Κυριακή, Δεκεμβρίου 7

Αγαπη(μιση)μένες Κυριακούλες

Να' μαι πάλι εδώ. Μια τυπική Κυριακή. Με την θλίψη της, την δυσκολία της, με τα όλα της. Δεν είμαι πολύ καλά, όπως συνήθως.

Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι έχω ανακαλύψει που βρίσκονται οι πιο δυστυχισμένες στιγμές μου. Και είναι εδώ. Τα απογεύματα των Κυριακών. Αχ, πόσο με πονάνε αυτά τα απογεύματα. Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ή πολύ συγκεκριμένο λόγο.

Αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι αύριο θα ξαναξεκινήσω να διαγράφω τις πρώτες μοίρες του φαύλου, εβδομαδιαίου κύκλου μου και αυτό με θλίβει. Δεν ξέρω πόση ψυχική αλλά και, περισσότερο από ποτέ, σωματική δύναμη μου απομένει. Άλλη μια εβδομάδα, ακόμη μία συνέχεια απογοητευτικών και δύσκολων, στην πλειονότητα, στιγμών.

Η Κυριακή μοιάζει να είναι η ιδανική μέρα για να αναρωτιέσαι. Πού πάω; σκέφτομαι. Που οδηγούμαι, που με πηγαίνει ο όχλος παρασέρνοντας με; Τι θα καταφέρω, τι θα συμβεί στο τέλος, γιατί γιατί γιατί..; Τυπικά κυριακάτικα ερωτήματα. Ερωτήματα που είμαι τόσο ανίκανος να απαντήσω και το μόνο που κάνω καταληκτικά είναι να τα παραθέτω σε μια συνεχή ροή λόγου. Το μόνο πράγμα που μοιάζει να με ικανοποιεί, έστω ελάχιστα, έστω νοητικά.Ένα ''έστω'' η ζωή μου. Γεμάτη όρια, συνθηκολογήσεις και παθητικότητα.

Κανείς δεν μοιάζει να νοιάζεται για τα ίδια πράγματα με μένα. Όλοι τείνουν να εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους σε ματαιότητες. Ξανασκέφτομαι, αναθεωρώ. Αυτό που κάνω τώρα από κάποιους θα θεωρούνταν μια ματαιότητα, μα φυσικά, τι είναι αυτά που λέω;

Κυριακάτικες σκέψεις. Κρατιέμαι, όπως κάνω πάντα, από φαινομενικά ασήμαντες σκέψεις. Κρατιέμαι για εκείνο τον καφέ στον κέντρο ενώ στα μάτια μου θα αντανακλώνται τα χιλιάδες λαμπάκια, προσπαθώντας να φωτίσω λίγο το σκοτάδι της ψυχής μου. Κρατιέμαι για μερικές ουσιαστικές συζητήσεις με ωραία μουσική στο background. Κρατιέμαι για μερικά χαμόγελα, λίγες αγκαλιές, για μια επανένωση με εκείνο το κομμάτι οικογένειας και φίλων που τόσο καιρό έχω να δω.

Ο κόσμος μοιάζει περίεργος τις Κυριακές. Ή ίσως και ιδανικός. Αναλόγως πώς το βλέπει κανείς.

Χαιρετώ.

Τρίτη, Νοεμβρίου 18

Μακροπρόθεσμες αναμνήσεις

Αρχίζω και αναζητώ τις μικρές στιγμούλες μοναξιάς μου. Μα που είναι;

Εδώ μέσα είμαι πάλι, στην ψυχοθεραπεία μου, το μέρος που πάντα θα με ακούσει ό,τι κι αν έχω να του πω.

Χαμένος λοιπόν. Όχι μόνο εγώ, όλοι. Έχουμε αρχίσει να χανόμαστε, δίχως ιδιαίτερο λόγο. "Σπάμε" σε κομμάτια. Ο καθένας με το ζευγάρι του και χωριζόμαστε. Άσχημο, αρκετά μα δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα. Ή τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου για να μην πέσω σε κατάθλιψη.

Ξέρεις ότι αρχίζετε και χάνεστε όταν περνάει μια μέρα που καθ'όλη την διάρκεια της ήσασταν δίπλα-δίπλα με έναν φίλο και στο τέλος της λες ''Σήμερα δεν μίλησα με τον τάδε''. Αχ αγαπημένε τάδε, μου λείπεις ώρες ώρες!

Μπορεί να περνάω και τώρα καλά, δεν το συζητώ, αλλά μου λείπουν όσο τίποτα κάτι στιγμές πριν 2-3 χρόνια που δεν είχαμε τίποτα στο μυαλό μας, ήμασταν μόνο εμείς και περνούσαμε τόσο καλά. Αχ αυτές οι στιγμές, πόσο τις εκτιμώ τώρα. Αναπολώ και δεν θέλω, θλίβομαι.

Όσο κι αν δεν το θέλω, πρέπει να το αποδεχτώ. Οι παρέες διχάζονται κάποια στιγμή. Αυτή η πρόταση με πονάει ιδιαίτερα καθώς, τι κι αν το ξέρω, δεν θα μπορούμε για πάντα να βγαίνουμε στην γειτονιά μας και να λέμε τις απερίγραπτες, ατέλειωτες μαλακίες μας.

Μα είμαστε ακόμη παιδιά ψελλίζω πειστικά στον εαυτό μου. Μια φωνούλα που δεν μπορώ να συγκρατήσω, ξεπετάγεται. Εδώ η άλλη σχεδιάζει τον γάμο της σε 15 χρόνια από τώρα, εσύ τι κάνεις με την ζωή σου; ΣΚΑΣΕ της φωνάζω και αρχίζω να τρέχω. Από πρόσωπα, από καταστάσεις, από μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις.

                    ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ.

Πώς βρέθηκα εδώ; Πότε μεγάλωσα τόσο; Βλέπω τις υποχρεώσεις να τρέχουν, κι εγώ στέκομαι και βάζω τα κλάματα. Α, σκατά. Πάλι τα γάμησα.

Τρίτη, Οκτωβρίου 28

Αναρίθμητες στιγμές υπομονής

Οκτώβρης και κρύο. Σχεδόν έχει μπει ο Νοέμβρης και μια αόριστη σκέψη σκάει στο μυαλό μου. Αυτό το μέρος, αυτό το μπλογκ, αυτό το κομμάτι της ζωής μου που ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά μα μοιάζει, τελικά και τελείως απροσδόκητα, να είναι ίσως το σταθερότερο κομμάτι της.

Δεν μπαίνω, δεν γράφω όπως θα ήθελα να γράφω. Δεν είναι ότι ''δεν έχω έμπνευση'' ή κάποια τέτοια γελοία δικαιολογιούλα. Δεν προλαβαίνω. Αλήθεια, δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά πράγματα που θα ήθελα να ασχοληθώ στην ζωή μου, όπως να ακούσω λίγη μουσική από εκείνο το συγκρότημα που ανακάλυψα τυχαία και αγάπησα ανεπανάληπτα ή να διαβάσω αυτό το βιβλίο που τόσο θέλω. Είναι σίγουρα δύσκολο. Βασικά, δεν είναι δύσκολο, είναι σκατά.

