Πέμπτη, Αυγούστου 11

Αυγουστιάτικη Αθήνα


Τελευταία στάση- Αύγουστος.


Μα τι τελευταία στάση, γιατί τόσο μελόδραμα, αφού τα μισείς τα καλοκαίρια, έτσι δεν είναι; Θα' πρεπε να χαίρεσαι.
Φυσικά. Φυσικά και τα βαριέμαι και με κουράζουν μέχρι αποστροφής, δεν το αναίρεσα στιγμή αυτό. Όμως είναι η τελική στάση πριν τον Σεπτέμβρη. Αυτόν τον Σεπτέμβρη που φαντάζει τόσο τρομακτικός και τόσο αλλιώτικος από όλους τους άλλους.
Η ζωή παίρνει περίεργες και (μη) ενδιαφέρουσες στροφές. Και προφανώς το περιμένω πως και πως, μα υπάρχει και αυτό το υποβόσκον άγχος, μήπως κάτι δεν πάει καλά.
Έτσι δεν γίνεται πάντα όταν περιμένεις κάτι που θα σου ανατρέψει όλα τα δεδομένα, τις καθημερινότητες και τις ρουτίνες ή πάλι ψέματα μου είπαν;
Και ο Σεπτέμβρης με την σειρά του θα φέρει τον Οκτώβρη και θα δημιουργηθεί μια ολοκαίνουρια ρουτίνα. Ολοκαίνουρια, μα ρουτίνα.
Και όλα θα' ναι κάπως έξω από τα νερά μου, μα γι'αυτό είναι η ζωή. Ε, κι ακόμη αν πέσουν λίγο έξω τα νερά μου, θα βγάλω χαρτιά και σφουγγαρίστρες, μα όχι τα παπούτσια μου. Γιατί οι μάχες είναι για να δίνονται, και όχι να παραδίνονται.
Και έχει και κάτι δα, το μελαγχολικό η Αθήνα τον Αύγουστο. Όλοι τρέχουν να ξεφύγουν από δω, έστω και για λίγο, μα όχι εγώ. Κανείς τους δεν μυρίστηκε πως χάνουν το καλύτερο. Τους άδειους δρόμους και τα μισογεμάτα λεωφορεία. Τα τσιμέντα που βράζουν σε συγχρονισμό με τις καρδιές και τα εγώ μας. Το διάχυτο χάος μέσα σε ένα αλαλούμ εκτός προγράμματος.

Τούτ-τούτ! Όπου να' ναι το τρένο αναχωρεί. Όπου να' ναι...