Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28

Παρελθοντοποίηση

Τυπικό, χιλιοειπωμένο. Μα, ειλικρινά, στιγμή δεν αντιλήφθηκα την ταχύτητα με την οποία κύλησε ο χρόνος.

Σαν χθες μου φαίνεται που ψευτοαγκαλιαζόμασταν για να υποδεχθούμε τον νέο (καργιολο)χρόνο!

Το κινητό μου δονούνταν για πολλή ώρα. Ξέρεις, βιαζόντουσαν όλοι να στείλουν τις κοινότυπες ευχούλες τους. Τις έστειλα και γω, όσο και αν τις μισούσα. Και φέτος το ίδιο θα γίνει, καμία αμφιβολία.

Το ζήτημα είναι άλλο. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι που θα ανταλλάξω κοινότυπες ευχούλες φέτος, διαφέρουν κατά πολύ με τους περσινούς.

Μα πόσες αλλαγές σε ένα έτος; Απίστευτο ε; Πούστης μεγάλος ο χρόνος. Κάνει όσα κάνει και μετά σε κοιτάζει με ύφος εγώ δεν έκανα τίποτα!

Αρχές, τέλη, όμορφα και πανάσχημα. Απ' όλα!

Αυτές οι μέρες είναι και αφορμή να κάνεις πράγματα, που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έκανες ποτέ και το ξέρεις.

Χρωστάω τις συγνώμες μου, και μου χρωστούν και μένα. Χρωστάω μερικά "μαλακία μου" και άλλα τόσα "μου λείπεις". Με μια δόση "πρόσεχε" και μια μικρότερη "είσαι σημαντική/ός". Το ξέρω καλύτερα από όλους ότι τα οφείλω. Μα δεν θα κάνω τίποτα, το γνωρίζω.

Το ξέρω κι ας είναι "μαλακία μου". Επειδή "μου λείπεις" και ό,τι κι αν κάνεις "πρόσεχε". Γιατί ακόμη "είσαι σημαντική". Ακόμη(;)

Μα μοιάζω, απρόθυμα, να έχω αποδεχτεί ότι κάποια πράγματα θα μείνουν ανείπωτα.

Δεν μου λείπουν αυτοί που δεν είναι πλέον στην ζωή μου. Ίσως, μερικές φορές μόνο, να μου λείπουν αυτό που ήταν κάποτε, οι στιγμές που ζήσαμε μαζί.

Γαμημένη νοσταλγία. Αυτή φταίει για όλα. Τα κάνει όλα να φαίνονται όμορφα και γλυκά, μα τέλος πάντων.

Το 2015 τελειώνει, και, σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να ξεκινήσω το 2016 με τα προβλήματα του.

Το 2015 τελειώνει όπως και τόσα σημαντικά πράγματα για μένα, τα οποία κρατούσα σφιχτά να μην μου ξεφύγουν. Μα είναι καιρός να τα αφήσω, να ανοίξω μια τρύπα και να τα θάψω για πάντα. Θα μείνουν καλά φυλαγμένα στο μυαλό μου. Αλλά μέχρι εκεί.


Το παρελθόν ας μείνει στο παρελθόν, επιτέλους(!)

Αυτό που εύχομαι για όλους είναι να βρεθούν λίγο (ή πολύ) πιο κοντά στα όνειρα τους. Όποια κι αν είναι αυτά.
2016 έρχομαι. Φοβήσου.

Σάββατο, Νοεμβρίου 14

Ο κόσμος που μισώ

"..Μα δεν θέλω να ζω εδώ"

Κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι που με κάνουν να κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις στον εαυτό μου.

Τι στο διάβολο πήγε τόσο στραβά με αυτό το θηλαστικό; Να μωρέ, του δόθηκε λίγη ευφυϊα παραπάνω, και αποφάσισε πως έχει την δύναμη να διαλύσει τα πάντα. Έτσι, επειδή γουστάρει!

Ανθρωπιά(;)

Αυτή η λέξη μοιάζει να κάνει κύκλους γύρω από το μυαλό μου. Πέρα δώθε, πέρα δώθε. Τι είναι τέλος πάντων; Τι σημαίνει αυτός ο όρος που έχει φορεθεί πιο πολύ κι από το φθαρμένο, σχεδόν τρύπιο, παλτό μου;

Αμφιβάλλω, ξεκάθαρα. Δεν μπορεί να υφίσταται η σημασία που μου "πάσαρε" η κοινωνία.

Ανθρωπιά(ουσ. θηλυκό): Συναίσθημα κατανόησης και συμπαράστασης προς τους άλλους.

Α. Μάλιστα.

Σημασίες παντελώς άγνωστες. Τόσο άγνωστες όσο και οι λόγοι που συμβαίνουν όλα αυτά. Ποτέ δεν θα αντιληφθώ πώς ένα άτομο μπορεί να αντλεί ευχαρίστηση μέσα από τέτοιου είδους γεγονότα.
Μίσος, ειλικρινές και βαθύ.

Όχι, όχι επειδή είναι βουτηγμένοι, μέχρι το κεφάλι, σε μια νοητή πισίνα εν ονόματι φανατισμός. Όλοι μπορεί, κατά καιρούς, να βουτάμε τα πόδια μας. Διόλου εύκολο είναι να παρασυρθεί κανείς.

