Δευτέρα, Νοεμβρίου 20

(κανταϊ)φυγή

Σήμερα έφαγα κανταΐφι.
Έχω φάει εκατοντάδες φορές κανταΐφι στη ζωή μου.
Χθες βράδυ αν κάποιος με ρωτούσε να το βαθμολογήσω με άριστα το 10, θα του έβαζα ένα σκληρό, ειλικρινές 9.
Σήμερα- λοιπόν- ήταν διαφορετικά.
Είχα καιρό να φάω, και η γεύση δεν ήταν ίδια, δεν ήταν τόσο ωραία και ούτε καν όσο έντονη τη θυμόμουν.
Με το ζόρι, και εντελώς χαριστικά, θα 'βαζα 4.
Θα μου πεις "μπορεί να μην του' χε πετύχει".

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27

Θάρρος και αλήθεια

Το είχα ξεπεράσει, ή έστω έτσι νόμιζα.
Μα αρχίζει και βάζει κρύο σιγά σιγά, και μαζί με τα χειμερινά κατεβαίνουν και τα προσωπικά μου ρολλά.
Υπολειτουργώ και το αναγνωρίζω.
Το θέμα είναι: το προτιμώ, ή θα το ρισκάρω να λειτουργώ 100% με τον κίνδυνο της αυτόματης αυτοκαταστροφής σε 10, 9, 8 και πάει λέγοντας;
Η απραγία με εκνευρίζει και με βολέυει.
Φυσικά και δεν θα απαντήσω στην ίδια μου την ερώτηση.
Είμαι πρόθυμος να ακούσω τι έχει να πει κάθε τυχαίος άγνωστος στο δρόμο, προκειμένου να με απασχολήσει στιγμιαία.
Το στιγμιαία, όμως, κρατάει ακόμη λιγότερο από όσο περιμένει κανείς.
Κάποια στιγμή όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας.
Μπορούμε να το αποφέυγουμε όσο θέλουμε και, πιθανότατα, κανείς δεν θα μας πει και τίποτα περί αυτού.
Μα θα έρθει το σημείο που θα κάτσουμε σε ένα τυχαίο παγκάκι για να δέσουμε τα κορδόνια μας και θα μείνουμε τέσσερις ώρες καταλήγοντας σε κλάματα ή ακόμη και σε γέλια.
Η αποδοχή της αλήθειας είναι η σωτηρία.
Και ποιος είπε ότι εγώ θέλω να αποδεχτώ;
Και ποιος είπε ότι εγώ θέλω να σωθώ;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29

Επιστροφή του τίποτα

Πέρασες από' δω σήμερα. Μου το' χες υποσχεθεί, μα δε περίμενα να το κρατήσεις. Σε ξέρω, βλέπεις.
Εξεπλάγην, να πω την αλήθεια.
Μπήκες, μα άφησες τα βρεγμένα- από τις ψιχάλες- παπούτσια σου στο κατώφλι. Τίναξες και λίγο την ομπρέλα σου στην είσοδο, έτσι, για το εφέ!
Έκατσες, και γω σε κέρασα ζεστό καφέ και γλυκό. 
Μου τα' πες όλα, από την αρχή μέχρι το τέλος με κάθε λεπτομέρεια, όπως τότε, όπως παλιά.
Δεν περίμενα τόση αμεσότητα. Δεν έχουμε περάσει και λίγα εμείς οι δύο.
"Σαν να χειμώνιασε λίγο" λέω, ενώ κοιτάζω την κουρτίνα να μανίζει.
Δεν μου απαντάς, μα ξέρουμε κι οι δύο πως αυτό σημαίνει ότι θα βλεπόμαστε περισσότερο τώρα.
Οι δείκτες του ρολογιού μετακινήθηκαν αρκετές μοίρες για να σε κάνουν να φύγεις.

Παρασκευή, Ιουλίου 21

...θερινής νυκτός

Τα φωτάκια της πόλης τρεμοπαίζουν απόψε. Αποφάσισαν να συγχρονιστούν με τον ψυχισμό μου. Κι έχει και ένα αεράκι... ότι πρέπει!
Το μπαλκόνι μου ποτέ δεν είχε τόσο ωραία και μελαγχολική θέα ταυτόχρονα.
21 Ιουλίου σου λέει μετά. Κοντεύει και η εποχή που θα ψάχνω να βρω που πήγε το καλοκαίρι μου. Και κάτι μου λέει πως ούτε φέτος θα' χω απάντηση.
Ας χαοθούμε και λίγο χωρίς τύψεις πια. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε θα' ναι και πάλι Σεπτέμβρης. Και μετά πάλι τα ίδια.
Τα, φυσικά και ψυχολογικά, πρωτοβρόχια δεν αργούν.