Είμαι σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου που τόσο θέλω να ανακαλύψω τον κόσμο, μα δεν μπορώ. Τι ειρωνεία(!) Τρέχω, βιάζομαι, κουράζομαι και δυσκολεύομαι. Μονίμως τρέχω από μάθημα σε μάθημα χάνοντας την ζωή μου βασανιστικά αργά κάπου στην διαδρομή. Στην διαδρομή που ώρες ώρες φαντάζει ατελείωτη.

Παρ' όλα αυτά, πέρασαν 2 μήνες. Δύσκολοι μεν, χωρίς επιστροφή δε. Ναι, αυτό είναι ένα παιχνίδι που κάνω με τον εαυτό μου. Κάθε εβδομάδα που τελειώνει, κάθε μέρα, ίσως κάθε στιγμή της μέρας λέω στο κουρασμένο μου κορμί ''Υπομονή, τώρα είσαι πιο κοντά. Δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, είναι αδύνατον.'' 2 μήνες. Δεν θα πω πως ήταν εντελώς χάλια. Ειλικρινά, πέρασαν γρήγορα, αληθινά γρήγορα! Όταν αναπολώ εκείνο, το πρώτο μάθημα της χρονιάς μου φαίνεται σαν χθες, μα δεν θέλω να γυρίσω πίσω για κανέναν λόγο. Μόνο μπροστά. Ώρες ώρες νιώθω ότι δεν θα αντέξω, ότι θα χαθώ στον δρόμο, αν δεν είμαι ήδη χαμένος.

Η μόνη μου δικαίωση είναι μια σειρά τσαλακωμένων χαρτιών και αριθμών. Θέλω να τα πάω καλά, για να κλείσουν μερικά στόματα. Λατρεύω να κλείνω στόματα.

Αντώνη μην είσαι αχάριστος ακούγεται μια φωνούλα μέσα στο πιο χαοτικό μέρος του σώματος μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι, εκτιμώ κάποια πράγματα που συνέβησαν, πάρα πολύ. Κάποια όνειρα που είχα αποδεχτεί ότι δεν θα συμβούν ποτέ, συνέβησαν! Γιατί, μωρό μου, ο κόσμος είναι αξιοπερίεργος. Είναι από τους λόγους που σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι μου και δεν τα παρατάω. Γιατί θα την δω, έστω για λίγο, θα την αγγίξω, θα την φιλήσω.

Δεν την χορταίνω όμως, αυτό είναι το πρόβλημα μου. Δεν χορταίνω τους ανθρώπους που θέλω. Υπάρχουν στιγμές που θέλω απλά να μπω στο τρένο και να βγω για τον γαμημένο καφέ που αναβάλω πολλά σαββατοκύριακα τώρα. Μα δεν μπορώ, όπως είναι λογικό. Έτσι κάθομαι εδώ, τώρα που βρήκα λίγο χρόνο, και κάνω αυτό που αγαπώ τόσο πολύ. Αυτό που δεν χρειάζομαι κανένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού να μου πει πως έχω 8,9 συμβατότητα, αυτό που πάντα θα με γεμίζει. Άλλοι γεμίζουν με καφέδες, άλλοι με χορό κι εγώ με το να οπτικοποιώ τις σκέψεις μου.

Περίεργοι οι άνθρωποι, καρδιά μου! Τι ψάχνεις; Άκρη δεν θα βγάλεις.

Υπομονή λοιπόν. Υπομονή κόσμε, υπομονή εξαντλημένα, ρουτινιασμένα μου ανθρωπάκια. Δίνετε λίγη αγάπη, και κάντε όμορφα πράγματα. Την αγάπη μου.

Υ.Γ. Χριστούγεννα έρχονται. Ελπίζω να έχω ξαναγράψει μέχρι τότε. Θα δείξει. Πάντα δείχνει ο καιρός. Πάντα.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 5

Μικρότητες

 Νιώθω τόσο άσχημα. Δεν ξέρω καν τον λόγο. Ίσως επειδή ώρες-ώρες είμαι ολομόναχος. Ψυχικά εννοώ. Γιατί και χιλιάδες να είναι τριγύρω σου, μπορείς να είσαι μόνος. Και πολύ μάλιστα. Ίσως πάλι να είναι και τα συναισθήματα του χωρισμού που βγαίνουν τώρα. Ναι μπορεί να είμαι όντως καλύτερα έτσι, δεν το αμφισβητώ στιγμή, όμως δεν παύει να υπάρχει τόσος καιρός που ζήσαμε μαζί, τόσες υπέροχες αναμνήσεις.

 Καταλαβαίνεις ότι έχεις χωρίσει όταν πας να σηκώσεις το τηλέφωνο για να την πάρεις και να της πεις ότι είσαι στην καφετέρια και μόλις μπήκε μέσα ο περίεργος καραφλός κύριος που είχατε πετύχει στον δρόμο και τον είχε κουτσουλήσει ένα πουλί και εσείς γελάγατε δυο μέρες σαν τρελοί. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο. Ούτε να στείλεις μήνυμα. Γιατί, ξαφνικά, δεν είναι επιτρεπτή η επαφή παρ' όλα τα ''Είσαι πολύ σημαντικός για μένα'' και τα ''Θα μείνουμε φίλοι, εννοείται'' και άλλα τέτοια ψέματα που λέγοντας τα, ξέρουμε από κοινού ότι δεν θα τηρηθούν ποτέ, ότι δεν θα κάνουμε καν την προσπάθεια να τηρηθούν.

 Ψάχνω λίγο τα ντουλάπια μου και βρίσκω ένα άλμπουμ. Πάντα μου άρεσε να τυπώνω τις αγαπημένες μου φωτογραφίες και να μην τις αφήνω να παραμένουν μερικά γραφικά στην οθόνη μου. Όταν τις πιάνω στα χέρια μου νιώθω μια γαλήνη απίστευτη. Σαν να μπορώ να πιάσω όλες τις αγαπημένες μου στιγμές.