Αλλά επειδή, με τις πράξεις τους, καταφέρνουν μοναδικά, να με κάνουν να ξυπνάω το πρωί και να μισώ αυτόν τον σάπιο κόσμο. Πόσο συνηθισμένο, μα πόσο επίκαιρο ταυτοχρόνως.

Αυτούς που νομίζουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να κατακρεουργούν όνειρα και ιδέες.

Εκείνους που έτσι, αυθαίρετα, αποφάσισαν ότι έχουν την δικαιοδοσία να σβήσουν τα φώτα στην πόλη του φωτός. Πόσο οξύμωρο.

Οι φωτισμοί της πόλης θα ξαναλάμψουν. Τα φώτα της ψυχής σας, όμως, θα είναι για πάντα εκτός λειτουργίας. Ίσως αυτή να είναι η πραγματική κατάρα, τελικά.

Σάββατο, Νοεμβρίου 7

Ρομάντζα στη Γ' Λυκείου και άλλοι μύθοι

Τι εννοείς πως το συναίσθημα δεν πεθαίνει ολοκληρωτικά;

Κι όμως, έχω ακούσει, σε κάποια σκοτεινά μέρη, πως ο διακόπτης των συναισθημάτων δεν κλείνει για όλους στην Γ' Λυκείου.

Κάτι τέτοιο φαντάζει τουλάχιστον ουτοπικό, για εμάς, τους κυνικούς ρεαλιστές. Κι όμως, κάποιοι τα καταφέρνουν περίφημα.

Θα μας κατέτασσα σε 3 βασικές κατηγορίες.

Νούμερο 1: Οι αιώνια ερωτευμένοι. Ναι, αυτοί που ακούς και είναι μαζί 2 (Τι;) και 3 (Πώς;) και 4 χρόνια. Και δεν σου φτάνει μόνο να ακούς για την επιτυχία τους που είναι μαζί τόσον καιρό, σου κοπανάνε κι από πάνω το πόσο υπέροχα συνεχίζουν και περνάνε. Και εσένα σε τρομάζουν, σε φρικάρουν. Το ξέρεις. Δεν κάνεις τίποτα. Τυπικό. Βαρέθηκα να μην κάνω τίποτα.

Νούμερο 2:

Παρασκευή, Οκτωβρίου 23

10 λεπτά

Περιφέρομαι δίχως να ξέρω γιατί. Μετακινούμαι χωρίς να γνωρίζω προς τα πού.

Τρέχω και δεν καταλαβαίνω το πόσο γρήγορα.

Κάνω διάλειμμα από την ζωή. 10 λεπτά. Όχι παραπάνω.

Συμπυκνώνω (άλλες μέρες) άκρως επιτυχημένα (και άλλες παντελώς αποτυχημένα) τη ζωή που ζω (και δεν ζω) σε αυτά τα λεπτά.

Μια κουβέντα. Ένα προσποιητό γέλιο, ξέρεις, από αυτά που μοναδικά εκτελώ. Μια πεντάλεπτη ανάλυση, μια τρίλεπτη διάλεξη, ένας δεκάλεπτος μονόλογος.

Μουσική παίζει από πίσω.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21

ΑμφιΤαλαντεύσεις

Δεν ξέρω καν γιατί παλεύω πια.

Άγριες συνθήκες, εξαντλητικές και αβέβαιες. Μια διαδρομή σε θολό ορίζοντα, αφή στο άγνωστο μέσα στο σκοτάδι.

Παρανοήσεις ( ή ίσως όνειρα) με κατατρώνε βαθιά.

Ο λόγος των προσπαθειών μου μοιάζει παντελώς άγνωστος, δυσχεραίνοντας μοναδικά την, ήδη σκατά, κατάσταση.

Ξέρω που βαδίζω ψιθυρίζω μέσα στο παλώμενο κεφάλι μου.

Αμέ! Ωραιότατα τα κατάφερνα τόσο καιρό τι συνέβη και γαμήθηκαν όλα τόσο απότομα; Ανασηκώνω τους ώμους στην καλύτερη των περιπτώσεων. 

Όλα μια χαρά δεν πήγαιναν;
Γιατί ξαφνικά θέλω να κάνω τα δικά μου πάλι;
Γιατί θέλω να ξεφύγω από τον δρόμο που μου επιβλήθηκε;

Είχα συμβιβαστεί άκρως επιτυχημένα στην ιδέα μιας καριέρας που δεν επιθυμώ παραγκωνίζοντας το πάθος μου, υποβαθμίζοντας το σε "χόμπι" ή κάτι τέτοιο.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί πρέπει να προσπαθήσω, να θυσιάσω και να καταστρέψω κομμάτια μου για κάτι που, ε να, δεν με νοιάζει και καθόλου;

Δεν είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω, είναι ότι δεν μου επιτρέπεται να το ζήσω. Από ποιον όμως;

Πολύ περίεργες σκέψεις. Ώρες ώρες με τρομάζω. Φοβάμαι ότι θα τα παρατήσω όλα, μισά και ατέλειωτα, θα αρχίσω να τρέχω και δεν θα γυρίσω (ποτέ;).

Μετά από ατέλειωτους συλλογισμούς καταλήγω στο αιώνιο ερώτημα.

