Δευτέρα, Μαρτίου 16

Ακατανόητα νοήματα

Κάθε Δευτέρα και ένα αγκάθι στην ψυχή μου. Κλισέ, το ξέρω, μην βιάζεσαι, αλλά αβάσταχτο.

Γιατί όλα μοιάζουν τόσο ανέλπιστα, τόσο προκαθορισμένα, τόσο αγιάτρευτα λάθος τα πρωινά της Δευτέρας;

Αν και συνεχίζω (για πάντα;) να πιστεύω ότι το χειρότερο είναι το βραδινό κομμάτι της Κυριακής.

Το να συνειδητοποιείς ότι κάτι άσχημο έρχεται, είναι πολύ χειρότερο ακόμη κι από όταν το ζεις.

Ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να κρατηθώ, να μην χάσω μέχρι και το πιο μικρό χαλίκι κάτω από τα πόδια μου.

Κρατιέμαι;

Ακατανόητα νοήματα και μουλιασμένες σκέψεις στον κουβά της τρέλας.

Καληνύχτα, σε όλα εκείνα τα καταπιεσμένα πλάσματα. Υπομονή. Μια μέρα όλα θα καλυτερέψουν, δεν μπορεί.

Υ.Γ. Αδικία αληθινή. Πολύ μίσος προς αυτούς, πόνος. Δεν αλλάζει ο κόσμος τούτος μάτια μου. Θύματα και θύτες. Πάντα.

Δευτέρα, Μαρτίου 2

Ουλές

Σιγά μωρέ άνθρωπε και συ, ένα σημαδάκι τι μπορεί να σου κάνει;!

Μικρά σημαδάκια, παντού, διάχυτα στα πιο απίστευτα (ή και στα πιο πιστευτά) σημεία του κορμιού μου. Κάθε ένα και μια μικρή ιστορία.

Υπάρχει εκείνο στο χέρι μου, που τυχαία κάηκα μια μέρα και το άλλο το πιο επίπονο στο πόδι μου, χα! από εκείνη την μέρα που έπεσα κάτω τόσο απρόσμενα. Το σκίσιμο στο πέλμα μου μοιάζει ακλόνητο, όσες μέρες κι αν περάσουν, φαινομενικά κλειστό μα για πάντα θα στέκει εκεί. Όλα κάτι θυμίζουν, ένα μέρος, μερικούς ανθρώπους, λίγο πόνο.

Και υπάρχουν από την άλλη, και βασικότερα, οι ουλές που δεν φαίνονται. Ναι, υπάρχουν κι αυτές, δεν το'ξερες; Βέβαια, φίλε μου, κι αυτές είναι που πονάνε πιο πολύ. Οι πιο βαθιές είναι εκείνες οι στιγμές-σταθμοί στην ζωή σου που σε διέλυσαν όσο τίποτα και κανείς άλλος. Τα θυμάσαι που και που, στα κρυφά, μην σε καταλάβει και κανείς, και πίνεις ένα ποτό φωνάζοντας ''Στην υγειά μας!'' ρίχνοντας και ένα χαμόγελο για καμουφλάζ. Όπως μοναδικά ξέρεις εσύ, άνθρωπε πληγωμένε κυρίως.

Πολύ πονάνε τώρα τελευταία κάποιες, πάνω που είχαν ηρεμήσει. Είναι ίσως επειδή κάθε μέρα, κάθε χαμένη, σπαταλημένη και ανούσια χρησιμοποιημένη ώρα προσθέτει και μια μικρή

(τόση δα)

ουλή μέσα μου. Το αίμα μοιάζει μικρό μπροστά σε μια ματωμένη ψυχούλα. Ουτοπίες.

Πρέπει να με αποδεχτώ, να αποδεχτώ όλη την κατάσταση.

(κάποιος γελάει στο μυαλό μου)

Αυτό όμως που με νευριάζει, με αγχώνει, με λυπεί(;) περισσότερο είναι το γεγονός ότι οι ουλές θυμίζουν μονάχα κάτι κακό, αρνητικό και λάθος. Πόνο, θλίψη, απογοήτευση, εγωισμούς, χαζομάρες.

Πού είναι τα σημάδια των όμορφων περιόδων; Πού είναι η ουλή μου από εκείνη την μέρα που είχα πιει τόσο, είχα γελάσει τόσο και διασκεδάσει τόσο όσο ποτέ; Ακόμη ψάχνω.

Δεν είναι άδικο αυτό; Είναι σαν η ζωή, από μόνη της, να θέλει να μας θυμίζει μόνο τα κακά. Λες και αυτός είναι ο μοναδικός της σκοπός. Πόρνη μπορεί να γίνει.

(ίσως και να είναι εντελώς)

Εφόσον λοιπόν μερικές ''θετικές ουλές'' μοιάζουν σαν ένα παιδικό όνειρο ας κάνουμε το μόνο που μπορούμε. Ας δημιουργούμε την μοναδική που ελέγχουμε. Ναι για εκείνη στο πρόσωπο λέω, που εύχομαι ασταμάτητα να μοιάζει με ουλή, όντας συνεχώς εκεί κι αυτή.

Ελπίζω πως όλα θα περάσουν. Ακόμη και εκείνες οι πιο βαθιές θα γιατρευτούν. Ή όχι;

Σιγά μωρέ άνθρωπε και συ, ένα σημαδάκι τι δύναμη έχει;!