 Το ξεφυλλίζω στα γρήγορα, συνειδητά. Ξέροντας ότι άμα διαθέσω παραπάνω χρόνο απ' όσο πρέπει, δεν θα έχουμε ωραίο τέλος. Ωραίες είναι οι αναμνήσεις, αλλά δεν μπορείς να ζεις για πάντα σ'αυτές,

(δυστυχώς ή ευτυχώς)

δεν γίνεται. Ξέρεις, το μεγαλύτερο κακό το κάνει η συνήθεια.Ναι, όταν ξέρεις ότι θα είναι εκεί στο τέλος της μέρας για να ακούσει τις πιο ηλίθιες και ανούσιες στιγμές της σημερινής σου μέρας. Όταν ξέρεις ότι το Σάββατο θα βγείτε, θα πάτε σε ένα ρομαντικό δείπνο ή στο σινεμά για καμια ταινία. Όταν βρίσκεται απέναντι σου έτοιμη να μοιραστείτε τα μεγαλύτερα γέλια και τα χειρότερα κλάματα. Συνηθίζει κανείς, αναπό-φευκτα. Και όταν ξαφνικά δεν είναι εκεί, τρομάζεις. Που πήγαν όλα αυτά; Χάθηκαν στον βωμό του χωρισμού; Τόσο αδιάφορα ήταν που μπορούν να ξεχαστούν σε μια τόση δα στιγμή; Ίσως.

 Μικρότητες. Η ζωή υπάρχει για να συνεχίζεται. Συνεχίζεται. Έτσι δεν είναι;

Τετάρτη, Ιουλίου 30

''Έχω κάτι σπασμένα φτερά..''

 Πάει κι αυτό λοιπόν. Το καλοκαίρι έχει σχεδόν τελειώσει. Αυτός ο Ιούλιος ήταν ίσως ο καλύτερος που έχω ζήσει. Άρα δεν λυπάμαι. Ή τουλάχιστον δεν λυπάμαι για αυτό.

 Αυτό που με λυπεί και συνάμα με τρομάζει, περισσότερο από ποτέ, είναι η επιστροφή στην καθημερινότητα, σ'αυτό το ανούσιο ρουτίνιασμα που οι μέρες περνούν χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο στην ζωή μας, χαραμίζοντας τις ζωές μας.

 Πλέον με τρομάζει και η μοναξιά. Όχι πολύ αλλά περισσότερο από πριν. Γι'αυτό τρέχω να κρυφτώ σε μια ψεύτικη ανθρώπινη σχέση.

 Τα αληθινά πέρασαν, ίσως ξανάρθουν. Το ελπίζω. ''Η αγάπη με προσπέρασε'' ξεστομίζω και χαμογελάω. Πονάει αλλά πρέπει.

 Δεν έχω πολλά να πω πλέον. Απέχω πολύ από την ''χαρά'' και την ''ευτυχία'' και όλες αυτές τις ιδέες που δεν φαίνονται να πραγματοποιούνται ισάξια για όλους σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Ίσως κάποια μέρα να γίνει λίγο πραγματικότητα και για μένα.

 Κλείνω. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Αρκούν λίγες λέξεις μονάχα για να  με αντιπροσωπεύουν.Καρυωτάκης ''Μια δέσμη από τριαντάφυλλα'' και κλείνω μ'αυτό:

Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε
τὸ καλοκαῖρι αὐτό.
Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,
γιὰ ποιὲς ἀγάπες
γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.

Παρασκευή, Ιουλίου 4

Ανεκπλήρωτοι φόβοι

 4 Ιουλίου λοιπόν, και έχουν τελειώσει τα πάντα. Κάθομαι όσο αντέχω μέχρι να ''με πιάσει'' και να φύγω, να ξεχυθώ στους δρόμους, να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Έφυγε το μισό καλοκαίρι. Τόσο ανούσια, τόσο αδιάφορα. Έχουν δοθεί υποσχέσεις για αυτό το καλοκαίρι με την ελπίδα να τηρήσω όσες μπορώ.

 Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μην ήταν και τόσο ανούσιο. Γιατί αρκούν μερικά λεπτά για να μεταμορφωθεί από μια βαρετή καλοκαιρινή μέρα σε ένα αξέχαστο μήνα, ίσως και καλοκαίρι ολόκληρο.

 Υπάρχουν λοιπόν κάποιες συζητήσεις που θέλω να κάνω. Πριν έναν χρόνο αν μου έλεγες να το κάνω θα σου έλεγα ''άντε γαμήσου ρε'' κρυμμένος πίσω από ένα χαμόγελο. Είχα τελείως κλειστά τα μάτια μου και τα αφτιά μου. Δεν άντεχα να αντιμετωπίσω κάτι σαν αυτό. Ακόμη δυσκολεύομαι αλλά είναι στιγμές που λέω ''Δεν γαμιέται;'' και αρπάζω τον άνθρωπο που θέλω να μιλήσω από το μπράτσο.

 Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν κι αυτό. Κάνοντας πλάκα (όπως τα περισσότερα) επεκταθήκαμε και αρχίσαμε να σοβαρεύουμε την χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης κουβεντούλα μας.

 Από αλλού ξεκινάς και καταλήγεις κάπου τελείως διαφορετικά. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Για αλλού ξεκινάω το πρωί όταν θα σηκωθώ από το κρεβάτι μου, αναμαλλιασμένος και με ελαφρά σημάδια από το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου, και αλλού καταλήγω όταν θα περάσω την πόρτα μου. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά είναι αλήθεια. Και για μια ακόμη φορά ΑΥΤΟ συνέβη. Δεν μετράει τόσο το για πού ξεκινήσαμε αλλά στο που καταλήξαμε.

 ''Ναι''. Μια κουβέντα. Τόσο μικρή και διακριτική μπορεί να σου αλλάξει για πάντα την ζωή. Μπορεί να σου καταστρέψει σκέψεις χρόνων ολόκληρων.

'' Έχω θυμό πολύ να βγάλω'', που μέρα με την μέρα κλιμακώνεται απεριόριστα. Είμαι θυμωμένος με μένα. ΠΟΛΥ θυμωμένος, όσο δεν μπορεί να περιγραφεί. Θυμό για τον τρόπο που έπραξα τότε, αν και δεν ήξερα την αλήθεια. Έπρεπε να το είχα διαχειριστεί καλύτερα. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!

 Ξέρεις όμως τι πονάει περισσότερο από όλα; Όχι δεν είναι ούτε το ότι δεν είναι πλέον στην ζωή μου όπως παλιά, ούτε ότι δεν θα την δω για τους επόμενους 2 μήνες. Πονάει να ξέρεις ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί!ΝΑΙ!ΑΥΤΗ Η ΤΡΕΛΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΛΕΞΕΙ ΑΥΤΟΝΟΜΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

 Ειρωνία!Πολύ μεγάλη.

 Κι από την άλλη το παρόν, τίποτα. Αυτό το αίσθημα ότι είναι θέμα χρόνου να τελειώσει είναι το χειρότερο. Και μετά την επόμενη μέρα νιώθεις ότι μπορείτε να αντέξετε για πολύ ακόμη. Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν το συντομότερο. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ. Ο κόσμος μου ώρες-ώρες σβήνει.

''Θα περάσει!'' Δεν ξέρω κατά πόσο το πιστεύω όταν το λέω, αλλά πρέπει να το πιστέψω γιατί..γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.

