"...και κάπως σιχάθηκα τα ίδια και τα ίδια"
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, και δεν είμαι σίγουρος για το τι αντικρίζω.
Μάλλον εμένα, μα δε θα το ορκιστώ.
Μάλλον έγω είμαι μωρέ.
Λογικά.
Ξύπνησα με περίεργο βάιμπ σήμερα.
Το περίεργο δε σημαίνει απαραίτητα κακό- καταργήστε τα γλωσσικά κόμπλεξ.
Στη προκειμένη, βέβαια, αυτό σημαίνει.
Μ'αρέσει να ακούω μουσική. Και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Και να γράφω σε αυτό εδώ το μπλόγκ, ακόμη κι αν- όσο περνάει ο καιρός- μετατρέπεται από τον κολλητό που είχες στο δημοτικό και βλεπόσασταν κάθε μέρα, στον παλιόφιλο που βλέπεις μια φορά το χρόνο.
Μα είμαι ευγνώμων.
Ακόμη και για αυτές τις ελάχιστες συναντήσεις.
Ακόμη κι αν είναι τυχαίες.
(Δι)Αισθάνομαι την πίεση γύρω από τον λαιμό μου, μα γυρίζω το κεφάλι τάχα αδιάφορα και ξενέρωτα.
Σαν να λέω- δε μπορείς να με ελέγξεις μουνόπανο!
Μα μπορείς. Ω! Πόσο μπορείς!
Ας πιω άλλον έναν καφέ. Καμιά φορά αφήνω το μυαλό μου να ξεφεύγει. Και κάνω σκέψεις που δεν πρέπει. Υπερβολικά αισιόδοξες σκέψεις.
And then-
Reality hits me.
Πάλι σε λούπα;
Όχι κι εδώ, όχι πάλι!
Η ζωή μου μάλλον δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα τα τελευταία 2-3 χρόνια, κι αυτό μάλλον με φρικάρει. Μάλλον δεν το αντέχω και μάλλον με τρομάζει για το μέλλον.
Μάλλον/Μέλλον.
Καθόλου τυχαία η ομοιότητα, ε;
Συμπεράσματα στις 3 το ξημέρωμα.
Νιώθω το σάπιο εσωτερικό να εμφανίζεται προς τα έξω ξανά.
Κάλυψη:
Τι άλλα;
Τα ίδια εγώ. Ησυχία.
Ησυχία.
Μα πότε θα σκάσουν αυτοί οι διάολοι μέσα στο κεφάλι μου;
