα αυτά.
Τόσο νεκρός αυτός ο μήνας. Οι μαθητές πάνε σχολείο, οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στα πόστα τους, οι φοιτητές έχουν εξεταστική. Οι πρωτοετείς απλά κάθονται περιμένοντας με (όχι και τόση) αγωνία την πρώτη τους μέρα.
Δεν ενθουσιάζομαι στην ιδέα, μα θέλω να ελπίζω για τα καλύτερα- κλασσικά και αποτυχημένα.
(Παρα)μίλησα για τον εαυτό μου σήμερα.
Σε άλλα νέα, μακάρι ο χειμώνας που έρχεται να μας κάνει όλους αυτά που θέλουμε να γίνουμε. Κι αν φαντάζει άφταστο δεν πειράζει: ο κρύος αέρας έχει μια άλλη δυναμικότητα.
Ας ορκιστούμε, λοιπόν, στους εαυτούς μας ότι θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό, και πως θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε έναν χειμώνα που θα αξίζει (για πρώτη φορά;).
Σαν να πλημμυρίσαμε με θετικότητα, πότε συνέβη αυτό; Ίσως και να πιάνουν οι όρκοι τελικά.
Υ.Γ. Αν ξανακούσω την φράση "κάθε εμπόδιο για καλό" θα κάνω εμετό.
Υ.Γ. 2 Η ενήλικη ζωή γαμιέται. Μην την επιδιώξετε.

Ο συγγραφέας του κειμένου προσέθεσε τα Υ.Γ. σαν σημάδια, ώστε να θυμάται στο μέλλον τι τον βασάνιζε. Είμαστε μαζοχιστές εμείς οι άνθρωποι, δεν εξηγείται αλλιώς.

Πέμπτη, Αυγούστου 11

Αυγουστιάτικη Αθήνα


Τελευταία στάση- Αύγουστος.


Μα τι τελευταία στάση, γιατί τόσο μελόδραμα, αφού τα μισείς τα καλοκαίρια, έτσι δεν είναι; Θα' πρεπε να χαίρεσαι.
Φυσικά. Φυσικά και τα βαριέμαι και με κουράζουν μέχρι αποστροφής, δεν το αναίρεσα στιγμή αυτό. Όμως είναι η τελική στάση πριν τον Σεπτέμβρη. Αυτόν τον Σεπτέμβρη που φαντάζει τόσο τρομακτικός και τόσο αλλιώτικος από όλους τους άλλους.
Η ζωή παίρνει περίεργες και (μη) ενδιαφέρουσες στροφές. Και προφανώς το περιμένω πως και πως, μα υπάρχει και αυτό το υποβόσκον άγχος, μήπως κάτι δεν πάει καλά.
Έτσι δεν γίνεται πάντα όταν περιμένεις κάτι που θα σου ανατρέψει όλα τα δεδομένα, τις καθημερινότητες και τις ρουτίνες ή πάλι ψέματα μου είπαν;
Και ο Σεπτέμβρης με την σειρά του θα φέρει τον Οκτώβρη και θα δημιουργηθεί μια ολοκαίνουρια ρουτίνα. Ολοκαίνουρια, μα ρουτίνα.
Και όλα θα' ναι κάπως έξω από τα νερά μου, μα γι'αυτό είναι η ζωή. Ε, κι ακόμη αν πέσουν λίγο έξω τα νερά μου, θα βγάλω χαρτιά και σφουγγαρίστρες, μα όχι τα παπούτσια μου. Γιατί οι μάχες είναι για να δίνονται, και όχι να παραδίνονται.
Και έχει και κάτι δα, το μελαγχολικό η Αθήνα τον Αύγουστο. Όλοι τρέχουν να ξεφύγουν από δω, έστω και για λίγο, μα όχι εγώ. Κανείς τους δεν μυρίστηκε πως χάνουν το καλύτερο. Τους άδειους δρόμους και τα μισογεμάτα λεωφορεία. Τα τσιμέντα που βράζουν σε συγχρονισμό με τις καρδιές και τα εγώ μας. Το διάχυτο χάος μέσα σε ένα αλαλούμ εκτός προγράμματος.

Τούτ-τούτ! Όπου να' ναι το τρένο αναχωρεί. Όπου να' ναι...

