Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19

Άνευ λόγου

Ξεκινάω να γράφω το κείμενο στις 12.01 κι ενώ θα έπρεπε ήδη να κοιμάμαι.
Τα πήγαινα καλά με τα ωράρια, δεν τα είχα σκατώσει μέχρι τώρα- όπως συνήθως.
Όχι να το παινευτώ αλλά την έχω αυτή την τάση- να σκατώνω τα πράγματα, τις καταστάσεις και τη ζωή μου γενικά.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σήμερα φάνταζε τόσο ιδανική βραδιά για αναπόληση λαθών, μαλακιών ή όπως θέλεις πες το.
Ξέρεις, σε μερικές μέρες ξημερώνουν Χριστούγεννα και δεν μπορούσε να σημαίνει κάτι λιγότερο αυτό.
Δεν ξέρω τι συνέβη. Προσπάθησα, προσπάθησα πολύ να καταλάβω μα δεν τα κατάφερα, ούτε στο ελάχιστο.
Οι άνθρωποι αλλάζουν λέω στον εαυτό μου.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μα αυτό το ξέρω ήδη.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μα ακόμη να το αποδεχτώ.
12.13 και δεν έχω τι να πω. Γράφω ένα κείμενο σε μια προσπάθεια έκφρασης μα σήμερα μάλλον δεν πέτυχε- ούτε καν αυτό.

Κάθε κατάσταση, συμβάν και γεγονός που ερχόμαστε αντιμέτωποι μέσα σε αυτή την αόριστη γραμμικότητα που ονομάζεται χρόνος μας επηρεάζει.
Άλλες φορές θετικά και άλλες (τις περισσότερες) αρνητικά.
Και το ξέρουμε, βαθιά μέσα μας, πως σήμερα είμαστε καλύτεροι από χθες.
Δεν διαφέρουμε σημαντικά μα ίσως αποτελούμε μια βελτιωμένη έκδοση του παλιομοδίτικου εαυτού μας. Και αυτό ονομάζεται εξέλιξη ή πρόοδος.
Δεν θεωρώ πως αλλάζουμε τόσο ριζικά ώστε να μπορούμε να περηφανευόμαστε αιωνίως για το πως κάναμε λάθη, μα όχι πια, τώρα είμαστε κάποιοι άλλοι, κάποιοι τόσο πνευματικά ανώτεροι που δεν μπορούν καν να συγκριθούν με όλα αυτά που αποτελούσαν το "εγώ" μας πριν από κάποιον καιρό. Όχι.
Μα ίσως, που και που, σπανιότατα, σχεδόν ποτέ, να καταφέρνουμε να μάθουμε από το παρελθόν. Κανείς δεν θα γίνει τέλειος αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος μας εξ αρχής, έτσι δεν είναι;

12.44 και το κουτί άνοιξε. Από εκεί και πέρα εσύ αποφασίζεις: είτε το τυλίγεις με ταινία, το ξεφορτώνεσαι και το καις, είτε το φυλάς καλά καμουφλαρισμένο ενώ που και που πας και το ανοίγεις λίγο-λίγο στα κρυφά (ενώ δεν θα' πρεπε).
Το πληκτρολόγιο υγράνθηκε γεγονός που ταυτίζεται με καληνύχτα.