Τρίτη, Ιανουαρίου 6

Λευκότατο

2 το πρωί και έξω χιονίζει. Εδώ στην χώρα του Ήλιου και της καλοκαιρίας, φτάνει η στιγμή που εμείς, οι λάτρεις του χειμώνα, μπορούμε επιτέλους να απολαύσουμε.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω χιόνι. Απίστευτο μου φαίνεται, μα χάνομαι στην δίνη. Ας μην πολυσκεφτώ, όχι και εδώ, όχι και τώρα.

Σκέφτομαι ότι είμαι σε λάθος μέρος. Θα έπρεπε να μένω κάπου πολύ πιο κρύα (και άκαρδα). Κάνω όνειρα, ακόμη και τώρα, ειδικά τώρα (!)

Δεν με πολυπιστεύω αλλά, κάποιοι το κάνουν. Συγκινούμαι στην ιδέα του ότι θα μπορούσα μια μέρα να τα καταφέρω.

Δεν γράφω ένα άρθρο, βαθύ και ψαγμένο όπως κάνω συνήθως μια φορά τον μήνα. Βάζω σε μια καθορισμένη σειρά μικρές λεξούλες-συναισθήματα που μου δημιούργησε ο καιρός.

Ζω για τα όνειρα μου. Μόνο γι' αυτά;

Καληνύχτα χιονισμένη μου Αθήνα. Εύχομαι να ήμουν αλλού, αλλά καλή είσαι κι εσύ, σ'αγαπάω κι ας μην στο λέω.

Καληνύχτα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 1

Ανανεωμένος τετραψήφιος αριθμός

Εγώ μια ανάσα πήρα. Μια μικρή ανασούλα και το '14 εξαφανίστηκε. Πού; Πού πήγε; Πού πήγαν οι στιγμές που δεν έζησα;

Τι έτος ήταν αυτό; Ελεεινά γρήγορο, τρομακτικά αβίαστο. Γεμάτο ήταν, δεν μπορώ να πω. Λέγοντας γεμάτο δεν εννοώ πως ήταν πολύ καλό ή εξαιρετικά κακό. Δεν συγκεκριμενοποιώ, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις ταμπέλες. Απλά ήταν full, δεν έχω παράπονα. Τουλάχιστον όχι πολλά.

1η Ιανουαρίου λοιπόν. Ξανά. Ξανά εδώ, ο τετραψήφιος αριθμός μεγάλωσε κατά ένα, το κοντέρ της ψυχής μου ξαναμηδένισε. Και στέκομαι εδώ, κρατώντας στα χέρια μου τα ερείπια του '14, τα λόγια που δεν είπα, τις αγκαλιές που δεν δέχτηκα, την ανούσια ζωούλα μου συνειδητοποιώντας το πόσο πολύ απέχω από το επίθετο ''χαρούμενος''.

Βλέπω στην τηλεόραση τις στιγμές χαράς όλου του πλανήτη που ήρθε ο νέος χρόνος. Τόσο πολύ μισούμε κάθε χρονιά της ζωής μας, που στο τέλος τους πανηγυρίζουμε θριαμβευτικά; Ή μήπως είναι μια κραυγή που λέει ''Ε!Είμαστε ακόμη εδώ!Επιβιώσαμε και φέτος, κάναμε τα αδύνατα δυνατά και τα καταφέραμε!'' Ποιος ξέρει;

Μα εγώ δεν είμαι εκεί. Δεν είμαι εκεί που θα έδινα τα πάντα για να έκανα αυτή την τυπική αντίστροφη μέτρηση που τόσο γελοία μοιάζει. Απογοητεύομαι, κατεβάζω το κεφάλι, παραδίνομαι σε έναν τυφώνα σκέψεων και μια καταιγιστική θύελλα θλίψης. Το ότι είναι 2015 δεν μοιάζει να βελτιώνει στο ελάχιστο την διαλυμένη μου ψυχοσύνθεση.

Πολλοί συνηθίζουν να κάνουν new year's resolution, τι θα αλλάξουν φέτος μέσα τους και πάνω τους δηλαδή, με ποιον τρόπο θα βελτιώσουν τους εαυτούς τους. Τυπικά και εγώ έκανα με τον εαυτό μου. Τελικά όμως εγώ απλά θέλω να καταφέρω να συμβιβαστώ. Με τους ανθρώπους γύρω μου, με τις στιγμές που δεν θα γίνουν όπως τις θέλω, με την ζωή μου. Μοιάζει βουνό να μπορέσω να αποδεχθώ τον τρόπο που αναγκαστικά θα κυλήσει η ζωή μου. Θέλω να έχω την δύναμη να προσπαθώ περισσότερο για οτιδήποτε κάνω και μια στάλα παραπάνω υπομονή με όλα και όλους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε να χαμογελάμε. Πόσο ηλίθιο και συνηθισμένο φαντάζει, μα αληθεύει περισσότερο απ' όλα.

Καλή χρονιά λοιπόν, χαρούμενο το 2015, και όσο κι αν δεν το πιστεύω το εύχομαι.

Υ.Γ. Συνεχίζω γι' αυτά τα μακρινά όνειρα, πάντα γι' αυτά.