Πέμπτη, Ιουλίου 14

Ο καναπές

"Ακόμη περιμένω το καλοκαίρι που θα μου αλλάξει τη ζωή"
Δεν ξέρω τι περίμενα. Οι προσδοκίες μου ξεπερνούν την πραγματικότητα για μια ακόμη φορά.
Δεν πάω για μπάνια, ούτε εκδρομές. Δεν θέλω να βάλω μαγιό, να μαυρίσω, ούτε να πίνω μέχρι να ξεράσω σκοτωμένα όνειρα και απαισιοδοξία.
Σαπίζω στον καναπέ, σωματικά και ψυχικά, γιατί αυτό συνήθισα.
Η ξεκούραση κι ο ελεύθερος χρόνος πάνε στον καναπέ, χαραμίζονται και χάνονται για πάντα.
Πείθω τον εαυτό μου να μαζέψει τις διαλυμένες κομματάρες του και να κυκλοφορήσει έξω αρκετά συχνά, μα τίποτα δεν με καλύπτει.
Ένας ακόμη καφές, ένα ακόμη ποτό, ένα ακόμη εισιτήριο επιστροφής που δεν θα χτυπήσω στο τελευταίο βραδινό λεωφορείο.
Μια λιακάδα, ένα ψαγμένο κρυμμένο ταρατσάκι στο κέντρο, ένα άβολο γελάκι, ένας ψεύτικος χαιρετισμός.
Μια έντονη μυρωδιά και μια περίεργη γεύση.
Κανένας εντυπωσιασμός.
Κανένα 'ουάου'.
Η αιώνια υποβόσκουσα σκέψη 'Το έχω κάνει ήδη αυτό, κι εκείνο. Κι αυτό!'
Ένα τυπικό δίπολο 'Εγώ φταίω για όλα' μα λίγο πιο μετά 'Στο διάβολο όλα, δε φταίω σε τίποτα'.
Γιατί βαρέθηκα να τα κάνω όλα σωστά για να μου τα γυρνάνε όλα λάθος.
Γιατί κουράστηκα να μην νιώθω ποτέ εντάξει με μένα.
Γιατί εξαντλήθηκα με το να συντάσσω ανάξιες λέξεις, στην προσπάθεια μου να εκφράσω (κάπου, κάπως!) αυτά που δεν τόλμησα να πω.
Μπα, ακόμη τα μισώ τα καλοκαίρια.
Αρκετά όμως.
Ας πάω στον καναπέ μου.
Για γέλια...
Για κλάματα(;)

Τρίτη, Ιουνίου 28

3 πιθανότητες

 Ξαφνικά σε χτυπάει, σχεδόν από το πουθενά, η συνειδητοποίηση του πόσο μόνος είσαι στην πραγματικότητα και πόσο δύσκολο θα είναι να επανέλθεις. Ξέρεις στον πραγματικό κόσμο, εκεί έξω όπου (χα!) οι άνθρωποι αποφασίζουν να περάσουν τις ζωές τους, ή κάποιο μέρος τους, με έναν άλλον. Εκεί όπου τα άτομα βρίσκονται σε σχέσεις, παθιασμένες και αληθινές. Η θύμηση είναι μίλια μακριά. Το μέλλον φαίνεται τόσο αβέβαιο για κάποιον λόγο. Ειλικρινά, πως να μπορέσει κανείς μετά από τόσο καιρό, και κυρίως τόση νοητή άρνηση για μια καταστάλαξη , μια κάποια σοβαρότητα, να θελήσει να ξαναζήσει κάτι τέτοιο;
 Μέρα με την μέρα βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο: κάποιοι άνθρωποι ίσως γεννήθηκαν για να είναι μόνοι τους. Μπορεί ρε παιδάκι μου εμένα να μου αρκεί ο εαυτός μου και αυτό που είμαι, και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον. Να περνάω καλά με την "πάρτη μου" και αυτό να με καλύπτει.
 Από την άλλη μπορεί να είμαι και τόσο εγωιστής που θέλω να έχω αποκλειστικό πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της ζωής μου. Οι άνθρωποι πάντα με αποκαλούσαν εγωιστή. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι κι αυτό τελικά.
 Φυσικά δεν παύει να είναι πιθανό και το σενάριο που υποστηρίζει ότι πέρα από άκρως ασυμβίβαστος είμαι και τρομερά αδύναμος. Πώς να στο πω; Με το ζόρι μπορώ να αντισταθμίσω τα βάρη στην ίδια μου την ζωή, αποτυγχάνοντας συχνά-πυκνά. Πώς να μπορέσω, λοιπόν, να συμπεριλάβω σ'αυτά τα βαράκια και τα προβλήματα, τις έγνοιες και τις ανησυχίες ενός άλλου ανθρώπου; Βαράκια με άλλα χρώματα και σχήματα που δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ ούτε στο ελάχιστο. Με άλλα συστήματα μέτρησης του βάρους και άλλη, βαθύτερη ή μη, σημαντικότητα.
 Οπότε ναι, μάλλον θα κάτσω εδώ και θα κάνω αυτό που ξέρω τόσο καλά: θα βολευτώ στη μοναξιά και την θλίψη μου. Ciao.

