Παρασκευή, Οκτωβρίου 27

Θάρρος και αλήθεια

Το είχα ξεπεράσει, ή έστω έτσι νόμιζα.
Μα αρχίζει και βάζει κρύο σιγά σιγά, και μαζί με τα χειμερινά κατεβαίνουν και τα προσωπικά μου ρολλά.
Υπολειτουργώ και το αναγνωρίζω.
Το θέμα είναι: το προτιμώ, ή θα το ρισκάρω να λειτουργώ 100% με τον κίνδυνο της αυτόματης αυτοκαταστροφής σε 10, 9, 8 και πάει λέγοντας;
Η απραγία με εκνευρίζει και με βολέυει.
Φυσικά και δεν θα απαντήσω στην ίδια μου την ερώτηση.
Είμαι πρόθυμος να ακούσω τι έχει να πει κάθε τυχαίος άγνωστος στο δρόμο, προκειμένου να με απασχολήσει στιγμιαία.
Το στιγμιαία, όμως, κρατάει ακόμη λιγότερο από όσο περιμένει κανείς.
Κάποια στιγμή όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας.
Μπορούμε να το αποφέυγουμε όσο θέλουμε και, πιθανότατα, κανείς δεν θα μας πει και τίποτα περί αυτού.
Μα θα έρθει το σημείο που θα κάτσουμε σε ένα τυχαίο παγκάκι για να δέσουμε τα κορδόνια μας και θα μείνουμε τέσσερις ώρες καταλήγοντας σε κλάματα ή ακόμη και σε γέλια.
Η αποδοχή της αλήθειας είναι η σωτηρία.
Και ποιος είπε ότι εγώ θέλω να αποδεχτώ;
Και ποιος είπε ότι εγώ θέλω να σωθώ;