Σάββατο, Αυγούστου 22

Ξέρω τι δεν έκανες φέτος το καλοκαίρι

Τέλος και το καλοκαίρι. "Καλοκαίρι" τέλος πάντων. Καμία ξεκούραση, καμία όρεξη, κανένα ενδιαφέρον. Απλές, κοινότυπες μερούλες. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν έμεινε ίδιο.

Μοναχικό θα το έλεγα το φετινό καλοκαίρι. Ναι, την πλειονότητα των ημερών ένιωθα μόνος. Μα φυσικά, όχι κυριολεκτικά. Απλά πολύ θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω. Για μικρότητες, για μαλακίες, για ότι να' ναι. Μου έλειψε αυτός ο άνθρωπος. Δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως αν τον είχα και τον έχασα ή αν δεν τον είχα ποτέ. Υποθέτω ότι απλά τώρα, εδώ αντιλήφθηκα την απουσία ή την έλλειψη. Αναλόγως το σενάριο.

Δεν γέμισα με αναμνήσεις, δεν έζησα στιγμές που είχα φτιάξει, με πολλή ακρίβεια, στο μυαλό μου, δεν έκανα αυτά που ήθελα. Δεν γέλασα πολύ, δεν έδωσα πολλά, δεν πήρα τίποτα.

Να ένας λόγος που μισώ το καλοκαίρι. Το σκηνικό μοιάζει ιδανικό, άψογο για μερικές καταπληκτικές εβδομάδες μα τελικά...

Τίποτα τέτοιο.

Πολύ θα ήθελα να πάω εκείνη την μονοήμερη που κανονίζαμε καιρό, θα λάτρευα να πίναμε τις μπύρες που σχεδιάζαμε. Θα γούσταρα να πραγματοποιούσαμε τα λεκτικά - και μόνο - σχέδια μας.

Δεν ζούμε αδερφέ. Φοβόμαστε, βαριόμαστε, ξενερώνουμε τόσο εύκολα.

Δεν έχουμε όρεξη για ζωή, για πάθη, για τίποτα. Μας μισώ.

Πουφ, τέλος διακοπών.

Νέα σεζόν, σημαντική και τελική για πολλά. Τα κλισέ τόσα πολλά.

- Καλή επιτυχία.
-Καλή δύναμη.
-Δύσκολη χρονιά ε;
-Υπομονή.
-Τα καλύτερα έρχονται.

Χαμογελώ ψεύτικα και ευχαριστώ. Το χέρι μου τρέμει καθώς το τείνω για χειραψία και το χαμόγελο σβήνει όταν γυρίσω την πλάτη μου.

Τα γνωρίζω όλα αυτά αγαπητή θεία που έχεις να με δεις 3 χρόνια και δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο γρήγορα μεγάλωσα.

Τέλος πάντων ελπίζω σε καλύτερα καλοκαίρια, περισσότερες στιγμές χαράς, λίγη έξτρα αγάπη.

Κουράστηκα ήδη. Τα λέμε από Σεπτέμβρη, τότε, που όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν.