Πέμπτη, Απριλίου 17

Ποιος ο λόγος;

Άγχος. Αυτό έχει καταντήσει να είναι το δεύτερο όνομα μου. Όπου κι αν γυρίσω το κεφάλι μου το συναντώ. Προσπαθώ συνεχώς να ξεφεύγω, και μερικές φορές τα καταφέρνω. Τα καταφέρνω όταν ξυπνάω χωρίς να πρέπει να πάω στο σχολείο. Όταν βγαίνω έξω από το σπίτι και παίρνω όμορφες, βαθιές, ουσιώδεις ανάσες. Και ναι, μερικές φορές τα καταφέρνω και με έναν καφέ στο Κέντρο, με ανθρώπους που με κάνουν να ηρεμώ.

Δεν συμβαίνει συχνά, όμως συμβαίνει. Κάποιοι καφέδες μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή. Το πιστεύω. Πας πρωί και φεύγεις απόγευμα, μιλώντας για ώρες πάνω στα πιο τρελά και μη σχετικά θέματα.

Μιλάω. Δεν μ'αρέσει να μιλάω για μένα και για αυτά που νιώθω όμως κάποιες φορές πρέπει να συμβαίνει. Μιλώντας συνειδητοποιώ ότι λέω μαλακίες. Το ξέρω ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ μαλακίες αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Είναι μαλακία μου που ακόμη νοιάζομαι για ανθρώπους που μου φέρθηκαν σαν παιχνίδι, χωρίς να νοιάζονται για το τι μπορεί εγώ να περνάω ή να σκέφτονται το πόσο μπορεί να τους χρειάζομαι. Μεταξύ μας, γιατί να τους νοιάξει κιόλας;

Τα ''σκατά'' γίνονται περισσότερα και περισσότερα. Και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω πλήρως. Μα προσπαθώ, δεν μετράει;

Μιλάω, μιλάω, μιλάω. Δεν κάνω τίποτα άλλο. Μιλάω καθώς κάθομαι άπραγος αντιμετωπίζοντας την ωμή, σκληρή αλήθεια. Μιλάω για πιθανότητες, υποθέσεις και μια ''Ελένη'' που ποτέ δεν θα βάλει ''το νυφικό'' να έρθει να με βρει. Ποτέ δεν θα ''πέσει στην θάλασσα για μένα''. Λογικό.

Όλα λάθος πάνε. Το βλέπω μα κυρίως το νιώθω. Ακόμη και το πιο μικρό πράγμα, θα αποκαλυφθεί και θα γίνει λάθος. Η ζωή αυτή είναι λάθος. ''Και η μικρότερη στιγμή μπορεί να αλλάξει την ζωή σου''. Κλισέ, μα κάθε μέρα το πιστεύω και περισσότερο. Αλήθεια, το πιστεύω.

Δεν βλέπω καν τον λόγο ύπαρξης όλης αυτής της κατάστασης. Ίσως και να μην υπάρχει, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ναι αλλά αν δεν υπάρχει γιατί νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τα πάντα; Άρα μάλλον κάποιος λόγος ύπαρξης θα υπάρχει. Δεν τον βλέπω όμως. ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ; ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. ΓΑΜΩΤΟ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Τρίτη, Απριλίου 1

The end of an era.

Πριν από λίγο λοιπόν, μάζεψα όλη την ψυχική δύναμη που μου είχε απομείνει από την λύπη των τελευταίων ημερών και αποφάσισα πως είχε φτάσει η ώρα. Είχε φτάσει η ώρα να δω το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς.

Συνήθως δεν γράφω για τέτοιες περιπτώσεις αλλά το How I Met Your Mother δεν είναι ''μία απ'τά ίδια''.

Είναι μια σειρά που έχω αγαπήσει με όλη μου την καρδιά. Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα σκεφτούν ''Έλα μωρέ, μια σειρά είναι, σιγά το πράγμα''. Εγώ όμως δεν το βλέπω έτσι. Όταν δένομαι με κάτι δένομαι βαθιά και ολοκληρωτικά.

Τα τελευταία χρόνια με συντρόφευε συνεχώς. Περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να έρθει η μέρα για να δω το καινούριο επεισόδιο, που τόσο είχα ανάγκη κάποιες φορές. Το είχα ανάγκη για να μπορώ να ξεχαστώ από την μιζέρια της καθημερινότητας, της ζωής. Όταν όλα πήγαιναν στραβά αυτό ήταν εδώ.

Ήταν εδώ για μένα όταν δεν ήταν κανένας και τίποτα άλλο. Όταν ένιωθα μόνος και ανούσιος σκεφτόμουν πως ο Ted, ο Marshall, η Lily, η Robin και ο Barney θα έρχονταν οσονούπω για να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα, να αισθανθώ ότι δεν είμαι μόνος μου και ότι κάποιος εκεί έξω μπορεί και να νοιάζεται.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες λοιπόν, ήξερα πως το τέλος πλησίαζε. Δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Πραγματικά. Ήταν, και συνεχίζει να είναι, ένα θέμα που μπορεί να με κάνει αυτομάτως υπερβολικά θλιμμένο. Ήξερα όμως ότι σε πολύ λίγο δεν θα υπάρχει πια.