Εύκολη λύση ή ασυμβίβαστο πάθος;

Για τι παλεύω τελικά;

Σάββατο, Αυγούστου 22

Ξέρω τι δεν έκανες φέτος το καλοκαίρι

Τέλος και το καλοκαίρι. "Καλοκαίρι" τέλος πάντων. Καμία ξεκούραση, καμία όρεξη, κανένα ενδιαφέρον. Απλές, κοινότυπες μερούλες. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν έμεινε ίδιο.

Μοναχικό θα το έλεγα το φετινό καλοκαίρι. Ναι, την πλειονότητα των ημερών ένιωθα μόνος. Μα φυσικά, όχι κυριολεκτικά. Απλά πολύ θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω. Για μικρότητες, για μαλακίες, για ότι να' ναι. Μου έλειψε αυτός ο άνθρωπος. Δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως αν τον είχα και τον έχασα ή αν δεν τον είχα ποτέ. Υποθέτω ότι απλά τώρα, εδώ αντιλήφθηκα την απουσία ή την έλλειψη. Αναλόγως το σενάριο.

Δεν γέμισα με αναμνήσεις, δεν έζησα στιγμές που είχα φτιάξει, με πολλή ακρίβεια, στο μυαλό μου, δεν έκανα αυτά που ήθελα. Δεν γέλασα πολύ, δεν έδωσα πολλά, δεν πήρα τίποτα.

Να ένας λόγος που μισώ το καλοκαίρι. Το σκηνικό μοιάζει ιδανικό, άψογο για μερικές καταπληκτικές εβδομάδες μα τελικά...

Τίποτα τέτοιο.

Πολύ θα ήθελα να πάω εκείνη την μονοήμερη που κανονίζαμε καιρό, θα λάτρευα να πίναμε τις μπύρες που σχεδιάζαμε. Θα γούσταρα να πραγματοποιούσαμε τα λεκτικά - και μόνο - σχέδια μας.

Δεν ζούμε αδερφέ. Φοβόμαστε, βαριόμαστε, ξενερώνουμε τόσο εύκολα.

Δεν έχουμε όρεξη για ζωή, για πάθη, για τίποτα. Μας μισώ.

Πουφ, τέλος διακοπών.

Νέα σεζόν, σημαντική και τελική για πολλά. Τα κλισέ τόσα πολλά.

- Καλή επιτυχία.
-Καλή δύναμη.
-Δύσκολη χρονιά ε;
-Υπομονή.
-Τα καλύτερα έρχονται.

Χαμογελώ ψεύτικα και ευχαριστώ. Το χέρι μου τρέμει καθώς το τείνω για χειραψία και το χαμόγελο σβήνει όταν γυρίσω την πλάτη μου.

Τα γνωρίζω όλα αυτά αγαπητή θεία που έχεις να με δεις 3 χρόνια και δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο γρήγορα μεγάλωσα.

Τέλος πάντων ελπίζω σε καλύτερα καλοκαίρια, περισσότερες στιγμές χαράς, λίγη έξτρα αγάπη.

Κουράστηκα ήδη. Τα λέμε από Σεπτέμβρη, τότε, που όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν.

Δευτέρα, Ιουλίου 20

Άνθη ψυχισμών

"Ποτέ δεν περίμενα ότι μερικά κλωνάρια και λίγα πέταλα θα έκρυβαν τόση δύναμη μέσα τους."

Πάνε λίγοι μήνες μα ακόμη θυμάμαι εκείνο το χειμωνιάτικο-ανοιξιάτικο (ούτε το ίδιο δεν ήξερε τι ήταν) απόγευμα. Μόλις είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα στο φροντιστήριο, και με την κούραση ολόκληρης της μέρας, πήγα να κάτσω σε ένα μέρος, όπως συνήθιζα, μακριά από τις άψυχες φωνές των ρηχότατων συνομηλίκων μου. Θυμάμαι να ανατριχιάζω λόγω της απρόσμενης ψύχρας, και να βάζω τα χέρια στις τσέπες.

Εμφανίζεται μια σκιά πίσω. Ένας κύριος γύρω στα 70 προσφέρει ένα λουλούδι σε μια άγνωστη κοπέλα. Παρακολουθώ. Της μιλάει για το ποιος είναι, για την οικογένεια του. Τονίζει τις δυσκολίες που ζούμε εμείς η νέα γενιά και, παρότι μοιάζει να απέχει πολύ, δείχνει να κατανοεί απολύτως την κατάσταση. Μιλάει για λέξεις μεγάλες και έννοιες τρομακτικές. Αγάπη.. Χμ, δύσκολες στιγμές αγαπητέ.

Δεν γνωρίζω, ή προσποιούμαι πως δεν γνωρίζω, τον λόγο μα συγκινούμαι βαθύτατα.
Ένας άγνωστος κύριος, που θα μπορούσε να μας κατακρίνει για τον τρόπο που ντυνόμαστε, ή που κόβουμε τα μαλλιά μας, όπως κάνουν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, αποφασίζει να μας αποδεχτεί και να μας μιλήσει σαν να απευθύνεται σε κάποιον παλιόφιλο, που δεν είχε δει για καιρό και τον προσκαλεί για καφέ.