 ''Η ζωή είναι άδικη''. Όχι. Οι άνθρωποι είναι άδικοι. Και κάποιες φορές ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ είμαστε άδικοι με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε τα αρχίδια να τολμήσουμε κάτι και μας βολεύει ιδανικά να το ρίξουμε στους άλλους, στην ζωή, στο σύμπαν! Έτσι δεν είναι;

 Τώρα λοιπόν κάτσε στην δυστυχία σου και μοίραζε ευθύνες! Φτηνό ανθρωπάκι...

Τετάρτη, Ιουνίου 4

Εύκολες(;) λύσεις

 Ξυπνάω.Βλέπω το ημερολόγιο.04/06...''Πώς έγινε αυτό;'' σκέφτομαι.

 Μου φαίνεται σαν χθες που αλλάζαμε χρόνο, και τώρα έχει περάσει ήδη το μισό 2014.''Το μισό 2014..'' Ναι. Δεν θα έλεγα πως ήταν αδιάφορο. Συνέβησαν πολλά. Θετικά ή αρνητικά. Αυτό δεν μετράει τόσο. Το θέμα είναι ότι ήταν γεμάτο.

 Συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένα blog εκεί έξω. Όχι πως νοιάζεται κανείς εκτός από μένα, αλλά το οφείλω στον εαυτό μου να γράψω σήμερα. Μετά από 1.5 μήνα.
 
 Δεν είναι ότι δεν ''έχω έμπνευση'' ή οτιδήποτε τέτοιο. Δεν μπορώ τις δικαιολογίες. Δεν γούσταρα ρε φίλε να γράψω. Τέλος οι δικαιολογίες.

 Ο προβληματισμός μου λοιπόν τον τελευταίο καιρό είναι ''οι εύκολες λύσεις''. Το συζητάω με όποιον βρεθεί μπροστά μου, συλλέγοντας αμέτρητες διαφορετικές απόψεις τελικά. Τι είναι εύκολη λύση; Πρέπει να τις διαλέγουμε; Πότε; Γιατί;

 Οι εύκολες λύσεις θα είναι ΠΑΝΤΑ εκεί.Πάντα θα παραμονεύει στην πιο σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου. Θα σε περιμένει για όταν απλά, δεν αντέχεις άλλο. Όταν κουραστείς να προσπαθείς για κάτι που έχεις παλέψει καιρό, στην εύκολη λύση. Όταν βαρεθείς κάτι, στην εύκολη λύση. Ακόμη και όταν δεν μπορείς να πάρεις μια απόφαση, θα πας στην εύκολη λύση, να σταματήσεις να το σκέφτεσαι δηλαδή και να πεις στον εαυτό σου ''Έχω χρόνο να αποφασίσω''.

 Για πόσο όμως;Για πόσο θα έχω χρόνο; Και που ξέρω εγώ όταν λέω με τόση σιγουριά πως υπάρχει χρόνος, ότι σήμερα δεν είναι η τελευταία μου μέρα; Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να το ξέρει αυτό;

 ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΙ.''Έχω χρόνο'' και συνεχίζω.

 Λοιπόν ναι. Όσο τρελό κι αν ακούγεται, κάτι μπορεί να μην είναι η εύκολη λύση που νομίζουμε πως είναι. Αυτό που πιστεύεις ότι είναι η εύκολη λύση, τελικά καταλήγει να είναι η δύσκολη, πιο επίπονη λύση. Μπορεί να συμβεί κάτι, το πιο μικρό κάτι, και να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία περί εύκολων λύσεων. Θα συμβεί κάποια στιγμή. Όταν συμβεί όμως, είναι επιλογή σου αν θα το αποδεχθείς ή αν θα τρέξεις στην παλιά εύκολη λύση, για να μην πολυκουράσεις και το πολύτιμο μυαλουδάκι σου. Θα πάθεις τίποτα άμα σκεφτείς λίγο παραπάνω ε; Πρόσεχε μην πάθεις καμιά υπερκόπωση! Έτσι! ΈΤΣΙ! Τρέχα στο παρελθόν!ΤΡΕΧΑ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ!

 Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Κοιτάζω άπραγος τριγύρω. Προσπαθώντας να βρω την εύκολη λύση μου. Που είναι; ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ! ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΕΥΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ!

 Που καταλήγω; Ίσως να μην υπάρχουν πάντα εύκολες λύσεις για όλους.

Ίσως κάποιοι δεν είμαστε γεννημένοι για τις εύκολες λύσεις.

Πέμπτη, Απριλίου 17

Ποιος ο λόγος;

Άγχος. Αυτό έχει καταντήσει να είναι το δεύτερο όνομα μου. Όπου κι αν γυρίσω το κεφάλι μου το συναντώ. Προσπαθώ συνεχώς να ξεφεύγω, και μερικές φορές τα καταφέρνω. Τα καταφέρνω όταν ξυπνάω χωρίς να πρέπει να πάω στο σχολείο. Όταν βγαίνω έξω από το σπίτι και παίρνω όμορφες, βαθιές, ουσιώδεις ανάσες. Και ναι, μερικές φορές τα καταφέρνω και με έναν καφέ στο Κέντρο, με ανθρώπους που με κάνουν να ηρεμώ.

Δεν συμβαίνει συχνά, όμως συμβαίνει. Κάποιοι καφέδες μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή. Το πιστεύω. Πας πρωί και φεύγεις απόγευμα, μιλώντας για ώρες πάνω στα πιο τρελά και μη σχετικά θέματα.

Μιλάω. Δεν μ'αρέσει να μιλάω για μένα και για αυτά που νιώθω όμως κάποιες φορές πρέπει να συμβαίνει. Μιλώντας συνειδητοποιώ ότι λέω μαλακίες. Το ξέρω ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ μαλακίες αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Είναι μαλακία μου που ακόμη νοιάζομαι για ανθρώπους που μου φέρθηκαν σαν παιχνίδι, χωρίς να νοιάζονται για το τι μπορεί εγώ να περνάω ή να σκέφτονται το πόσο μπορεί να τους χρειάζομαι. Μεταξύ μας, γιατί να τους νοιάξει κιόλας;

Τα ''σκατά'' γίνονται περισσότερα και περισσότερα. Και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω πλήρως. Μα προσπαθώ, δεν μετράει;

Μιλάω, μιλάω, μιλάω. Δεν κάνω τίποτα άλλο. Μιλάω καθώς κάθομαι άπραγος αντιμετωπίζοντας την ωμή, σκληρή αλήθεια. Μιλάω για πιθανότητες, υποθέσεις και μια ''Ελένη'' που ποτέ δεν θα βάλει ''το νυφικό'' να έρθει να με βρει. Ποτέ δεν θα ''πέσει στην θάλασσα για μένα''. Λογικό.

