Παρασκευή, Ιανουαρίου 29

Ενηλικίωση και άλλες ιστορίες τρόμου

Μην με κοιτάτε έτσι, δεν άλλαξα. Αλήθεια λέω!

Η μέρα που περίμενα από παιδί, φαίνεται να έχει φτάσει.

Αφού σηκώνομαι από το κρεβάτι μου περνάνε μερικά λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω.

Είσαι ενήλικας.

Η απροειδοποίητη φωνούλα φαίνεται να με ταράζει ιδιαιτέρως. Δεν πολυκατάλαβα γιατί, μα συνέβη.

Με θυμάμαι, τότε που έλεγα με έντονο τόνο (και λίγο μίσος που υποβόσκει) ότι να, η μέρα που θα ενηλικιωθώ θα είναι μοναδική και τέλεια. Και να, όταν θα γίνω 18 θα κάνω ό,τι θέλω γιατί (χα!) θα είμαι ανεξάρτητος.

Στα 18 μου, λοιπόν, είμαι πιο εξαρτημένος από ποτέ. Από πολλά πράγματα, διάφορους παράγοντες.

Από σήμερα, μπορώ και επίσημα πλέον, να κάνω όλα εκείνα που ήδη έκανα. Οξύμωρο και αστείο. Προχωρώ.

Δεν ξέρω τι εύχομαι για τον εαυτό μου, πέρα από το να μην πάψω να μάχομαι για τα όνειρα που έκανα από τότε. Δεν μπορώ να απογοητεύσω τον 6χρονο ή 8χρονο εαυτό μου. Θα με κοιτάζει στα μάτια, θλιμμένος και θυμωμένος. Ολική ψυχοσωματική καταστροφή.

Από την άλλη, σφηνώνω στο μυαλό μου κάτι, πολύ καλά.

Να μην αφήσω -ποτέ- το παιδί μέσα μου να πνιγεί μέσα στα σκατά και τη σαπίλα της κοινωνίας ετούτης.

Αυτό, το λες και στόχο ζωής. Δεν παύω να πιστεύω. Θα δείξει. Πάντα δείχνει ο καιρός.

Συνεχίζω να πιστεύω σε εκείνο το ανόητο, ζωηρό πνεύμα που ποτέ δεν έπαυε να γελάει.

Μακάρι.
Καλή συνέχεια.

Τρίτη, Ιανουαρίου 26

Επανάληψη

Κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Επανάληψη.
Αγκάλιασε, μην σκέφτεσαι.
Φίλα, μην χάνεσαι.
Ζήσ'το. Ζήσ΄το το γαμημένο.
Μην χαθείς στα "θα" και στα "πρέπει" απόψε.
Χάσου σε μένα.
Χάσου σ'ένα κλεμμένο φιλί.
Σε ένα ηλίθιο χαχανητό, ή στο θρόισμα των φύλλων.
Σε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, λερωμένο από το κραγιόν σου.
Σε ένα άγγιγμα, μια ανατριχίλα στο σβέρκο.
Σε ένα απότομο γύρισμα του κεφαλιού.
Χάσου σε μας.
Μην φύγεις τρέχοντας απόψε.
Έχω πολλά να σου δώσω ακόμη, μα ποτέ δεν προφταίνω.
Μείνε.
Ο αέρας βιάζει ψυχοσυνθέσεις.
Γύρνα.
Γύρνα και δώσε μου όλα αυτά που περίμενα.
Όλα αυτά που ήλπιζα(;)
Όλα αυτά που ήθελα.
Το ξέρω.
Το ξέρω ότι δεν σε νοιάζει.
Μαλακίες.
Όπως πάντα.
Τέλος πάντων.
Έφυγες, ξανά.
Επανάληψη.
Τέλος πάντων.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 20

Εγκάρδιες συνομιλίες

Ποτέ μας δεν μιλήσαμε.

Ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, ξέρεις, σαν φυσιολογικά ανθρώπινα όντα.

Εμείς κοιταζόμασταν.

"Λες και..."
Εμείς χαμογελούσαμε αντικριστά.

Φοβόμασταν, κρυβόμασταν.

Λες και μιλούσαν οι καρδιές μας.

Σκεφτόμασταν και πράτταμε.

Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όλα εκεί ήταν.

Ποιος ξέρει πού σαπίζουν και ξεραίνονται, άστεγα τώρα, αυτά που άνθιζαν μέσα μας;

Κάποιος μου' πε ότι είδε ένα τέτοιο συναίσθημα, πεταμένο, βιαστικά και άγαρμπα, σε μια γωνιά.

Κάποιος μου' πε ότι είδε εσένα.

Το ίδιο πράγμα άκουσα.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 6

Πλαστές αλήθειες

Βράδιασε και σήμερα. Γλυκό και γνώριμο το συναίσθημα του σκοταδιού. Περιέργως οικείο.

Το μυαλό μουδιάζει κι αρχίζει να επιταχύνει, κατευθυνόμενο προς άλλες εποχές, διαφορετικές απ' όλες τις απόψεις, αλλαγμένες από οποιαδήποτε οπτική γωνία.

Δεν θα έπρεπε, μα κάτι λείπει! Ανεβοκατεβάζω το πόδι νευρικά. Τι; Τι λείπει;

Μια μικρή απότομη ανάσα, πρωτού καταλάβω τι συμβαίνει.

Νοσταλγώ!

Αυτό είναι. Δεν λείπει τίποτα, μα όλα λείπουν. Αυτή είναι η μαγεία της νοσταλγίας.

Παρακολουθώ τις στιγμές να περνούν από μπροστά μου, σαν κακομονταρισμένη ταινία της δεκαετίας του '50, κι ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου. Καμία λογική πορεία, απλά εικόνες. Εικόνες που δεν θυμίζουν σε τίποτα το τώρα.


Μα γιατί λυπάμαι; Είναι αστείο!

Όταν κάτι λείπει από την ζωή σου, τότε μοιάζεις να το θεοποιείς. Να το εξυψώνεις και να πασπαλίζεις τις αναμνήσεις με ζάχαρη. Σίγουρα μετανιώνεις, ειλικρινά, για κάποιες καταστάσεις.

Μετανιώνω το πόσο δέθηκα με κάποιους που δεν το άξιζαν, και το πόσο δεν δέθηκα με κάποιους που το άξιζαν πολύ.

Φωτογραφίες, βίντεο... Όλα μοιάζουν ιδανικά.

"Μα γιατί το χάλασα;" αναρωτιέσαι. Αυτή η ερώτηση προκαλείται μόνο και μόνο από την τριγύρω ζάχαρη. Γιατί εάν σταθείς λιγάκι παραπάνω, θα τα θυμηθείς όλα και ολοκληρωμένα, όπως πρέπει.

Τότε θα χαμογελάσεις άβολα, ενώ νιώθεις την πρώτη ξινίλα. Είναι πολύ λίγη ακόμη, μα όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο περισσότερη γίνεται. Και σίγα-σιγά αρχίζει και υπερτερεί της γλυκύτητας.

"Να γιατί το χάλασα!" απαντάς αυτόματα στην ίδια σου την ερώτηση.

Δεν ήταν έτσι. Γιατί τα θυμάμαι όλα ωραιοποιημένα; Χα, νοσταλγία. Άτιμο πράγμα.

Οι φάκελοι και τα άλμπουμ κλείνουν, τα βίντεο σταματούν.

Επαναφορά στην πραγματικότητα σε 3. 2. 1.