Και οι μέρες περνούσαν και φτάσαμε σήμερα, 1η Απριλίου 2014 να να δω το τελευταίο επεισόδιο. Είχα βάλει ξυπνητήρι 4 π.μ. για να το δω αμέσως αφότου κυκλοφορήσει. Σηκώθηκα από το κρεβάτι χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι κάνω. Άνοιξα τον υπολογιστή και με μια μικρή αναζήτηση, το βρήκα. Δεν πίστευα ότι το έβλεπα. Είχε φτάσει το τέλος.

Τα δάκρυα ήταν πολλά, γενικότερα τις τελευταίες μέρες. Ακούγεται ανόητο αλλά αυτοί οι άνθρωποι, οι ''φτιαχτοί'' άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένα μεγάλο κομμάτι του ποιος είμαι.

Δεν ήταν μια σειρά για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Όχι. Κάθε επεισόδιο μου άφηνε και κάτι. Άλλες φορές εντονότερα και άλλες όχι και τόσο. Τα μαθήματα; Άπειρα. Μου έμαθε για τα ανθρώπινα ιδανικά, την αγάπη, την εμπιστοσύνη.

Ακόμη ναι, για κάποιον περίεργο και ανεξήγητο λόγο, ήταν κάτι που με έκανε να ''κρατιέμαι'' στο όνειρο μου και να προσπαθώ για αυτό. Το ότι εγώ μια μέρα θα γίνω ηθοποιός ή συγγραφέας ή σκηνοθέτης. Δεν μετράει τόσο το τι θα καταλήξω να είμαι για μένα, αλλά αυτό που θέλω είναι να έχω πάθος με αυτό που θα κάνω και να το κάνω με αγάπη. Όπως αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι που επί 9 ολόκληρα χρόνια δούλευαν για όλους εμάς.

Τους ξέρω καλύτερα από πολλούς ''πραγματικούς'' ανθρώπους. Και τους αγαπώ επίσης περισσότερο. Μετά από 208 επεισόδια και αμέτρητες επαναλήψεις, ναι, μπορώ να πω ότι τους ξέρω. Και δεν με νοιάζει αν υπάρχουν ή όχι. Τι καταφέραμε και εμείς που υπάρχουμε;

Δεν ξέρω τι θα κάνω και πως θα αντιδράσω όταν γυρίσω σπίτι μου, μετά από μια κουραστική μέρα, περιμένοντας το καινούριο επεισόδιο μέχρι να αντιληφθώ πως δεν υπάρχει πλέον. Δεν έχει αυτήν την εβδομάδα επεισόδιο. Δεν θα ξαναέχει ποτέ επεισόδιο. Τα γράφω όλα αυτά και τα δάκρυα έρχονται από μόνα τους. Προσπαθώ να κρατηθώ να πω στον εαυτό μου ότι είναι απλά μια σειρά. ΟΧΙ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ. ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Όλα κάποτε τελειώνουν, γνωστό κλισέ. Αλλά όχι. Θα έδινα τα πάντα για να έχω μερικά επεισόδια τον χρόνο ακόμη. Για όταν θα ένιωθα ότι δεν έχω λόγο ύπαρξης, για όταν δεν θα είχα λόγο να είμαι εδώ. Θα έρχονταν και θα μου έλεγαν μέσα από το γέλιο και την χαρά, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ότι αξίζει να βγεις εκεί έξω και να παλέψεις.

Όλα είναι λάθος, αλλά το HIMYM όπως είναι η γνωστή συντομογραφία του, δεν θα είναι πια εδώ για να τα κάνει λίγο σωστότερα.

Θα μου λείψουν όλα. Απερίγραπτα πολύ. Από τα πιο μικρά αστεία που με έκαναν να γελάσω με την ψυχή μου, μέχρι στις πιο μεγάλες και σημαντικές στιγμές στις ζωές των ηρώων.

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, ποτέ δεν τους μπορούσα. Για αυτό και δεν θα το αποχαιρετήσω. Γιατί ξέρω ότι όταν δεν θα είμαι καλά, θα είναι πάντα, κρυμμένοι καλά, μέσα σε ένα DVD περιμένοντας καρτερικά να με κάνουν να νιώσω καλύτερα.

Σας αγαπάω όλους χωρίς καν να σας ξέρω. Όλους. Ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, παραγωγούς, ενδυματολόγους, κάμεραμεν, μοντέρ, βοηθούς. ΟΛΟΥΣ. Όλους όσους βοήθησαν να φτιαχτεί αυτή η σειρά-φαινόμενο. Πιθανότατα, ίσως και να μην φτάσουν ποτέ στα αυτιά σας οι λέξεις αγάπης μου. Δεν πειράζει. Εγώ σας χρωστάω για την δημιουργία αυτής της σειράς. Σας χρωστάω που μου κάνατε λίγο καλύτερη την μέρα μου.

Σας ευχαριστώ για όλα, σας αγαπώ και εμείς θα τα πούμε μια μέρα.

Υ.Γ. Το τέλος ήταν υπέροχο. Ήταν η μοίρα. Πάντα ήθελα να τελειώσει έτσι και τώρα που συνέβη, δεν μπορώ να το πιστέψω. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, αυτοί οι άνθρωποι ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Θα είμαι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ χαρούμενος με αυτό το τέλος. Σας ευχαριστώ που κάνατε την επιθυμία μου πραγματικότητα, χωρίς καν να το ξέρετε. Ευχαριστώ για όλα.