Ο καναπές

Κατά την ανάγνωση

"Ακόμη περιμένω το καλοκαίρι που θα μου αλλάξει τη ζωή"

Δεν ξέρω τι περίμενα. Οι προσδοκίες μου ξεπερνούν την πραγματικότητα για μια ακόμη φορά.
Δεν πάω για μπάνια, ούτε εκδρομές. Δεν θέλω να βάλω μαγιό, να μαυρίσω, ούτε να πίνω μέχρι να ξεράσω σκοτωμένα όνειρα και απαισιοδοξία.
Σαπίζω στον καναπέ, σωματικά και ψυχικά, γιατί αυτό συνήθισα.

Η ξεκούραση κι ο ελεύθερος χρόνος πάνε στον καναπέ, χαραμίζονται και χάνονται για πάντα.
Πείθω τον εαυτό μου να μαζέψει τις διαλυμένες κομματάρες του και να κυκλοφορήσει έξω αρκετά συχνά, μα τίποτα δεν με καλύπτει.
Ένας ακόμη καφές, ένα ακόμη ποτό, ένα ακόμη εισιτήριο επιστροφής που δεν θα χτυπήσω στο τελευταίο βραδινό λεωφορείο.
Μια λιακάδα, ένα ψαγμένο κρυμμένο ταρατσάκι στο κέντρο, ένα άβολο γελάκι, ένας ψεύτικος χαιρετισμός.
Μια έντονη μυρωδιά και μια περίεργη γεύση.
Κανένας εντυπωσιασμός.
Κανένα 'ουάου'.
Η αιώνια υποβόσκουσα σκέψη 'Το έχω κάνει ήδη αυτό, κι εκείνο. Κι αυτό!'
Ένα τυπικό δίπολο 'Εγώ φταίω για όλα' μα λίγο πιο μετά 'Στο διάβολο όλα, δε φταίω σε τίποτα'.
Γιατί βαρέθηκα να τα κάνω όλα σωστά για να μου τα γυρνάνε όλα λάθος.
Γιατί κουράστηκα να μην νιώθω ποτέ εντάξει με μένα.
Γιατί εξαντλήθηκα με το να συντάσσω ανάξιες λέξεις, στην προσπάθεια μου να εκφράσω (κάπου, κάπως!) αυτά που δεν τόλμησα να πω.
Μπα, ακόμη τα μισώ τα καλοκαίρια.
Αρκετά όμως.
Ας πάω στον καναπέ μου.
Για γέλια...
Για κλάματα(;)