Έμπνευσις ειλικρινής και βαθύτατη. Ακούγεται τρελό, μα εγώ αυτό το συμβάν δεν μπορώ να το αφήσω να χαθεί από την μνήμη μου, ούτε στιγμή. Με άλλαξε. Μου έμαθε να είμαι ανοικτός και αληθινός. Δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει αυτό λέω επαναλαμβανόμενα. Αυτό είναι μάλλον αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο. Τα ξεχωριστά βρίσκονται εκεί, στις πράξεις από την καρδιά, χωρίς υποχρεώσεις.

Στο τρόλλεϋ έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια, μα που και που συμβαίνουν και διάφορα όμορφα. Καθόμουν δίπλα σε μια κοπέλα που έμοιαζε να έχει την ίδια έκφραση με εμένα: "Δεν αντέχω άλλη μαλακία σε αυτόν τον κόσμο". Ακούγεται μια δόνηση χαμένη μέσα σε κάποια τσάντα. Συνειδητοποιεί πως ήταν το κινητό της. Ψάχνει ήρεμα μα βρίσκει κάτι άλλο. Πιάνει στα χέρια της ένα αποξηραμένο λουλούδι, τριαντάφυλλο ίσως, και το κρατάει σαν νεογέννητο, σαν ολόκληρος ο κόσμος μας να εξαρτάται από την διατήρηση αυτού, σαν να της γεμίζει με οξυγόνο τους πνεύμονες και αν καταστραφεί θα πεθάνει.

Δεν έχω ξαναντικρίσει τέτοια μεταχείριση, τέτοιο ευλαβικό χάδι. Πόσα πράγματα σήμαινε για εκείνη; Εγώ αντίκριζα ένα μάτσο ξεραμένα φύλλα στηριγμένα ίσα-ίσα σε ένα σαπισμένο καφετί κλωνάρι. Εκείνη, δεν ξέρω τι έβλεπε μέσα του. Και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ. Αυτό που έμαθα πάντως, ήταν ότι άμα βρω άνθρωπο να με αγγίζει έτσι τότε κάτι πήγε καλά. Το "ποτέ" κάνει στροφές πέρα δώθε μέσα στο μυαλό μου, και θεωρώ πως δεν θα βρω ποτέ κάτι τέτοιο. Ακόμη κι αν το βρω, θα το απομακρύνω.

Τα μικρά και φαινομενικά ανούσια κάνουν την διαφορά. Οι μικρές πράξεις αγάπης και ευγένειας, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι(το οποίο σκοτώνεις για να δείξεις την αγάπη σου, πόσο μα πόσο οξύμωρο).

Καληνύχτα άνθρωποι, μην σταματάτε να προσπαθείτε να βελτιώσετε αυτόν τον άψυχο κόσμο.

Ανθίστε.

Σάββατο, Ιουλίου 4

Αναζητούνται άνθρωποι

Ανοίγω τα μάτια μου και αναγκάζομαι να ξεκινήσω μια μέρα που δεν θέλω. Συχνό φαινόμενο, το ξέρω. Όχι και το καλοκαίρι όμως.

Η σκατίλα έχει ξεκινήσει εξαιρετικά επιτυχημένα. Το πρωινό ξύπνημα δεν λέει να με χαιρετήσει κι ας είναι Ιούλιος. Το ξέρω ότι για κάποιους αυτό είναι το φυσιολογικό μα όχι για μένα. Δεν το λέω από ψευτοανωτερότητα αλλά λόγω δύναμης της συνήθειας.Ελπίζω πως οι μέρες θα περάσουν. Θα περάσουν σίγουρα, όπως και το υπόλοιπο καλοκαίρι. Και κάπου εκεί θα έρθει ο ύπουλος ο Σεπτέμβρης και θα μας μαχαιρώσει πισώπλατα, σκοτώνοντας όχι εμάς σαν οντότητες αλλά την οιαδήποτε τελευταία μορφή ξεκούρασης και ελευθερίας, επανερχόμενοι στις γαμημένες συνηθειούλες μας.

Βλέπεις, η συνήθεια καταστρέφει. Τα πάντα αν με ρωτάς. Τους ανθρώπους, τις σχέσεις τους μεταξύ τους, διάολε!, τη ζωή σου ολόκληρη. Σου κατασπαράζει τα σωθικά πριν καλά καλά το καταλάβεις, ξεμένοντας εν τέλει ένα αδειανό κουφάρι με λίγα απομεινάρια συναισθηματισμού και ουσίας.

Ξέρω να κάνω αλληγορίες και σχήματα λόγου μα μέχρι εκεί. Δεν ξέρω πως να καταφέρω να την απομακρύνω από την ''συνηθισμένη ζωούλα'' που ζω.

Πόσο πονάει αυτό. Να ξέρεις ότι η ζωή σου είναι άκρως και απολύτως συνηθισμένη και δεν αφήνει αντίκτυπο στην ζωή κανενός.

Που είναι οι άνθρωποι, άνθρωπε; Κανείς εκεί όταν τον θες. Δεν το περίμενα να το πω αυτό, έτσι τόσο γενικά, εκμηδενίζοντας μέχρι και τις εξαιρέσεις μου αλλά ναι. 

Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α-Σ.

Ναι φίλε μου. Φυσικά. Φυσικά και σε ήθελα εδώ. Εννοείται πως ήθελα να μου κρατήσεις το χέρι και να μου πεις πως όλα καλά θα πήγαιναν, κι ας μην το ξεστόμισα ποτέ. Προφανώς και χρειαζόμουν μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, έτσι, για το γαμώτο. Ξεκάθαρα ήθελα να νιώσω πως έχω έναν άνθρωπο που θα προσπαθήσει να με σηκώσει στα πόδια μου. Μα.. Στα αρχίδια σας φίλοι.. Έτσι, όπως μονάχα ξέρω, ωμά.

