εγωκεντρισμός

μια μέρα θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου και να βρω τον εαυτό μου να κάθεται στον καναπέ
να κάτσω απέναντι του, να του πω τα σάπια νέα της μέρας μου, να πιούμε καφέ ελληνικό και σκέτο
και αφού προσποιηθώ τα δέοντα
θα του μιλήσω με ουσία και βάθος
για τις επιλογές του και τις μαλακίες του
τις αηδίες που έκανε και τον τρόπο που φέρθηκε σε κάποιους ανθρώπους.
θα του χαμογελάσω, σε μια ένδειξη συμφιλίωσης- μα θα έχω κρυμμένο το μαχαίρι πίσω από την πλάτη μου.

μετά
(άμα με πιάσουν οι καλές μου)
θα πω πως ε να μωρέ, δεν πειράζει και έτσι είναι η ζωή και πως άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί.
και- παλεύοντας με νύχια και με δόντια- θα τον πείσω
να με εμπιστευτεί και να μου ανοιχτεί
να μου μιλήσει λίγο παραπάνω από όσο θα του επέτρεπε ο εγωισμός του
και το κεφάλι του θα βράζει, μη κατανοώντας το γιατί.

και μετά
θα του μιλήσω για όλα αυτά που έχασε εσκεμμένα
σε μια προσωπική ήττα με το υπερεγώ του
και θα δω το πρόσωπο του να γυρίζει
αποφεύγοντας να με κοιτάξει κατάματα
και τα μάτια του θα παίρνουν το ουρανίσιο γαλανό
και το ασφαλτίσιο γκρίζο
μα όμως ποτέ το χρώμα της αλήθειας του

μπήκε λίγο κατακάθι στο στόμα μου
ίσως και να πρέπει να φύγω τώρα
με αυτή την πίκρα κολλημένη μονίμως στη γλώσσα μου
να μου θυμίζει το σήμερα και κάθε σήμερα

σε έχω ανάγκη
κι ας μη το ξεστομάω
σε έχω ανάγκη
το παραδέχομαι
σε έχω ανάγκη
αλλά ξέρω ότι με έχεις κι εσύ

καθοδήγηση

έχω να εμφανιστώ πολύ καιρό.

υποθέτω πως ολόκληρο το καλοκαίρι παραήμουν απασχολημένος για να αφιερώσω έστω και δέκα λεπτά στον εαυτό μου.

στις σκέψεις μου.

τα πράγματα έχουν πάρει στροφή 180 μοιρών, κάτι που με βοηθά να επιβεβαιώσω το πόσο απρόβλεπτο είναι αυτό το παιχνίδι.

κι ενώ είμαι απασχολημένος, διαβάζοντας τις οδηγίες παιχνιδιού, τα μεγαλύτερα και τα πιο ξεχωριστά πράγματα συμβαίνουν τριγύρω μου.

κι εγώ αποφεύγω να σηκώσω το κεφάλι μου και να τα κοιτάξω κατάματα, γιατί...

γιατί δεν ξέρω.

γιατί ίσως φοβάμαι, φρικάρω, ή τα τρέμω τόσο πολύ.

κάποια πράγματα μου αρέσουν περισσότερο από άλλα.

κάποια πράγματα μου κάνουν περισσότερο καλό από άλλα.

η επιλογή ανάμεσα στο "θεωρητικά καλό" και στο "ουσιαστικά καλό" γίνεται όλο και δυσκολότερη.

και μερικές φορές αποτυγχάνω, κι ίσως και να πρέπει να το αποδεχτώ.

όσο κι αν ζορίζει τον εγωισμό μου.

μου λείπουν πολλά, μα όχι πολλά.

οι επεξηγήσεις μου όλο και πιο δυσνόητες φαντάζουν.

και σε ποιον να τα εξηγήσω και να με καταλάβει,

αν τα λόγια μου είναι θολά και μπερδεμένα,

και γεμάτα αλκοόλ και βρισιές και δευτεροκλασάτο χιούμορ;

και δεν ξέρω αν "για κάποιο λόγο γίνονται όλα"

ή αν "όλα είναι μάταια"

μα δε με νοιάζει πια.

το μόνο που θέλω είναι λίγη ησυχία στο κεφάλι μου

που οι φωνές εκεί

όλο μοιάζουν να πληθαίνουν και να γιγαντώνονται.

κι αυτή η συννεφιά σήμερα, πόσο με διαλύει

όσο ήλιο κι αν είχε ο ουρανός.

πόσο μου τρώει τη ψυχή μπουκιά- μπουκιά.

την αρπάζει με τα άπλυτα απ'τη δουλειά χέρια της,

και τη καταβροχθίζει σε δευτερόλεπτα.

στο τέλος με κοιτάζει με ένα ειρωνικό μειδίασμα,

καθαρίζοντας τα σάπια δόντια της με μια σπασμένη οδοντογλυφίδα,

και ρεύεται βροντερά, γελώντας μαζί μου.

με κοροϊδεύει.

