η ζωή περνάει μαμά
περνάει και δεν περνάει δηλαδή, μα
κυρίως περνάει.
δε χαμογελώ συχνά πια,
κλαίω και χαμογελώ δηλαδή, μα
κυρίως δε χαμογελώ.
έχω σιχαθεί τη σάρκα μου,
το απεριποίητο μουστάκι μου που μπαίνει στο ρουθούνι μου
τα λαδωμένα μου μαλλιά- (4 μέρες πέρασαν! ξύπνα!)
τα φαγωμένα- από το άγχος- νύχια μου.
με το σαπούνι δεν φέυγει η ψυχική γλίτσα
το πνευματικό μου ξεσκονιστήρι
το περιμένω καρτερικά κάθε βράδυ
δεν έρχεται σχεδόν ποτέ
έρχεται και δεν έρχεται δηλαδή, μα
κυρίως δεν έρχεται.
και μ'έχει στοιχειώσει αυτή η σκέψη
αυτή, αυτή που λέει
ότι δε θα το κάνω ποτέ εκείνο το ρημάδι το κάτι
αυτό το κάτι που δεν ήξερα καν ότι θέλω να το κάνω,
μα με σιγουριά να μου γνωρίζεται ότι δεν το μπορώ.
ό,τι μα ό,τι και να πω
αντισταθμίζει εξ αρχής τα δεδομένα βαρίδια μου
και διχάζομαι
μα κουράζομαι.
θα ήθελα τα σταυροδρόμια να ήταν ευλογημένα
όχι καταραμένα τα διαολεμένα
θα ήθελα να είναι ευτυχία,
μα πιο πολύ θυμίζει κακογραμμένη τραγωδία.
προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι
τα σκέφτομαι και δε τα σκέφτομαι δηλαδή, μα
κυρίως τα σκέφτομαι.
τα δαχτυλά μου δεν γράφουν πια λέξεις
μόνο τσιγάρα θέλουν να στρίβουν
αλίμονο στον ήρωα
που ξύπνησε σε λάθος ώρα
μουδιάζω και ξεχνώ
έτσι λειτουργώ τώρα τελευταία
και φαίνεται να λειτουργεί
λειτουργεί και δε λειτουργεί δηλαδή, μα
κυρίως λειτουργεί.