Δευτέρα, Ιουνίου 13

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν

Η, και καλά, ελευθερία μου μοιάζει να έχει μια γνώριμη, αφάνταστα λυτρωτική υφή πάνω στο δέρμα μου. Το άγγιγμα της είναι πιο γλυκό από ποτέ. Εντάξει, τον εαυτό μου κοροϊδεύω και το ξέρω μα αυτές οι μέρες είναι το πιο κοντινό που έχω έρθει εδώ και καιρό σε μια, κάποια, μορφή ελευθερίας. 
Σαφώς και ξυπνάω ανίκανος να αποφασίσω τι να κάνω. Μπορώ να δω την κωλοταινία που έχω στη λίστα μου εδώ και έναν χρόνο ή να βγω ένα βράδυ χωρίς τύψεις. Σοκάρομαι, σε καθημερινή βάση, αλλά σιγά-σιγά το αποδέχομαι.
Η έλλειψη ευθυνών, ξέρεις, γοητεύει και εξιτάρει. Σε προκαλεί να την πλησιάσεις και να την αγκαλιάσεις.
Πόσα χάνω χωρίς αυτές τις ευθύνες;
Πόσα κερδίζω χωρίς αυτές τις ευθύνες; 
Στο τέλος της μέρας δεν ξέρω τι υπερτερεί. 
Αδυνατώ να περιγράψω το πόσο θα μου λείψουν κάποια πράγματα ενώ δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το πόσο δεν θα μου λείψουν κάποια άλλα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής, μα ελπίζω για τα καλύτερα.
Ήρθε το τέλος, μονολογώ συχνά πυκνά. Τόσος καιρός και πουφ! τέλος.
Η σελίδα γυρνάει και το τελευταίο κεφάλαιο κλείνει, μα καταλήγει σε τελεία ή σε θαυμαστικό;
Κλείνω το βιβλίο και το πετάω σε μια γωνιά, ώστε να σκονιστεί στο πέρασμα του χρόνου με την ησυχία του. Και μαζί του όλοι αυτοί οι άνθρωποι που οι επαφές μας ολοκληρώθηκαν κάπου μέσα του.
Μπα, δεν θα μου λείψουν τελικά.
Καλό σκόνισμα!

Παρασκευή, Απριλίου 15

(Παρα)λογισμός

Σε γενικές γραμμές όλα καλά. Εσύ;

Ναι. Το κάλυψα και σήμερα το ψεματάκι -άκρως επιτυχημένα- πίσω από μερικές "γενικές γραμμές".
Δεν είμαι περήφανος ούτε και χαρούμενος.
Πάσχω από έλλειψη ανθρώπινης επαφής. Ή μάλλον όχι, από έλλειψη θετικής ανθρώπινης επαφής. Έναν λόγο ή ένα άγγιγμα που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα. Γλυκιά μου ουτοπία.
Καλησπερίζω τις ενοχές μου γι'αυτά που είμαι και δεν είμαι.
Προσπαθώ να αποφύγω την οπτική επαφή με οτιδήποτε.
Το σύστημα μπούκωσε.
Ούτε γραμμές δεν μπορώ να συνθέσω πια.
Αλλάζω, μετατρέπομαι, μα δεν φαίνεται να εξελίσσομαι.
Κάνω περίεργες σκέψεις τελευταία.
Να φανταστείς, σήμερα σκέφτηκα να αλλάξω για να ικανοποιήσω τον γαμημένο περίγυρο μου.
Μάλλον τρελάθηκα. Ή αρχίζω και τα χάνω.
Ίσως και να πληγώνομαι πολύ εύκολα τελικά.
Πάλι σε μένα το φταίξιμο; Τυπικό.

Πέμπτη, Μαρτίου 24

Κριτίque

Το παρελθοντικό μου εγώ με κοιτάζει ειλικρινά απορημένο.


-"Πώς;" ξεστομά θλιμμένο.
-"Τι πώς;"
-"Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Πώς καταφέρνεις
και δεν σε νοιάζει τίποτα;"

Χαμογελάω, κάπως στενάχωρα, καθώς τρίβω το κεφάλι του μικρού αγοριού.

-"Από κάποια στιγμή και μετά, παύουν να σε νοιάζουν και να
σε επηρεάζουν με οποιοδήποτε τρόπο όλα αυτά."
-"Μου φαίνεται απίθανο."

Ανασηκώνει τους υπερβολικά αδύνατους ώμους του και κάνει, πιο εμφανές, το ήδη αντιληπτό γεγονός ότι δεν με πιστεύει.

Κρατάμε τα πάντα μέσα μας, γιατί ποτέ δεν θέλαμε να ενοχλήσουμε τον διπλανό μας. Φοβηθήκαμε την απόρριψη, ακόμη κι από τους ίδιους τους "ανθρώπους μας" (!)
Ξεφυσάμε καπνό και απόγνωση. Καταπίνουμε αλκοόλ και τύψεις.
Τύψεις για τον εαυτό μας, για την ταυτότητα μας και για αυτό που είμαστε. Ή και ίσως για όλα εκείνα που δεν είμαστε, ώστε να χωράμε στα κουτάκια της κοινωνίας και να προσαρμοζόμαστε σε κάθε στεγανό και καταστροφικό (για πολλούς λόγους) στερεότυπο. Πάντα το ίδιο πρόβλημα.
Μα δεν ταιριάζω εδώ εγώ. Ειλικρινά, δεν βρίσκω καθόλου ενδιαφέρον αυτό που μου δείχνεις και, αλήθεια!, δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό που υποτίθεται πως πρέπει.

Σάββατο, Μαρτίου 12

h = ½×g×t²

Χάνομαι.
Το ξέρω, καλύτερα από οποιονδήποτε που προσπαθεί να μου το εξηγήσει με κενά λογάκια της στιγμής.
Χέστηκα για τις φτηνές, κακοφτιαγμένες λεξούλες σου, δεν θα μπορούσα να νοιάζομαι λιγότερο.
Ωμός; Κυνικός;
Απλά λέω την αλήθεια, έμαθες 2 πλουμιστές λεξούλες και μου τις μοστράρεις με την πρώτη ευκαιρία.
Η υπομονή μου εξαντλείται ανάλογα με την ελευθερία μου.
Η ελευθερία μου τελειώνει αντιστρόφως ανάλογα με τις ατέλειωτες υποχρεώσεις μου.
Κι αν κάποτε νοιαζόμουν, το κάποτε είναι κάποτε.
Βρέχει μελαγχολία σήμερα. Κάθε σήμερα.
Τρέχω και παίρνω φόρα.
Πέφτω και πάλι στην μαύρη τρύπα της θλίψης μου. Ελεύθερη πτώση στο (εσωτερικό μου) κενό.
Μα γιατί δεν ανοίγει το αλεξίπτωτο;
Πάλι τα ίδια.
Εγώ προσπάθησα..(;)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 21

Ημιτέλεια

Είμαι άνθρωπος του κόμματος. Φανατικός υποστηρικτής, από καιρό.

Μα τι εννοείς;

Είναι απλό. Ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που χρησιμοποιούν όσα περισσότερα κόμματα μπορούν, αποφεύγοντας αριστοτεχνικότατα τις τελείες.

Μα δεν καταλαβαίνω.

Λογικό. Αυτό που λέω είναι ότι δεν μ'αρέσει να βάζω τελείες. Μου φαίνονται τρομακτικές και υπερβολικά οριστικές. Υπογραμμίζουν ή επιβεβαιώνουν μοναδικά το γεγονός του τέλους. Οποιασδήποτε μορφής τέλους.

Φοβάσαι.

Δεν το αρνήθηκα ποτέ. Φοβάμαι να αποδεχτώ πως κάτι έχει τελειώσει. Ακόμη κι αν το ξέρω (κυρίως τότε(;)). Έτσι, αντί να βάλω την τελεία μου, κατεβάζω απότομα το χέρι και την μετατρέπω σε κόμμα. Αφήνω ανοιχτή την πιθανότητα να συνεχιστεί.
Μα το κακό με τα κόμματα είναι άλλο. Όσο βολικά κι αν μοιάζουν, είναι αδύνατον να μείνουν στο τέλος της "πρότασης" για πάντα. Έτσι όλα ξεμένουν, ανοιχτά στην προοπτική της συνέχειας, η οποία, όμως, δεν φτάνει ποτέ. Και τα λόγια μπαγιατεύουν, και οι αναμνήσεις παίρνουν περίεργη και ξινισμένη γεύση.
Τίποτα νέο δεν αρχίζει,μα και τίποτα σάπιο δεν πετιέται στα σκουπίδια. Τι φαύλος, ανούσιος κύκλος.
Κοιτάζω αόριστα και περιμένω στοϊκά την ώρα που θα αποφασίσω να δεχθώ την αλήθεια. Όλες τις αλήθειες.
Αλλά, ρε πούστη μου, δεν το μπορώ. Δεν είμαι ικανός να κλείσω τον κύκλο, να γυρίσω σελίδα, να κοιτάξω μπροστά.
Δεν μπορώ να βάλω τελεία. Όχι σε μας. Πάντα ο κύκλος μας θα'ναι ανοιχτός (κι ας είναι στις 359 μοίρες, δεν με νοιάζει!).
Πάντοτε θα περιμένω να συνεχιστεί η, εντελώς άκομψα τελειωμένη, κακογραμμένη ιστοριούλα μας. Να έρθει και να εισβάλλει σαν βραδινό αεράκι, από το σχεδόν κλειστό, ξύλινο παράθυρο.
Πρέπει να καταλάβω ότι το τέλος έφτασε.
Και τότε..τότε θα βάλω την πιο ηχηρή τελεία από όλες.
Μέχρι τότε όμως καληνύχτα, παίρνω τα κόμματα και τα κομμάτια μου αγκαλιά και πάω να κοιμηθώ στο βόλεμα μου. 

Σάββατο, Φεβρουαρίου 6

Χαοτικό

Με κουράσατε. Εσείς και τα μαλακισμένα μυαλά σας, με τις απολιθωμένες απόψεις το κώλου.

Τα μικροαστά, συνηθισμένα ανθρωπάκια που τίποτα δεν έχουν να πουν.

Οι παθητικοποιημένες, ανούσιες στάσεις που κρατάτε στα πάντα.

Το γαμημένο βόλεμα σας. Μέχρι εκεί σας νοιάζει. Τίποτα βαθύτερο ή ουσιαστικό. Ε;

Μια θεσούλα που έχει φθαρεί στον καναπέ, όσο καταπίνετε, αμάσητα, junk food και junk ιδεολογίες.

Ό,τι σας πασάρουν, φαίνεται να το απορροφάτε καλύτερα κι από σφουγγάρι.

Κάνετε ό,τι θέλουν να κάνετε. Σκέφτεστε όπως θέλουν να σκέφτεστε. 

Ακολουθείτε, άκρως επιτυχημένα, το προδιαγεγραμμένο 60ετές με 80ετές πλάνο της ζωούλας που θέλουν να ζήσετε.

Γέννηση.

12 χρόνια σχολείο για να πλάσουν συνειδήσεις. Μπορεί να μην σου έκαναν περιτομή, σου έκοψαν, όμως,  μέρος του εαυτού και του ψυχισμού σου.

"Μα εγώ δεν κατάλαβα τίπ.."
"Αυτός είναι ο σκοπός, φίλε"

Δουλειά, λεφτά. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο φαίνεται να κάνει την εμφάνιση του.

Και μετά όλα τα υπόλοιπα. "Μα οικογένεια δεν θα κάνεις; Κανά παιδάκι;"

Γάμοι, οικογένειες, παιδιά, εγγόνια. Χαμένη κριτική σκέψη, μαζοποίηση, έλλειψη μορφών συγκίνησης. Καμία τέχνη, κανένα γούστο, μπροστά στους πνευματικούς ορίζοντες χτίζεται ένα ψηλό, αχανές τοίχος.

Μετατρέπεσαι σε τέρας που κρίνει τα πάντα, καθώς δείχνει (σφίγγοντας τα δόντια), με το βρώμικο, από το δεύτερο σακουλάκι τσιπς, δάχτυλο σου. (Μα πώς πάχυνα;)

Συγχαρητήρια! Έφτασες στο τελευταίο στάδιο.

Κλείνεις τα μάτια σου και δεν έχεις ζήσει ούτε ένα λεπτό ελεύθερος. Δεν ένιωσες και δεν πραγμάτωσες κανένα όνειρο σου. Ούτε καν εκείνη την μονοήμερη εκδρομούλα. Σε καταβρόχθισαν οι αναβολές. 

Ολική απογοήτευση.

Έζησες κάτι, που ποτέ πραγματικά δεν ήθελες. Αλλά τουλάχιστον (χα!) ικανοποίησες την κοινωνία.

Πότε ήταν, λοιπόν, η τελευταία φορά που έκανες κάτι μόνο και μόνο επειδή το ήθελες;

Υ.Γ. Όσο για τον ψευτογραφιά αυτού του άρθρου, εκείνον τον δήθεν ελεύθερο και ονειροπόλο τύπο... Τονισμένες μαλακίες και υπογραμμισμένα σκατά. Προσπαθεί, απελπιστικά πολύ, να φερθεί χωρίς να επηρεαστεί από οτιδήποτε. Κι αυτό ένα είδος ανελευθερίας είναι.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 29

Ενηλικίωση και άλλες ιστορίες τρόμου

Μην με κοιτάτε έτσι, δεν άλλαξα. Αλήθεια λέω!

Η μέρα που περίμενα από παιδί, φαίνεται να έχει φτάσει.

Αφού σηκώνομαι από το κρεβάτι μου περνάνε μερικά λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Είσαι ενήλικας.

Η απροειδοποίητη φωνούλα φαίνεται να με ταράζει ιδιαιτέρως. Δεν πολυκατάλαβα γιατί, μα συνέβη.

Με θυμάμαι, τότε που έλεγα με έντονο τόνο (και λίγο μίσος που υποβόσκει) ότι να, η μέρα που θα ενηλικιωθώ θα είναι μοναδική και τέλεια. Και να, όταν θα γίνω 18 θα κάνω ό,τι θέλω γιατί (χα!) θα είμαι ανεξάρτητος.

Στα 18 μου, λοιπόν, είμαι πιο εξαρτημένος από ποτέ. Από πολλά πράγματα, διάφορους παράγοντες.

Από σήμερα, μπορώ και επίσημα πλέον, να κάνω όλα εκείνα που ήδη έκανα. Οξύμωρο και αστείο. Προχωρώ.

Δεν ξέρω τι εύχομαι για τον εαυτό μου, πέρα από το να μην πάψω να μάχομαι για τα όνειρα που έκανα από τότε. Δεν μπορώ να απογοητεύσω τον 6χρονο ή 8χρονο εαυτό μου. Θα με κοιτάζει στα μάτια, θλιμμένος και θυμωμένος. Ολική ψυχοσωματική καταστροφή.

Από την άλλη, σφηνώνω στο μυαλό μου κάτι, πολύ καλά.

Να μην αφήσω -ποτέ- το παιδί μέσα μου να πνιγεί μέσα στα σκατά και τη σαπίλα της κοινωνίας ετούτης.

Αυτό, το λες και στόχο ζωής. Δεν παύω να πιστεύω. Θα δείξει. Πάντα δείχνει ο καιρός.

Συνεχίζω να πιστεύω σε εκείνο το ανόητο, ζωηρό πνεύμα που ποτέ δεν έπαυε να γελάει.

Μακάρι.
Καλή συνέχεια.

Τρίτη, Ιανουαρίου 26

Επανάληψη

Κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Επανάληψη.
Αγκάλιασε, μην σκέφτεσαι.
Φίλα, μην χάνεσαι.
Ζήσ'το. Ζήσ΄το το γαμημένο.
Μην χαθείς στα "θα" και στα "πρέπει" απόψε.
Χάσου σε μένα.
Χάσου σ'ένα κλεμμένο φιλί.
Σε ένα ηλίθιο χαχανητό, ή στο θρόισμα των φύλλων.
Σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, λερωμένο από το κραγιόν σου.
Σε ένα άγγιγμα, μια ανατριχίλα στο σβέρκο.
Σε ένα απότομο γύρισμα του κεφαλιού.
Χάσου σε μας.
Μην φύγεις τρέχοντας απόψε.
Έχω πολλά να σου δώσω ακόμη, μα ποτέ δεν προφταίνω.
Μείνε.
Ο αέρας βιάζει ψυχοσυνθέσεις.
Γύρνα.
Γύρνα και δώσε μου όλα αυτά που περίμενα.
Όλα αυτά που ήλπιζα(;)
Όλα αυτά που ήθελα.
Το ξέρω.
Το ξέρω ότι δεν σε νοιάζει.
Μαλακίες.
Όπως πάντα.
Τέλος πάντων.
Έφυγες, ξανά.
Επανάληψη.
Τέλος πάντων.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 20