όπως κάνει εδώ και τόσα χρόνια.

πόσα απωθέματα υπομονής έχω ακόμη, άραγε;

Μάλλον/Μέλλον

"...και κάπως σιχάθηκα τα ίδια και τα ίδια"

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, και δεν είμαι σίγουρος για το τι αντικρίζω.

Μάλλον εμένα, μα δε θα το ορκιστώ.

Μάλλον έγω είμαι μωρέ.

Λογικά.

Ξύπνησα με περίεργο βάιμπ σήμερα.

Το περίεργο δε σημαίνει απαραίτητα κακό- καταργήστε τα γλωσσικά κόμπλεξ.

Στη προκειμένη, βέβαια, αυτό σημαίνει.

Μ'αρέσει να ακούω μουσική. Και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Και να γράφω σε αυτό εδώ το μπλόγκ, ακόμη κι αν- όσο περνάει ο καιρός- μετατρέπεται από τον κολλητό που είχες στο δημοτικό και βλεπόσασταν κάθε μέρα, στον παλιόφιλο που βλέπεις μια φορά το χρόνο.

Μα είμαι ευγνώμων.

Ακόμη και για αυτές τις ελάχιστες συναντήσεις.

Ακόμη κι αν είναι τυχαίες.

(Δι)Αισθάνομαι την πίεση γύρω από τον λαιμό μου, μα γυρίζω το κεφάλι τάχα αδιάφορα και ξενέρωτα.

Σαν να λέω- δε μπορείς να με ελέγξεις μουνόπανο!

Μα μπορείς. Ω! Πόσο μπορείς!

Ας πιω άλλον έναν καφέ. Καμιά φορά αφήνω το μυαλό μου να ξεφεύγει. Και κάνω σκέψεις που δεν πρέπει. Υπερβολικά αισιόδοξες σκέψεις.

And then-

Reality hits me.

Πάλι σε λούπα;

Όχι κι εδώ, όχι πάλι!

Η ζωή μου μάλλον δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα τα τελευταία 2-3 χρόνια, κι αυτό μάλλον με φρικάρει. Μάλλον δεν το αντέχω και μάλλον με τρομάζει για το μέλλον.

Μάλλον/Μέλλον.

Καθόλου τυχαία η ομοιότητα, ε;

Συμπεράσματα στις 3 το ξημέρωμα.

Νιώθω το σάπιο εσωτερικό να εμφανίζεται προς τα έξω ξανά.

Κάλυψη:

Τι άλλα;

Τα ίδια εγώ. Ησυχία.

Ησυχία.

Μα πότε θα σκάσουν αυτοί οι διάολοι μέσα στο κεφάλι μου;

ελλειπτικό

πάλι καταλήγω- έντρομος!- στις 3.47 π.μ. να θυμάμαι την ύπαρξη αυτού εδώ του μέρους.
πάλι καταλήγω να μετράω μέρες και μήνες, και έχουν περάσει τρεις αυτή τη φορά.
τρεις μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα.
δεν ξέρω πώς με κάνει να νιώθω αυτό.
τέλος πάντων, είναι 2019!
το ξέρω ότι είναι σχεδόν μάρτιος, αλλά είναι το πρώτο κείμενο του '19 για εδώ, οπότε οφείλω να το γράψω.
άλλωστε, πάντα μου άρεσαν οι ημερομηνίες, οι επέτειοι, η μέτρηση του χρόνου- σαν κάτι υπαρκτό και μετρήσιμο.
αλλά περισσότερο από όλα, μάλλον μου αρέσει ο εγωκεντρισμός του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του ικανό, αρκετό και αντάξιο να ορίσει τον χρόνο έτσι.

μερικά βράδια είναι πολύ σκοτεινά, αλλά σαν αριθμός είναι πολύ μικρότερος σε σύγκριση με τα χειμωνιάτικα βράδια προηγούμενων ετών.
και αυτό είναι καλό.
από την άλλη, βέβαια, πολύ λιγότερες μέρες είναι λαμπερές και άξιες θύμισης, σε σύγκριση με άλλα έτη.
και αυτό δεν είναι τόσο καλό.

κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις.
δούναι και λαβείν.
το λαβείν κάπως μας πρόδωσε αλλά δε πειράζει.
είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς, και δυνατοί!
και στα αρχίδια μας αν το σύμπαν μας χρωστάει.
του τα χαρίζουμε όλα, σιγά το πράγμα!

κάπως με κούρασε κι αυτός ο χειμώνας.
ίσως απλά να με κούρασαν οι ευθύνες του χειμώνα βέβαια.
με κούρασε το μέτριο, το βαρετό.
οι συνθηκολογήσεις και οι μετροπρέπειες
και οι υποχωρήσεις και οι οριοθετήσεις.
με κούρασαν και οι προσεγμένες επιλογές όμορφων λέξεων.

δεν είχα και πολλά να πω σήμερα από ότι φαίνεται.
πολλά σήμερα που δεν έχω πολλά να πω μαζεύτηκαν όμως, ε;