Σε όλα αυτά σιγοντάρει και τα χειροτερεύει η κοινωνία. Η αμφιταλάντευση μέσα σε δύο λέξεις που θα κρίνουν ολάκερη την πορεία μας. Δεν θέλω όλοι να έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με μενα. Βαρετό. Δεν θα εφησυχασθώ, όμως, όταν ''η άποψη τους'' είναι η άποψη ενός ''ανώτερου'', με πολλή δύναμη στα χέρια του. Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που να δέχονται την προπαγάνδα σε οποιαδήποτε μορφή της, ντροπή κύριοι!

Κλείνοντας, και επειδή δεν μου αρέσει να πολιτικοποιούμαι δημοσίως και να κάνω αυτά που αποδοκιμάζω, ένα θα πω. Μην φοβάστε. Πάρτε ρίσκα και μην κάθεστε στην γωνίτσα σας δεχόμενοι τα πάντα. Διεκδικήστε.

Χαιρετώ,

να ελπίζετε.

Τρίτη, Ιουνίου 9

Ήρεμα νερά

Λοιπόν. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό είναι το γαμημένο πρόβλημα.

Μια ελεεινή στατικότητα στον κόσμο μου, μια απίστευτη πληκτικότητα που προσπαθώ να σκοτώσω με κάθε ευκαιρία. Βάζοντας μια σφαίρα πνευματικότητας στο νοητό μυαλό της ή σφαγιάζοντας τη με ένα αιχμηρό τσεκούρι ενδιαφέροντος. Μα τίποτα. Εκεί αυτή, καλά στέκει, σαν άσαρκο ον, που δεν την πολυενδιαφέρει το τι κάνω εφόσον δεν μπορεί να επηρρεαστεί.

Μια έλλειψη χρησιμότητας, αυτό με περιγράφει.

Από την τελευταία φορά το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι είδα από κοντά μία από τις αγαπημένες μου μπάντες live και ότι έχει μπει ,ημερολογιακά, το καλοκαίρι. Α και ότι οδηγώ λίγο. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, μα κανείς δεν δίνει σημασία.

Αυτό που θα ήθελα (ή χρειάζομαι) είναι ένα χαλικάκι (ή μια κοτρόνα) να μου ταράξει λίγο (ή πολύ) τα νερά.

Η έμπνευσις ξεκινά από τις 22 Ιουνίου. Η σαπίλα και η θανατίλα θα είναι έντονες στην ατμόσφαιρα. Θα αναφερθώ σύντομα εκεί.

Κλείνω,

Να φροντίζεστε.

Πέμπτη, Μαΐου 14

Τέλος σεζόν

Χμ, ενδιαφέρον.

Ξεστομίζω διάφορα, πάνω σε μια τρέλα της στιγμής, ένα ντελίριο για τον περασμένο, φαινομενικά εξαφανισμένο, χρόνο.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, δεν με νοιάζει και πολύ. Συνεχίζω να παραμένω σοκαρισμένος όταν σκέφτομαι ότι έχω φτάσει εδώ που είμαι.

Πώς μπορεί μια συνήθεια, ή μάλλον ένα κομμάτι της ζωής μου (το μεγαλύτερο) να χαθεί  τόσο ξαφνικά και απροειδοποίητα; Μια χρονιά ακόμη ψιθυρίζω χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το λέω με κρυμμένο χαμόγελο ή κρυμμένο δάκρυ. Υποθέτω και τα δύο.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι φίλε μου. Ψάχνουν, αναζητούν σαν να μην υπάρχει αύριο μια μικρή συνήθεια, μια ρουτινούλα. Την μισούν, την γειώνουν, την βρίζουν. Εύχονται να μην ήταν μέρος αυτής, αλλά να ζούσαν μια άλλη ζωή, κάπου διαφορετικά, υπό αλλαγμένες συνθήκες. Εύχονται να μπορούσαν να ταξιδεύουν στα πιο κλισέ μέρη, να διαβάζουν ψευτοκουλτουριάρικα βιβλία, και να μην ξαναχρειαστεί να σηκωθούν πρωί. Εντάξει όλα αυτά. Δικαίωμα του καθενός να θέλει να έχει συμβατικά, πανομοιότυπα με άλλους όνειρα.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Το λάθος είναι πως όταν η ώρα που έχουν την δύναμη να αποχωριστούν την κατεστραμμένη καθημερινότητα τους, δεν μπορούν να το κάνουν. Είναι εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να χάσεις κάτι, όταν συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι για σένα τελικά. 

Γιατί όλοι λέμε πως μισούμε τις ζωές μας, αλλά σαν καλά μαλακισμένα πλάσματα, καθόμαστε άπραγοι σε μια καρέκλα που τρίζει, και γράφουμε για τον πόνο που βιώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε την συνήθεια μας. Μακάρι να έτριζε μόνο η καρέκλα.

Πάει κι αυτή η σεζόν μωρέ. Γρήγορη σαν διάολος, η πουτάνα.

(''Καλοκάιρι''...Τέλος πάντων.)

Μπορεί και να πάει καλά. Θα δείξει.

Να σκέφτεστε.

Αγάπη παντού.

Παρασκευή, Απριλίου 17

Time(ing) out

Η μεγαλύτερη πουτάνα που ξέρω δεν είναι γυναίκα, δεν είναι καν άνθρωπος. Η μεγαλύτερη πουτάνα είναι το timing. Ναι αυτό το χιλιοειπωμένο, συνηθισμένο, ασύμβατο timing.

Είναι σαν ένα παιδί στο πάρκο. Τρέχοντας τριγύρω μπορεί να δει κάτι κάτω να λαμπυρίζει και να του τραβήξει την προσοχή. Ίσως το πάρει στα χέρια του, να το επεξεργαστεί και να το περιπαίξει, μα μετά από λίγο να αποφασίσει ότι δεν έχει κάτι παραπάνω, κάτι πιο διασκεδαστικό να του προσφέρει και να το πετάξει με στόμφο, και εμφανή απογοήτευση, πίσω στα λεκιασμένα χαλίκια τρέχοντας να κάνει τσουλήθρα ή τραμπάλα ή κάτι που εκείνη την στιγμή θα τον έκανε πιο χαρούμενο.

Ήταν παιδί. Δεν θα καταλάβαινε ποτέ πόση αξία είχε το διαμάντι που κρατούσε στα χέρια του. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να το κατηγορήσει γιατί το λάθος στην υπόθεση δεν ήταν το παιδί μα ο χρόνος που έτυχε και συνάντησε το διαμάντι. Σωστά;

Φαινομενικά η τσουλήθρα και η τραμπάλα έμοιαζαν ιδανικά. Ήθελε απλά να περάσει καλά, να νιώσει την κούραση από το τρέξιμο στο πάρκο, να τρομάξει στιγμιαία εκείνα τα κλάσμα του δευτερολέπτου που ήταν στο κενό και εξαρτόνταν από τον φίλο του, αποφασίζοντας αν θα τον προστάτευε ή θα τον άφηνε να πέσει απότομα στο έδαφος για ένα προσωρινό γελάκι. Μα πώς μπορείς να κατηγορήσεις το παιδί;

Μα ποιος ξέρει; Ίσως είχε αντιληφθεί τι κρατούσε μα να ήταν πολύ φοβισμένος για να το κρατήσει, ή να το έκρυψε σε ένα συγκεκριμένο σημείο στα χαλίκια, ελπίζοντας, μετά από χρόνια, και παρά τις μικρότατες πιθανότητες, να επιστρέψει και να το βρει.

Τότε που θα ήταν ικανός για μια τέτοιου είδους δέσμευση, ικανός να αναγνωρίσει την πραγματική αξία.

Τότε που οι τραμπάλες και οι τσουλήθρες θα μοιάζουν τόσο ανούσιες και κουραστικές.

Το timing. Αυτό φταίει. Ή μπορούμε απλά να τα ρίχνουμε όλα εκεί, ανίκανοι να παραδεχτούμε ότι φοβηθήκαμε την δέσμευση, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά. Σε κάποιες περιπτώσεις το πιστεύω, σε άλλες δεν μπορώ να βρω άλλον φταίχτη παρά εκείνο το βαλμένο-να-μας-καταστρέψει timing.

Το διαμάντι το κρατάς. Το θέμα είναι τι κάνεις όμως; Μεταξύ μας; Πρέπει να κατέβεις μερικές τσουλήθρες και επιβάλλεται να ανέβεις σε λίγες κούνιες για να το εκτιμήσεις.

Timing. Μια λέξη, τόσα κατεστραμμένα όνειρα και στιγμές.

Και όπως λέει και κάποια:

''Αν έχετε χημεία τότε το μόνο που μένει είναι να έχετε καλό timing. Αλλά το timing γαμιέται''

Adios, υπομονή σε όλα.

Δευτέρα, Μαρτίου 16

Ακατανόητα νοήματα

Κάθε Δευτέρα και ένα αγκάθι στην ψυχή μου. Κλισέ, το ξέρω, μην βιάζεσαι, αλλά αβάσταχτο.

Γιατί όλα μοιάζουν τόσο ανέλπιστα, τόσο προκαθορισμένα, τόσο αγιάτρευτα λάθος τα πρωινά της Δευτέρας;

Αν και συνεχίζω (για πάντα;) να πιστεύω ότι το χειρότερο είναι το βραδινό κομμάτι της Κυριακής.

Το να συνειδητοποιείς ότι κάτι άσχημο έρχεται, είναι πολύ χειρότερο ακόμη κι από όταν το ζεις.

Ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να κρατηθώ, να μην χάσω μέχρι και το πιο μικρό χαλίκι κάτω από τα πόδια μου.

Κρατιέμαι;

Ακατανόητα νοήματα και μουλιασμένες σκέψεις στον κουβά της τρέλας.

Καληνύχτα, σε όλα εκείνα τα καταπιεσμένα πλάσματα. Υπομονή. Μια μέρα όλα θα καλυτερέψουν, δεν μπορεί.

Υ.Γ. Αδικία αληθινή. Πολύ μίσος προς αυτούς, πόνος. Δεν αλλάζει ο κόσμος τούτος μάτια μου. Θύματα και θύτες. Πάντα.