Όλα λάθος πάνε. Το βλέπω μα κυρίως το νιώθω. Ακόμη και το πιο μικρό πράγμα, θα αποκαλυφθεί και θα γίνει λάθος. Η ζωή αυτή είναι λάθος. ''Και η μικρότερη στιγμή μπορεί να αλλάξει την ζωή σου''. Κλισέ, μα κάθε μέρα το πιστεύω και περισσότερο. Αλήθεια, το πιστεύω.

Δεν βλέπω καν τον λόγο ύπαρξης όλης αυτής της κατάστασης. Ίσως και να μην υπάρχει, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ναι αλλά αν δεν υπάρχει γιατί νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τα πάντα; Άρα μάλλον κάποιος λόγος ύπαρξης θα υπάρχει. Δεν τον βλέπω όμως. ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ; ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. ΓΑΜΩΤΟ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Τρίτη, Απριλίου 1

The end of an era.

Πριν από λίγο λοιπόν, μάζεψα όλη την ψυχική δύναμη που μου είχε απομείνει από την λύπη των τελευταίων ημερών και αποφάσισα πως είχε φτάσει η ώρα. Είχε φτάσει η ώρα να δω το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς.

Συνήθως δεν γράφω για τέτοιες περιπτώσεις αλλά το How I Met Your Mother δεν είναι ''μία απ'τά ίδια''.

Είναι μια σειρά που έχω αγαπήσει με όλη μου την καρδιά. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτούν ''Έλα μωρέ, μια σειρά είναι, σιγά το πράγμα''. Εγώ όμως δεν το βλέπω έτσι. Όταν δένομαι με κάτι δένομαι βαθιά και ολοκληρωτικά.

Τα τελευταία χρόνια με συντρόφευε συνεχώς. Περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει η μέρα για να δω το καινούριο επεισόδιο, που τόσο είχα ανάγκη κάποιες φορές. Το είχα ανάγκη για να μπορώ να ξεχαστώ από την μιζέρια της καθημερινότητας, της ζωής. Όταν όλα πήγαιναν στραβά αυτό ήταν εδώ.

Ήταν εδώ για μένα όταν δεν ήταν κανένας και τίποτα άλλο. Όταν ένιωθα μόνος και ανούσιος σκεφτόμουν πως ο Ted, ο Marshall, η Lily, η Robin και ο Barney θα έρχονταν οσονούπω για να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα, να αισθανθώ ότι δεν είμαι μόνος μου και ότι κάποιος εκεί έξω μπορεί και να νοιάζεται.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες λοιπόν, ήξερα πως το τέλος πλησίαζε. Δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Πραγματικά. Ήταν, και συνεχίζει να είναι, ένα θέμα που μπορεί να με κάνει αυτομάτως υπερβολικά θλιμμένο. Ήξερα όμως ότι σε πολύ λίγο δεν θα υπάρχει πια.

Και οι μέρες περνούσαν και φτάσαμε σήμερα, 1η Απριλίου 2014 να να δω το τελευταίο επεισόδιο. Είχα βάλει ξυπνητήρι 4 π.μ. για να το δω αμέσως αφότου κυκλοφορήσει. Σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι κάνω. Άνοιξα τον υπολογιστή και με μια μικρή αναζήτηση, το βρήκα. Δεν πίστευα ότι το έβλεπα. Είχε φτάσει το τέλος.

Τα δάκρυα ήταν πολλά, γενικότερα τις τελευταίες μέρες. Ακούγεται ανόητο αλλά αυτοί οι άνθρωποι, οι ''φτιαχτοί'' άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένα μεγάλο κομμάτι του ποιος είμαι.

Δεν ήταν μια σειρά για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Όχι. Κάθε επεισόδιο μου άφηνε και κάτι. Άλλες φορές εντονότερα και άλλες όχι και τόσο. Τα μαθήματα; Άπειρα. Μου έμαθε για τα ανθρώπινα ιδανικά, την αγάπη, την εμπιστοσύνη.

Ακόμη ναι, για κάποιον περίεργο και ανεξήγητο λόγο, ήταν κάτι που με έκανε να ''κρατιέμαι'' στο όνειρο μου και να προσπαθώ για αυτό. Το ότι εγώ μια μέρα θα γίνω ηθοποιός ή συγγραφέας ή σκηνοθέτης. Δεν μετράει τόσο το τι θα καταλήξω να είμαι για μένα, αλλά αυτό που θέλω είναι να έχω πάθος με αυτό που θα κάνω και να το κάνω με αγάπη. Όπως αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι που επί 9 ολόκληρα χρόνια δούλευαν για όλους εμάς.

Τους ξέρω καλύτερα από πολλούς ''πραγματικούς'' ανθρώπους. Και τους αγαπώ επίσης περισσότερο. Μετά από 208 επεισόδια και αμέτρητες επαναλήψεις, ναι, μπορώ να πω ότι τους ξέρω. Και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν ή όχι. Τι καταφέραμε και εμείς που υπάρχουμε;

Δεν ξέρω τι θα κάνω και πως θα αντιδράσω όταν γυρίσω σπίτι μου, μετά από μια κουραστική μέρα, περιμένοντας το καινούριο επεισόδιο μέχρι να αντιληφθώ πως δεν υπάρχει πλέον. Δεν έχει αυτήν την εβδομάδα επεισόδιο. Δεν θα ξαναέχει ποτέ επεισόδιο. Τα γράφω όλα αυτά και τα δάκρυα έρχονται από μόνα τους. Προσπαθώ να κρατηθώ να πω στον εαυτό μου ότι είναι απλά μια σειρά. ΟΧΙ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ. ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Όλα κάποτε τελειώνουν, γνωστό κλισέ. Αλλά όχι. Θα έδινα τα πάντα για να έχω μερικά επεισόδια τον χρόνο ακόμη. Για όταν θα ένιωθα ότι δεν έχω λόγο ύπαρξης, για όταν δεν θα είχα λόγο να είμαι εδώ. Θα έρχονταν και θα μου έλεγαν μέσα από το γέλιο και την χαρά, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ότι αξίζει να βγεις εκεί έξω και να παλέψεις.

Όλα είναι λάθος, αλλά το HIMYM όπως είναι η γνωστή συντομογραφία του, δεν θα είναι πια εδώ για να τα κάνει λίγο σωστότερα.

Θα μου λείψουν όλα. Απερίγραπτα πολύ. Από τα πιο μικρά αστεία που με έκαναν να γελάσω με την ψυχή μου, μέχρι στις πιο μεγάλες και σημαντικές στιγμές στις ζωές των ηρώων.

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, ποτέ δεν τους μπορούσα. Για αυτό και δεν θα το αποχαιρετήσω. Γιατί ξέρω ότι όταν δεν θα είμαι καλά, θα είναι πάντα, κρυμμένοι καλά, μέσα σε ένα DVD περιμένοντας καρτερικά να με κάνουν να νιώσω καλύτερα.

