Τρίτη, Νοεμβρίου 22

Ανέλπιστα ελπιδοφόρο

Η φάση είναι περίεργη.
(Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις την λέξη "φάση" σε ένα επίσημο κείμενο!)
Η κατάσταση είναι περίπλοκη.
(Κάπως καλύτερα υποθέτω)
Έκανα μια σκέψη τις προάλλες.
Θα μπορούσα να περιγράψω την ζωή μου με ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό συμβάν:

Τις προάλλες πρόσεξα, με την άκρη του ματιού μου, ένα αστέρι να πέφτει, στον βραδινό ουρανό, και- χαχα!- έκανα μια ευχή (γεμάτος όλο ελπίδα ότι κι αν λέω). Ξαφνικά, ωστόσο, το είδα να συνεχίζει να μετακινείται για παραπάνω ώρα από όση έπρεπε. Τότε συνειδητοποίησα, δυστυχώς, πως ήταν αεροπλάνο.
Είμαι ο τύπος που θα δει μια μπανιέρα σαν έναν πιθανό μικρό κήπο (μόνο και μόνο για την ελπίδα)

Αυτό θα μπορούσε, πρόχειρα- και κάπως αυθαίρετα-, να μεταφραστεί σε έλλειψη γνώσης στην κάθε περίσταση, με την αναπόφευκτη απογοήτευση να παραμονεύει κάθε στιγμή (σαν να θέλει να με κατασπαράξει με το παραμικρό δικαίωμα που θα της δώσω). Να πασχίζω να "μην είμαι στον κόσμο μου", μα με κάθε μου προσπάθεια να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από τον βασικό μου (απαραίτητο; ανούσιο;) στόχο. Σαν έτσι να φτιάχτηκε τούτος ο κόσμος, τόσο μαλακισμένα και σκατένια, που να αδυνατεί κανείς να την διαχειριστεί όπως πρέπει- ή όπως έχει οριστεί ότι πρέπει, από κάτι ειλικρινά άγνωστο και αόριστο.

Από την άλλη ίσως απλά τα βλέπω όλα υπερβολικά ποιητικά. Έναν κόσμο που ξεχειλίζει αλήθεια και ωμότητα γεμάτο με αναλογίες και παρομοιώσεις.

Και δεν ξέρω, εν τέλει, αν αυτό αποτελεί προσωπικό τρόπο σκέψης- εντελώς ακούσιο- ή μία ατομική- συνειδητή- προσέγγιση στην αντιμετώπιση αυτού του κάτωχρου μέρους που ονομάζεται "κόσμος" ή "ζωή".

Δεν με πολυνοιάζει. Είμαι ο τύπος που θα δει τα σύννεφα σαν πέπλα, έναν δίσκο σαν κομμάτι ιστορίας και μια μπανιέρα σαν έναν πιθανό μικρό κήπο (μόνο και μόνο για την ελπίδα).

Μόνο αυτό μας έμεινε. Μονάχα η ελπίδα μας. Ακόμη και φτιαχτή , προσποιητή ή ψεύτικη. Ακόμη κι έτσι (;)