Κυριακή, Δεκεμβρίου 7

Αγαπη(μιση)μένες Κυριακούλες

Να' μαι πάλι εδώ. Μια τυπική Κυριακή. Με την θλίψη της, την δυσκολία της, με τα όλα της. Δεν είμαι πολύ καλά, όπως συνήθως.

Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι έχω ανακαλύψει που βρίσκονται οι πιο δυστυχισμένες στιγμές μου. Και είναι εδώ. Τα απογεύματα των Κυριακών. Αχ, πόσο με πονάνε αυτά τα απογεύματα. Χωρίς κάποιον ιδιαίτερο ή πολύ συγκεκριμένο λόγο.

Αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι αύριο θα ξαναξεκινήσω να διαγράφω τις πρώτες μοίρες του φαύλου, εβδομαδιαίου κύκλου μου και αυτό με θλίβει. Δεν ξέρω πόση ψυχική αλλά και, περισσότερο από ποτέ, σωματική δύναμη μου απομένει. Άλλη μια εβδομάδα, ακόμη μία συνέχεια απογοητευτικών και δύσκολων, στην πλειονότητα, στιγμών.

Η Κυριακή μοιάζει να είναι η ιδανική μέρα για να αναρωτιέσαι. Πού πάω; σκέφτομαι. Που οδηγούμαι, που με πηγαίνει ο όχλος παρασέρνοντας με; Τι θα καταφέρω, τι θα συμβεί στο τέλος, γιατί γιατί γιατί..; Τυπικά κυριακάτικα ερωτήματα. Ερωτήματα που είμαι τόσο ανίκανος να απαντήσω και το μόνο που κάνω καταληκτικά είναι να τα παραθέτω σε μια συνεχή ροή λόγου. Το μόνο πράγμα που μοιάζει να με ικανοποιεί, έστω ελάχιστα, έστω νοητικά.Ένα ''έστω'' η ζωή μου. Γεμάτη όρια, συνθηκολογήσεις και παθητικότητα.

Κανείς δεν μοιάζει να νοιάζεται για τα ίδια πράγματα με μένα. Όλοι τείνουν να εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους σε ματαιότητες. Ξανασκέφτομαι, αναθεωρώ. Αυτό που κάνω τώρα από κάποιους θα θεωρούνταν μια ματαιότητα, μα φυσικά, τι είναι αυτά που λέω;

Κυριακάτικες σκέψεις. Κρατιέμαι, όπως κάνω πάντα, από φαινομενικά ασήμαντες σκέψεις. Κρατιέμαι για εκείνο τον καφέ στον κέντρο ενώ στα μάτια μου θα αντανακλώνται τα χιλιάδες λαμπάκια, προσπαθώντας να φωτίσω λίγο το σκοτάδι της ψυχής μου. Κρατιέμαι για μερικές ουσιαστικές συζητήσεις με ωραία μουσική στο background. Κρατιέμαι για μερικά χαμόγελα, λίγες αγκαλιές, για μια επανένωση με εκείνο το κομμάτι οικογένειας και φίλων που τόσο καιρό έχω να δω.

Ο κόσμος μοιάζει περίεργος τις Κυριακές. Ή ίσως και ιδανικός. Αναλόγως πώς το βλέπει κανείς.

Χαιρετώ.