Δευτέρα, Μαρτίου 2

Ουλές

Σιγά μωρέ άνθρωπε και συ, ένα σημαδάκι τι μπορεί να σου κάνει;!

Μικρά σημαδάκια, παντού, διάχυτα στα πιο απίστευτα (ή και στα πιο πιστευτά) σημεία του κορμιού μου. Κάθε ένα και μια μικρή ιστορία.

Υπάρχει εκείνο στο χέρι μου, που τυχαία κάηκα μια μέρα και το άλλο το πιο επίπονο στο πόδι μου, χα! από εκείνη την μέρα που έπεσα κάτω τόσο απρόσμενα. Το σκίσιμο στο πέλμα μου μοιάζει ακλόνητο, όσες μέρες κι αν περάσουν, φαινομενικά κλειστό μα για πάντα θα στέκει εκεί. Όλα κάτι θυμίζουν, ένα μέρος, μερικούς ανθρώπους, λίγο πόνο.

Και υπάρχουν από την άλλη, και βασικότερα, οι ουλές που δεν φαίνονται. Ναι, υπάρχουν κι αυτές, δεν το'ξερες; Βέβαια, φίλε μου, κι αυτές είναι που πονάνε πιο πολύ. Οι πιο βαθιές είναι εκείνες οι στιγμές-σταθμοί στην ζωή σου που σε διέλυσαν όσο τίποτα και κανείς άλλος. Τα θυμάσαι που και που, στα κρυφά, μην σε καταλάβει και κανείς, και πίνεις ένα ποτό φωνάζοντας ''Στην υγειά μας!'' ρίχνοντας και ένα χαμόγελο για καμουφλάζ. Όπως μοναδικά ξέρεις εσύ, άνθρωπε πληγωμένε κυρίως.

Πολύ πονάνε τώρα τελευταία κάποιες, πάνω που είχαν ηρεμήσει. Είναι ίσως επειδή κάθε μέρα, κάθε χαμένη, σπαταλημένη και ανούσια χρησιμοποιημένη ώρα προσθέτει και μια μικρή

(τόση δα)

ουλή μέσα μου. Το αίμα μοιάζει μικρό μπροστά σε μια ματωμένη ψυχούλα. Ουτοπίες.

Πρέπει να με αποδεχτώ, να αποδεχτώ όλη την κατάσταση.

(κάποιος γελάει στο μυαλό μου)

Αυτό όμως που με νευριάζει, με αγχώνει, με λυπεί(;) περισσότερο είναι το γεγονός ότι οι ουλές θυμίζουν μονάχα κάτι κακό, αρνητικό και λάθος. Πόνο, θλίψη, απογοήτευση, εγωισμούς, χαζομάρες.

Πού είναι τα σημάδια των όμορφων περιόδων; Πού είναι η ουλή μου από εκείνη την μέρα που είχα πιει τόσο, είχα γελάσει τόσο και διασκεδάσει τόσο όσο ποτέ; Ακόμη ψάχνω.

Δεν είναι άδικο αυτό; Είναι σαν η ζωή, από μόνη της, να θέλει να μας θυμίζει μόνο τα κακά. Λες και αυτός είναι ο μοναδικός της σκοπός. Πόρνη μπορεί να γίνει.

(ίσως και να είναι εντελώς)

Εφόσον λοιπόν μερικές ''θετικές ουλές'' μοιάζουν σαν ένα παιδικό όνειρο ας κάνουμε το μόνο που μπορούμε. Ας δημιουργούμε την μοναδική που ελέγχουμε. Ναι για εκείνη στο πρόσωπο λέω, που εύχομαι ασταμάτητα να μοιάζει με ουλή, όντας συνεχώς εκεί κι αυτή.

Ελπίζω πως όλα θα περάσουν. Ακόμη και εκείνες οι πιο βαθιές θα γιατρευτούν. Ή όχι;

Σιγά μωρέ άνθρωπε και συ, ένα σημαδάκι τι δύναμη έχει;!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 8

Γκρι

Τελευταίος χειμωνιάτικος μήνας.Στεναχώρια. Είναι κρίμα γιατί μοιάζει να πέρασε τόσο γρήγορα. Άξιζε τουλάχιστον;

Αβεβαιότητα. Η λέξη που μοιάζει να χαρακτηρίζει την ζωή μου, την ζωή σου, την ζωή όλων όσων βρίσκονται σε αυτή την δεινή θέση. Ατυχία να τα ζεις όλα αυτά τώρα, μα πρέπει να το αντιμετωπίσεις, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Γιατί σε μένα; Οι μέρες περνούν, πλησιάζουμε συνεχώς, ο χρόνος δεν μπορεί να σταματήσει. Τα μάτια μου μοιάζουν μέρα με την μέρα να γκριζάρουν. Το χρώμα χάνεται, παντού τριγύρω ένα αχνό γκρι, τόσο τρομακτικό, τόσο απαίσιο.

Θέλω να αφεθώ, να κάνω αυτά που αγαπαώ, μα δεν μπορώ. Τόσο άδικο.

Αν όμως κανείς δεν είναι ευτυχισμένος, τότε ποιο το νόημα; Ένα συνεχές παράπονο από όλους. Γιατί δεν σταματάμε τα πάντα; Γιατί δεν κυνηγάμε τα όνειρα μας; Ο κόσμος μοιάζει άθλιος.

