Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24

Προσωπικό

Έχω χαθεί τις τελευταίες μέρες. Εντάξει, εβδομάδες. Αλήθεια όμως είχα πραγματικά τους λόγους μου. Και δεν λέω ψέματα- όχι αυτήν την φορά.
Το καλοκαίρι τελείωσε (ανεπιστρεπτί!), μα εγώ δεν έχω προλάβει καν να κάνω την ανασκόπηση μου ακόμη. Γιατί;
Χμ, ίσως γιατί- από την μία- το καλοκαίρι μου να μην αξίζει την προαναφερθείσα, απείρως ασήμαντη μα συνάμα σημαντική, ανασκόπηση. Ναι, γελάσαμε, διασκεδάσαμε, φάγαμε και ήπιαμε, ίσως και να ερωτευτήκαμε (γέλια). Φυσικά, πικραθήκαμε και πληγωθήκαμε μοναδικά και αδιόρθωτα, λίγο παραπάνω, όπως μόνο εμείς ξέρουμε.
Από την άλλη μπορεί και να φταίει το πόσο λίγο χρόνο αφιερώνω σε γράψιμο προσωπικών μου σκέψεων συναρτήσει της απροθυμίας μου να αναβιώσω τον περασμένο καιρό. Υπόσχομαι πως γράφω- περισσότερο από ποτέ- απλά όχι εδώ. Και αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
Μα, τώρα, σε αυτό το- απρόσμενα κρύο- απόγευμα του συννεφιασμένου Σεπτέμβρη, τίποτα δεν έχει σημασία από όλα αυτά.
Τόσο νεκρός αυτός ο μήνας. Οι μαθητές πάνε σχολείο, οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στα πόστα τους, οι φοιτητές έχουν εξεταστική. Οι πρωτοετείς απλά κάθονται περιμένοντας με (όχι και τόση) αγωνία την πρώτη τους μέρα.
Δεν ενθουσιάζομαι στην ιδέα, μα θέλω να ελπίζω για τα καλύτερα- κλασσικά και αποτυχημένα.
(Παρα)μίλησα για τον εαυτό μου σήμερα.
Σε άλλα νέα, μακάρι ο χειμώνας που έρχεται να μας κάνει όλους αυτά που θέλουμε να γίνουμε. Κι αν φαντάζει άφταστο δεν πειράζει: ο κρύος αέρας έχει μια άλλη δυναμικότητα.
Ας ορκιστούμε, λοιπόν, στους εαυτούς μας ότι θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό, και πως θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε έναν χειμώνα που θα αξίζει (για πρώτη φορά;).
Σαν να πλημμυρίσαμε με θετικότητα, πότε συνέβη αυτό; Ίσως και να πιάνουν οι όρκοι τελικά.
Υ.Γ. Αν ξανακούσω την φράση "κάθε εμπόδιο για καλό" θα κάνω εμετό.
Υ.Γ. 2 Η ενήλικη ζωή γαμιέται. Μην την επιδιώξετε.

Ο συγγραφέας του κειμένου προσέθεσε τα Υ.Γ. σαν σημάδια, ώστε να θυμάται στο μέλλον τι τον βασάνιζε. Είμαστε μαζοχιστές εμείς οι άνθρωποι, δεν εξηγείται αλλιώς.