Σας αγαπάω όλους χωρίς καν να σας ξέρω. Όλους. Ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, παραγωγούς, ενδυματολόγους, κάμεραμεν, μοντέρ, βοηθούς. ΟΛΟΥΣ. Όλους όσους βοήθησαν να φτιαχτεί αυτή η σειρά-φαινόμενο. Πιθανότατα, ίσως και να μην φτάσουν ποτέ στα αυτιά σας οι λέξεις αγάπης μου. Δεν πειράζει. Εγώ σας χρωστάω για την δημιουργία αυτής της σειράς. Σας χρωστάω που μου κάνατε λίγο καλύτερη την μέρα μου.

Σας ευχαριστώ για όλα, σας αγαπώ και εμείς θα τα πούμε μια μέρα.

Υ.Γ. Το τέλος ήταν υπέροχο. Ήταν η μοίρα. Πάντα ήθελα να τελειώσει έτσι και τώρα που συνέβη, δεν μπορώ να το πιστέψω. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, αυτοί οι άνθρωποι ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Θα είμαι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ χαρούμενος με αυτό το τέλος. Σας ευχαριστώ που κάνατε την επιθυμία μου πραγματικότητα, χωρίς καν να το ξέρετε. Ευχαριστώ για όλα.

Παρασκευή, Μαρτίου 14

Απέχω.

Απέχω. Από όλους και από όλα. Δεν ξέρω πραγματικά την βασική αιτία. Απλά είναι αυτές οι μικρές ''φρίκες'' που τρώω κάποιες φορές και δεν μπορώ να τις αντιμετωπίσω. Απλά τα νιώθω όλα τόσο πιεστικά γύρω μου. Τόσο πολύ. Οι άνθρωποι γίνονται πιεστικοί, το ξέρεις ε; Ναι, πολύ πιεστικοί. Δεν το καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές αλλά μια τους κουβέντα μπορεί να σταθεί αρκετή και να ''ξεχειλίσει το ποτήρι''.

Οι άνθρωποι με κουράζουν κάποιες φορές.

Πολύ.Δεν προσπαθώ να το καταπολεμήσω αλλά όχι. Φυσικά όχι. Πάντα όχι. Εγώ ναι; Ποτέ. Πάντα όχι. Θέλω να σηκωθώ και να φύγω. Απλά. Να φύγω για καιρό. Να πάω σε άλλα μέρη. Να ξεφύγω από αυτό που ζω τώρα. Αυτήν την ανούσια ζωή. Όνειρο που ελπίζω κάποια μέρα να γίνει πραγματικότητα.

''Ναι αλλά εάν σε κουράζουν οι άνθρωποι, δεν σε κουράζει και ο εαυτός σου;''

Ο άνθρωπος που με κουράζει το περισσότερο είναι αυτός. Είναι τόσο απρόβλεπτος, δεν ξέρω πως θα αντιδράσει και αυτό με φοβίζει. Για αυτό τον παραμελώ και εγώ συνεχώς. Δεν θα μου βγει σε καλό. Το ξέρω, το νιώθω. Και μετά από λίγο αποφασίζω να απέχω. Ακόμη κι από τον εαυτό μου. Κυρίως από αυτόν, θα έλεγα. Ναι. Κυρίως από αυτόν...

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 21

Χαμένοι Κόσμοι

Μερικές φορές μια ατάκα αρκεί για να σε κάνει να σκεφτείς υπερβολικά.

Συναντιέστε.Χαμογελάτε ο ένας στον άλλον.Μετά από μερική ώρα η ''ατάκα'' σκάει.

''Τι έγινε ρε Αντώνη;Καιρό έχουμε να τα πούμε...Βασικά εγώ χάνομαι.''

Τουλάχιστον ξέρεις τι συμβαίνει, σκέφτεσαι. Με πόνεσε. Όσο τρελό κι αν ακούγεται ήταν πολύ απαίσιο διότι είχα πάψει να ασχολούμαι και τα πήγαινα τόσο καλά.

Το ξέρω ότι χάνεσαι. Το ξέρω ότι έχουμε καιρό να τα πούμε. Μην κοιτάς που κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Απλά δεν θέλω να συνεχίσω κάτι ανούσιο.

Ήταν η στιγμή που συνειδητοποιείς πως η κοπέλα που μιλούσες ώρες καθημερινά κάποτε, αποτελεί ένα κομμάτι ιστορίας. Ο άνθρωπος που του ανοιγόσουν όσο σε κανέναν άλλον σε έχει ''προδώσει''. Ο ''κόσμος σου'' που πλέον έχει χαθεί.

Δεν ξέρω αν αξίζει να ασχολούμαι και αν θα ωφελήσει πουθενά, αλλά τουλάχιστον ξεκαθαρίζω κάποια πράγματα.

Και μετά από λίγο μπορώ να πω πως συνειδητοποιώ πως..δεν με νοιάζει και τόσο πλέον. Χαίρομαι αλλά δεν το δείχνω.

Χάνομαι, χάνεσαι...ποιος ξέρει; Αυτό που στο τέλος μετράει όμως είναι αν θα χαθούμε οριστικά ή αν θα είμαστε όπως παλιά.

Δεν με νοιάζει. Το λέω δυνατά! ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙΣ!

Και χαίρομαι. Στιγμιαία. Γιατί ό,τι κι αν φωνάζω, ό,τι κι αν λέω δυνατά, στις σιωπές είναι η αλήθεια.

Τελικά δεν ξέρω αν με νοιάζεις ή όχι. Προσπαθώ να τα ξεδιαλύνω στο νου μου αλλά μάταια. Γιατί ΞΕΡΩ ότι ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό. Μια σου κουβέντα και θα'μαι δίπλα σου. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΘΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Δεν θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου.

Αλλά τελικά...

Ίσως και να με νοιάζεις. Ίσως(;)

Κυριακή, Φεβρουαρίου 16

Happy Ending

Happy ending λοιπόν. Κάτι τόσο κλισέ και κοινότυπο για ρομαντικές ιστορίες και παραμύθια. Μπορεί να το επιθυμείς, αλλά παραμένει κλισέ. Προσωπικά, ποτέ δεν μου άρεσε να τελειώνει έτσι κάποια ταινία. Με ένα χτύπημα των δαχτύλων όλα να λυθούν και τελικά ο πρωταγωνιστής και η πρωταγωνίστρια να καταλήξουν μαζί.

Όχι.

Όμως αυτό παραμένει μια ιστορία που έχει φτιάξει κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός άνθρωπος.

Αυτό που συμβαίνει τώρα όμως, δεν είναι μια απλή ιστοριούλα. Είναι αλήθεια, είναι η ζωή. Η ζωή που μέσα της μπορείς να βρεις όμορφες στιγμές όμως το τέλος δεν μπορεί κανείς να σου εγγυηθεί πως θα είναι χαρούμενο και ευτυχισμένο και θα τρέχεις σε ένα καταπράσινο λιβάδι καθώς η κάμερα μεγαλώνει το πλάνο.