Από αύριο ρε. Υπομονή, θα κάνω και σήμερα και θα ξεκινήσω από αύριο.

Αυτό το αύριο που δεν έρχεται ποτέ.

Τρίτη, Ιανουαρίου 6

Λευκότατο

2 το πρωί και έξω χιονίζει. Εδώ στην χώρα του Ήλιου και της καλοκαιρίας, φτάνει η στιγμή που εμείς, οι λάτρεις του χειμώνα, μπορούμε επιτέλους να απολαύσουμε.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω χιόνι. Απίστευτο μου φαίνεται, μα χάνομαι στην δίνη. Ας μην πολυσκεφτώ, όχι και εδώ, όχι και τώρα.

Σκέφτομαι ότι είμαι σε λάθος μέρος. Θα έπρεπε να μένω κάπου πολύ πιο κρύα (και άκαρδα). Κάνω όνειρα, ακόμη και τώρα, ειδικά τώρα (!)

Δεν με πολυπιστεύω αλλά, κάποιοι το κάνουν. Συγκινούμαι στην ιδέα του ότι θα μπορούσα μια μέρα να τα καταφέρω.

Δεν γράφω ένα άρθρο, βαθύ και ψαγμένο όπως κάνω συνήθως μια φορά τον μήνα. Βάζω σε μια καθορισμένη σειρά μικρές λεξούλες-συναισθήματα που μου δημιούργησε ο καιρός.

Ζω για τα όνειρα μου. Μόνο γι' αυτά;

Καληνύχτα χιονισμένη μου Αθήνα. Εύχομαι να ήμουν αλλού, αλλά καλή είσαι κι εσύ, σ'αγαπάω κι ας μην στο λέω.

Καληνύχτα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 1

Ανανεωμένος τετραψήφιος αριθμός

Εγώ μια ανάσα πήρα. Μια μικρή ανασούλα και το '14 εξαφανίστηκε. Πού; Πού πήγε; Πού πήγαν οι στιγμές που δεν έζησα;

Τι έτος ήταν αυτό; Ελεεινά γρήγορο, τρομακτικά αβίαστο. Γεμάτο ήταν, δεν μπορώ να πω. Λέγοντας γεμάτο δεν εννοώ πως ήταν πολύ καλό ή εξαιρετικά κακό. Δεν συγκεκριμενοποιώ, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις ταμπέλες. Απλά ήταν full, δεν έχω παράπονα. Τουλάχιστον όχι πολλά.

1η Ιανουαρίου λοιπόν. Ξανά. Ξανά εδώ, ο τετραψήφιος αριθμός μεγάλωσε κατά ένα, το κοντέρ της ψυχής μου ξαναμηδένισε. Και στέκομαι εδώ, κρατώντας στα χέρια μου τα ερείπια του '14, τα λόγια που δεν είπα, τις αγκαλιές που δεν δέχτηκα, την ανούσια ζωούλα μου συνειδητοποιώντας το πόσο πολύ απέχω από το επίθετο ''χαρούμενος''.

Βλέπω στην τηλεόραση τις στιγμές χαράς όλου του πλανήτη που ήρθε ο νέος χρόνος. Τόσο πολύ μισούμε κάθε χρονιά της ζωής μας, που στο τέλος τους πανηγυρίζουμε θριαμβευτικά; Ή μήπως είναι μια κραυγή που λέει ''Ε!Είμαστε ακόμη εδώ!Επιβιώσαμε και φέτος, κάναμε τα αδύνατα δυνατά και τα καταφέραμε!'' Ποιος ξέρει;

Μα εγώ δεν είμαι εκεί. Δεν είμαι εκεί που θα έδινα τα πάντα για να έκανα αυτή την τυπική αντίστροφη μέτρηση που τόσο γελοία μοιάζει. Απογοητεύομαι, κατεβάζω το κεφάλι, παραδίνομαι σε έναν τυφώνα σκέψεων και μια καταιγιστική θύελλα θλίψης. Το ότι είναι 2015 δεν μοιάζει να βελτιώνει στο ελάχιστο την διαλυμένη μου ψυχοσύνθεση.

Πολλοί συνηθίζουν να κάνουν new year's resolution, τι θα αλλάξουν φέτος μέσα τους και πάνω τους δηλαδή, με ποιον τρόπο θα βελτιώσουν τους εαυτούς τους. Τυπικά και εγώ έκανα με τον εαυτό μου. Τελικά όμως εγώ απλά θέλω να καταφέρω να συμβιβαστώ. Με τους ανθρώπους γύρω μου, με τις στιγμές που δεν θα γίνουν όπως τις θέλω, με την ζωή μου. Μοιάζει βουνό να μπορέσω να αποδεχθώ τον τρόπο που αναγκαστικά θα κυλήσει η ζωή μου. Θέλω να έχω την δύναμη να προσπαθώ περισσότερο για οτιδήποτε κάνω και μια στάλα παραπάνω υπομονή με όλα και όλους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε να χαμογελάμε. Πόσο ηλίθιο και συνηθισμένο φαντάζει, μα αληθεύει περισσότερο απ' όλα.

Καλή χρονιά λοιπόν, χαρούμενο το 2015, και όσο κι αν δεν το πιστεύω το εύχομαι.

Υ.Γ. Συνεχίζω γι' αυτά τα μακρινά όνειρα, πάντα γι' αυτά.