Εγκάρδιες συνομιλίες

Ποτέ μας δεν μιλήσαμε.

Ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, ξέρεις, σαν φυσιολογικά ανθρώπινα όντα.

Εμείς κοιταζόμασταν.

"Λες και..."
Εμείς χαμογελούσαμε αντικριστά.

Φοβόμασταν, κρυβόμασταν.

Λες και μιλούσαν οι καρδιές μας.

Σκεφτόμασταν και πράτταμε.

Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όλα εκεί ήταν.

Ποιος ξέρει πού σαπίζουν και ξεραίνονται, άστεγα τώρα, αυτά που άνθιζαν μέσα μας;

Κάποιος μου' πε ότι είδε ένα τέτοιο συναίσθημα, πεταμένο, βιαστικά και άγαρμπα, σε μια γωνιά.

Κάποιος μου' πε ότι είδε εσένα.

Το ίδιο πράγμα άκουσα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 6

Πλαστές αλήθειες

Βράδιασε και σήμερα. Γλυκό και γνώριμο το συναίσθημα του σκοταδιού. Περιέργως οικείο.

Το μυαλό μουδιάζει κι αρχίζει να επιταχύνει, κατευθυνόμενο προς άλλες εποχές, διαφορετικές απ' όλες τις απόψεις, αλλαγμένες από οποιαδήποτε οπτική γωνία.

Δεν θα έπρεπε, μα κάτι λείπει! Ανεβοκατεβάζω το πόδι νευρικά. Τι; Τι λείπει;

Μια μικρή απότομη ανάσα, πρωτού καταλάβω τι συμβαίνει.

Νοσταλγώ!

Αυτό είναι. Δεν λείπει τίποτα, μα όλα λείπουν. Αυτή είναι η μαγεία της νοσταλγίας.

Παρακολουθώ τις στιγμές να περνούν από μπροστά μου, σαν κακομονταρισμένη ταινία της δεκαετίας του '50, κι ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου. Καμία λογική πορεία, απλά εικόνες. Εικόνες που δεν θυμίζουν σε τίποτα το τώρα.


Μα γιατί λυπάμαι; Είναι αστείο!

Όταν κάτι λείπει από την ζωή σου, τότε μοιάζεις να το θεοποιείς. Να το εξυψώνεις και να πασπαλίζεις τις αναμνήσεις με ζάχαρη. Σίγουρα μετανιώνεις, ειλικρινά, για κάποιες καταστάσεις.

Μετανιώνω το πόσο δέθηκα με κάποιους που δεν το άξιζαν, και το πόσο δεν δέθηκα με κάποιους που το άξιζαν πολύ.

Φωτογραφίες, βίντεο... Όλα μοιάζουν ιδανικά.

"Μα γιατί το χάλασα;" αναρωτιέσαι. Αυτή η ερώτηση προκαλείται μόνο και μόνο από την τριγύρω ζάχαρη. Γιατί εάν σταθείς λιγάκι παραπάνω, θα τα θυμηθείς όλα και ολοκληρωμένα, όπως πρέπει.

Τότε θα χαμογελάσεις άβολα, ενώ νιώθεις την πρώτη ξινίλα. Είναι πολύ λίγη ακόμη, μα όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο περισσότερη γίνεται. Και σίγα-σιγά αρχίζει και υπερτερεί της γλυκύτητας.

"Να γιατί το χάλασα!" απαντάς αυτόματα στην ίδια σου την ερώτηση.

Δεν ήταν έτσι. Γιατί τα θυμάμαι όλα ωραιοποιημένα; Χα, νοσταλγία. Άτιμο πράγμα.

Οι φάκελοι και τα άλμπουμ κλείνουν, τα βίντεο σταματούν.

Επαναφορά στην πραγματικότητα σε 3. 2. 1.