Κάποιοι πρέπει να καταλάβουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα εδώ στην ζωή. Να βγουν από την γυάλα τους και να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει. Και μέσα σε ''αυτούς'' βάζω και τον εαυτό μου που πολλές φορές μέσα στην καθημερινότητα, φτιάχνει ιστορίες στο μυαλό του. Ιστορίες που απλά δεν συμβαίνουν ποτέ, όσο κι αν το λαχταράει η ψυχή μας. Ποτέ ρε γαμώτο. ΠΟΤΕ.

Έτσι έρχεται αυτή η στιγμή που απλά κουράζεσαι. Κουράζεσαι να προσπαθείς να κάνεις την ζωή σου μια ταινία, κουράζεσαι να δημιουργείς ξεπερασμένα ρομάντζα στο μυαλό σου, κουράζεσαι από τους ανθρώπους.

Έχω κουραστεί από τους ανθρώπους. Στέκεται μπροστά μου. Με κοιτάει και χαμογελάει. Μου μιλάει τόσο γλυκά, λέει λόγια υπέροχα, βγαλμένα από παλιά που υπήρχε αγάπη. Και εγώ τι κάνω; Της λέω πως δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα, πώς δεν είμαι το καλό της. Το πιστεύω ότι δεν είμαι το καλό της. Μου λέει πως αυτή ξέρει ποιο είναι το καλό της και αυτό είναι δίπλα μου. ''Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;'' με ρωτάει ξανά και ξανά. Δεν έχω απάντηση και ξεφεύγω με ένα ''Απλά...έτσι είμαι''. Συνεχίζουμε να μιλάμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια για ώρες. Δεν καταλήγουμε πουθενά. Εγώ φταίω, και το ξέρω. Το μετανιώνω ήδη. Βρίζω τον εαυτό μου για το τρόπο που της φέρθηκε.''Πιστεύεις στην μοίρα;'' την ρωτάω.''Όχι.'' μου απαντάει. Εγώ όμως πιστεύω, και πιστεύω πως εάν κάτι είναι γραφτό να γίνει, θα γίνει, σκέφτομαι.

Γιατί της το κάνω αυτό; Γιατί δεν της χαμογελάω, γιατί δεν της ζητάω να είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι; Με κοιτάζει έντονα καθώς φαίνεται πως δεν μπορεί να με καταλάβει.

''Αξίζεις πολλά'' μου λέει καθώς αγκαλιαζόμαστε.''Εσύ όμως αξίζεις περισσότερα'' ανταπαντάω. Γιατί δεν αρπάζω την ευκαιρία;

Γιατί ποτέ μου δεν ζω;

Γιατί σκέφτομαι υπερβολικά τα πάντα;

Η βραδιά κλείνει κατά την 1 το βράδυ όταν την αποχαιρετώ με μια θλίψη, ανεξήγητη. Δεν είναι ''μία ακόμη''. Δεν μπορεί όμως να το καταλάβει.

Την αγκαλιάζω και χαμογελάω νοερά, όπως και εκείνη. Πόσο πλατωνικό μπορεί να ακούγεται; Ίσως και να είναι.

Αυτό που ξέρω, όμως, εγώ είναι ότι ήταν αληθινό. Από όλες τι απόψεις. Δεν είπαμε τα λόγια που είπαμε αποβλέποντας κάπου, σε κάτι που θα μας ωφελούσε.

Δεν καταλήγω κάπου συγκεκριμένα, εκτός από ένα συμπέρασμα:

Ίσως να μην είμαι φτιαγμένος για ένα happy ending.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 23

Πανικός ή...;

Δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Ήταν μια μέρα που είχα σηκωθεί πολύ φυσιολογικά και όμορφα και με κάθε καλή διάθεση για μια ''καλή'' μέρα. Αλλά όχι. Φυσικά όχι.

Μια χαρά περνούσε η μέρα μέχρι που ήρθε η ώρα ενός μαθήματος επιλογής. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα με το διαγώνισμα και καταλήξαμε να μιλάμε για πράγματα ασυσχέτιστα, που με κάποιον τρόπο συνδέονταν. Άρχισε λοιπόν η καθηγήτρια να μιλάει. Να μιλάει χωρίς σταματημό.

Μιλούσε για εμάς, τους μαθητές, για το εκπαιδευτικό σύστημα, τους βαθμούς που αξίζουμε, για την δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Άρχισε να αναφέρεται λοιπόν και σε όλη την διαδικασία για να περάσουμε στα πανεπιστήμια. Μιλούσε τόσο εξαντλητικά ,που κουραζόμουν και μόνο που την άκουγα.

Ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι και εγώ για το μέλλον μου και όλα αυτά, κάτι που απέφευγα συστηματικά με κάθε δυνατό τρόπο. Σκεφτόμουν πως δεν θα τα καταφέρω, καθώς άκουγα παράλληλα την καθηγήτρια να μιλάει για το πόσο θα δυσκολευτούμε να καταφέρουμε το οτιδήποτε.

Δεν ήθελα αλλά σκεφτόμουν τόσο πολύ. Δεν ήθελα να τις κάνω αυτές τις σκέψεις γιατί πάντα με άγχωναν. Άρχισα να ιδρώνω και να κουνιέμαι νευρικά. Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε. Ήθελα να βγω από την τάξη και να βάλω τα κλάματα, χωρίς να ξέρω τον ακριβή λόγο. Ένιωθα κενός και ό,τι άκουγα μου φαινόταν ανούσιο. Ξεροκατάπινα και μου έκανα αέρα, πρόχειρα, με μια φωτοτυπία. Τι μου συμβαίνει;

Ο καθένας μπορεί να του δώσει και διαφορετικό όνομα, αυτό είναι το σίγουρο. Άλλοι θα το πουν άγχος, άλλοι θα την βαφτίσουν μια ''κακιά στιγμή'', άλλοι κρίση πανικού. Μάλλον το τελευταίο θα επέλεγα.

Δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις μου πια. Μετά από λίγα λεπτά συνέχισα να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση. Προσπάθησα να το αντιμετωπίσω με ό,τι μπορούσα, αλλά τίποτα δεν απέδιδε. Ώσπου ακούστηκε το κουδούνι. Ο ήχος διαχύθηκε στο χώρο και ξαφνικά... Λειτούργησε σαν χάπι, σαν φάρμακο. Με ηρέμησε αυτόματα, θυμίζοντας μου πως έπρεπε να βγω από την τάξη και να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Έπρεπε.

Το υπόλοιπο της μέρας δεν ξέφυγα από τις σκέψεις μου αλλά δεν ξανασυνέβη κάτι παρόμοιο.

Στο τέλος της μέρας το μόνο που μου έμεινε είναι μια δόση άγχους και ένα ερώτημα:
''Τελικά, τι θα καταφέρω εγώ στην ζωή μου;''

Κλείνω με κάτι που τόσο με εκφράζει χωρίς καν να χρειαστεί να το σχολιάσω:












Καληνύχτα.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 17

Λάθος εικόνες

"Μια εικόνα χίλιες λέξεις" έτσι δεν λένε; Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μπορεί να περιγράψει τέλεια κάποιες καταστάσεις.

Είναι αυτή η στιγμή που απλά βλέπεις κάτι, και σε καταστρέφει ολοκληρωτικά. Δεν ακούς, δεν ακουμπάς, τίποτα τέτοιο. Απλά βλέπεις από μακρυά κάτι χωρίς καν να το θες. Τυχαίνει να πάει εκεί το βλέμμα σου και ξαφνικά...κολλάς. Το ήξερες πως συνέβαινε αλλά όταν υπάρχουν και οι αποδείξεις, όλα γίνονται πολύ χειρότερα.

Ίσως να μην δείξεις πως αισθάνεσαι πραγματικά και να το ρίξεις στην πλάκα. Μόλις γυρίσεις σπίτι σου όμως, και κλείσεις την πόρτα πίσω σου, βγάζεις την "μάσκα" και γίνεσαι ξανά ο εαυτός σου. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι, ίσως υπερβολικά, χωρίς διακοπή. Με την ώρα το μόνο που τελικά καταφέρνεις είναι να τα έχεις περιπλέξει όλα στο μυαλό σου. Πάντα. Πάντα τα περιπλέκω. Γαμώτο. Γιατί;

Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, κι έτσι απλά σιωπώ, προσποιούμενος πως δεν είδα τίποτα. Η ώρα περνάει και τα περιπλέκω ακόμη περισσότερο. Πρέπει να πάρω την απόφασή μου και να αποφασίσω πως θα το χειριστώ. Μισό λεπτό.

ΤΙ ΚΑΝΩ;ΤΙ;

Κάθομαι και σκέφτομαι πώς θα χειριστώ κάτι τόσο ανούσιο. Γιατί;
Σταματώ να σκέφτομαι για λίγο. Και ξαφνικά...όλα ξεδιαλύνουν στα μάτια μου. Θα πάψω να προσπαθώ. Ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Το εννοώ. Ίσως αύριο να το μετανιώσω, αλλά τώρα, που γράφω αυτές τις λέξεις το εννοώ όσο τίποτα. Θα προχωρήσω.
Τελικά συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να βάλω καλά μέσα στο μυαλό μου και να κοιτάξω μπροστά:

Απλά έκλεισε ένα κεφάλαιο. Όχι όλο το βιβλίο.

Τέλος σκέψεων. Έστω για λίγο.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 8

Προδωμένος


Άσχημο συναίσθημα. Σίγουρα.

Είναι αυτό το συναίσθημα της προδοσίας. Αυτό το αίσθημα κενού μέσα στην ίδια σου την ψυχή, που σε κάνει να σκέφτεσαι ''Όχι κι εσύ ρε γαμώτο.Όχι.''

Είναι κι αυτά τα άτομα που τα αγαπάς, υπερβολικά ίσως, που όταν κι εκείνα απλά ''φύγουν'' '' απομακρυνθούν'' ή οποιαδήποτε τέτοια σεμνή και πολιτισμένη λέξη βγει πραγματική...απλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις.Ή μάλλον δεν μπορείς να το πιστέψεις.

Γιατί είχες τόσο πιστέψει σε αυτά τα άτομα, είχες τόσο εμπιστευτεί που απλά δεν μπορεί να ήταν ''μία απ'τα ίδια.''

Και είναι άσχημο ρε γαμώτο. Είναι απαίσιο να ξέρεις ότι ούτε εκείνοι ήταν αληθινοί. Ότι ούτε εκείνα τα λόγια που σου είχαν πει τότε και σε είχαν συγκινήσει, δεν είναι πραγματικά.

Και αφού συμβεί όλο αυτό και μη θέλοντας να πιστέψεις τίποτα από αυτά, πας στους ίδιους να μιλήσετε πρόσωπο με πρόσωπο.

Αυτό είναι, το ορκίζομαι, το χειρότερο. Είναι όταν σε κοιτάξουν με αυτό το άδειο βλέμμα που είναι σαν να  βλέπεις πρώτη φορά στην ζωή σου και ξέρεις ότι είναι όλα αλήθεια πριν καν προλάβουν να βγάλουν λέξη.

Βουρκώνεις. Κάθεσαι μόνο και μόνο για να δεις αυτό το βλέμμα που αυτόματα μισείς κοιτώντας σε σαν να σου λέει ''Τι ακριβώς περίμενες από μένα; Περίμενες να σε αγαπήσω όσο εσύ; Περίμενες να είναι όλα μου τα λόγια αληθινά; Γιατί;'' ξεσπώντας σε γέλια κοροϊδεύοντας σε.

Τι έκανα λάθος; Τι πήγε στραβά; Πάλι λάθος ανθρώπους διάλεξα; Τι γίνεται με μένα; Γιατί το κάνω πάντα αυτό; Πάντα τα λάθος άτομα.

Σηκώνεσαι. Φεύγεις. Πολιτισμένα πράγματα, μέχρι να σε κρύψει η γωνία που στρίβεις.

Ξεσπάς και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι, και τι έχει μόλις συμβεί.

Μα αλήθεια. Πόσο τίποτα μπορείς να σημαίνεις σε κάποιον άνθρωπο;

Γιατί; Γιατί σου άξιζε τέτοια συμπεριφορά;

''Αντίο'' ψελλίζεις όταν δεν σ'ακούει καν.

Άνθρωποι αγαπητέ μου. Λάθος άνθρωποι.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 3

Τι συμβαίνει;


Δεν ξέρω τι πάει στραβά με μένα. Είμαι εδώ και λυπάμαι για πράγματα που ούτε καν έχουν συμβεί. Για ανθρώπους που δεν αξίζουν τίποτα, που μου φέρθηκαν απαίσια. Για λόγια που δεν είπα. Για πράξεις που δεν έκανα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου. Απλά θέλω να ξεχάσω. Τόσο πολύ. Και κανείς δεν είναι δίπλα σου, γαμώτο. Κυριολεκτικά δίπλα σου.
Είναι περασμένη η ώρα.Οι υπόλοιποι άνθρωποι πιθανόν απλά να κοιμούνται.Αλλά εγώ κάθομαι εδώ, μπροστά από αυτόν τον υπολογιστή, με τα χέρια πάνω σ'αυτό το πληκτρολόγιο κάνοντας έναν ''μίνι απολογισμό'' της ζωής μου. Προφανώς και δεν ξέρω γιατί, μάλλον απλά έπρεπε να γίνονται κι αυτά καμιά φορά...Έτσι δεν είναι;
Πώς ξεφεύγω; Πώς;
Μάλλον πρέπει και εγώ να γίνω μέρος του συνόλου, υποθέτω. 
Καληνύχτα (;)