3 πιθανότητες

 Ξαφνικά σε χτυπάει, σχεδόν από το πουθενά, η συνειδητοποίηση του πόσο μόνος είσαι στην πραγματικότητα και πόσο δύσκολο θα είναι να επανέλθεις. Ξέρεις στον πραγματικό κόσμο, εκεί έξω όπου (χα!) οι άνθρωποι αποφασίζουν να περάσουν τις ζωές τους, ή κάποιο μέρος τους, με έναν άλλον. Εκεί όπου τα άτομα βρίσκονται σε σχέσεις, παθιασμένες και αληθινές. Η θύμηση είναι μίλια μακριά. Το μέλλον φαίνεται τόσο αβέβαιο για κάποιον λόγο. Ειλικρινά, πως να μπορέσει κανείς μετά από τόσο καιρό, και κυρίως τόση νοητή άρνηση για μια καταστάλαξη , μια κάποια σοβαρότητα, να θελήσει να ξαναζήσει κάτι τέτοιο;

 Μέρα με την μέρα βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο: κάποιοι άνθρωποι ίσως γεννήθηκαν για να είναι μόνοι τους. Μπορεί ρε παιδάκι μου εμένα να μου αρκεί ο εαυτός μου και αυτό που είμαι, και να μην χρειάζομαι κάποιον άλλον. Να περνάω καλά με την "πάρτη μου" και αυτό να με καλύπτει.
 Από την άλλη μπορεί να είμαι και τόσο εγωιστής που θέλω να έχω αποκλειστικό πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση της ζωής μου. Οι άνθρωποι πάντα με αποκαλούσαν εγωιστή. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι κι αυτό τελικά.
 Φυσικά δεν παύει να είναι πιθανό και το σενάριο που υποστηρίζει ότι πέρα από άκρως ασυμβίβαστος είμαι και τρομερά αδύναμος. Πώς να στο πω; Με το ζόρι μπορώ να αντισταθμίσω τα βάρη στην ίδια μου την ζωή, αποτυγχάνοντας συχνά-πυκνά. Πώς να μπορέσω, λοιπόν, να συμπεριλάβω σ'αυτά τα βαράκια και τα προβλήματα, τις έγνοιες και τις ανησυχίες ενός άλλου ανθρώπου; Βαράκια με άλλα χρώματα και σχήματα που δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ ούτε στο ελάχιστο. Με άλλα συστήματα μέτρησης του βάρους και άλλη, βαθύτερη ή μη, σημαντικότητα.
 Οπότε ναι, μάλλον θα κάτσω εδώ και θα κάνω αυτό που ξέρω τόσο καλά: θα βολευτώ στη μοναξιά και την θλίψη μου. Ciao.