Τρίτη, Ιουνίου 27

Απογοητευμένο

Κουράστηκα να λέω ότι θα φύγω και να' μαι ακόμη εδώ.
Βαρέθηκα να μην κάνω, ποτέ, αυτό που λέω.
Φοβάμαι στην πιθανότητα.
Την πιθανότητα του να ζήσω κάτι διαφορετικό.
Τρομάζω μα δεν το δείχνω.
Το παίζω κούλ και αραχτός, όπως πάντα.
Δεν ξέρω αν πετυχαίνω.
Μάλλον όχι.
Παρόλα αυτά θα συνεχίσω να το κάνω.
Το βόλεμα έχει μια γεύση σάπιου.
Κι όσο παράξενο κι αν ακούγεται, όταν μάθεις στην σαπίλα, δύσκολα ξεκολλάς.
Ανεξήγητος εθισμός.
Θα ήθελα να ξυπνήσω και να τα κάνω όλα.
Μα, και πάλι, όχι.
Ο κόσμος είναι γεμάτος φρεσκάδα, μα επιλεκτικά το αγνοώ.

Πέμπτη, Μαΐου 25

Άκρα

Πάντα ήμουν άνθρωπος των άκρων.
Ή θα δω 24 επεισόδια σε μία μέρα, ή κανένα για 2 εβδομάδες.
Ή θα πιω 3 λίτρα αλκοόλ, ή ούτε σφηνάκι.
Ή θα βγαίνω κάθε μέρα επί 1 μήνα, ή θα κάνω να δω το χρώμα του ουρανού 2 εβδομάδες.
Δεν ξέρω πώς ονομάζεται και που οφείλεται αυτό το πρόβλημα, πάντως ξέρω με βεβαιότητα ότι είναι υπαρκτό.
Ή θα ξέρω και θα αγαπώ ολόκληρη τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, ή δεν θα ξέρω καν ποιος σκηνοθέτησε την χαζοταινία που βλέπω.
Για παράδειγμα: Για έξι μήνες ή δύο χρόνια, μπορεί να θέλω να σε βλέπω κάθε μέρα, να σε αγκαλιάζω, να καθόμαστε στο κρεβάτι μου ξύπνιοι μέχρι τις 8 το πρωί. Να μυρίζω τα μαλλιά σου και να μη σε χορταίνω.

Τετάρτη, Απριλίου 12

Τα στοιχειά

Τα μεσάνυχτα βγαίνουν τα φαντάσματα.
Κι ενώ δεν τα φοβάμαι,
ούτε πιστεύω σε κάτι μεταφυσικό,
απόψε τα είδα.
Προσπάθησαν να με τρομάξουν,
και δεν λέω ότι απέτυχαν ολοκληρωτικά.
Τα αγνόησα στην αρχή,
με την ελπίδα ότι τα μάτια μου
παιχνιδίζουν.
Τελικά με έπεισαν.
Η ζωή ίσως πάψει άυριο.
Καμία περηφάνεια και καμία χαρά.
Μονάχα κουρελιασμένες ελπίδες,
και μια ιδέα εξάντλησης.
Οι ψίθυροι τους αντηχούν ακόμη μέσα στα αυτιά μου:
"Είσαι κενός"
Απόψε δεν ξέρω αν η λύση είναι να βάλω ωτοασπίδες
ή να ξεριζώσω τα αυτιά μου.

Παρασκευή, Μαρτίου 31

Απαγορεύεται η ρίψη άχρηστων υλικών και ερώτων




Λοιπόν, το νόημα είναι απλό: πρέπει να βιώσει, ο καθένας μας για τον εαυτό του, μια διαδικασία μέσω της οποίας θα είναι ικανός να συγκρίνει και να εκτιμήσει πράγματα που κάποτε τα πέταξε στα σκουπίδια γιατί παραήταν κοινά.
Αυτή η διαδικασία, λοιπόν, είναι- μετά την απομάκρυνση από τον κάδο απορριμάτων- να αρχίσει η αναζήτηση για το νέο, το ξεχωριστό, το σημαντικό(τερο).

Βήματα, μεγαλύτερα και πιο βιαστικά, ή ακόμη και απερίγραπτα μικρά. Αναζήτηση με νοητούς χάρτες, κιάλια, πυξίδες GPS. Δεξιά η αριστερά ίσως πιο βόρεια, μπορεί δίπλα σου ή ακριβώς μπροστά σου.
Στην αρχή η βεβαιότητα και η σιγουριά ξεχειλίζει από μέσα σου.
"Είναι θέμα χρόνου. Θα το βρω. Άμα ψάξω λίγο ακόμη, πού θα πάει; Θα το βρω.."
Και δεν το βρίσκεις. Και δεν είναι ούτε δεξιά ούτε πίσω σου. Ούτε πιο μακριά, και σίγουρα όχι μπροστά σου.
Η απελπισία αρχίζει να πλησιάζει. Μα εσύ τρέχεις, γιατί έχεις κουράγιο ακόμα και προς στιγμήν ξεφεύγεις.
Κάθεσαι σε ένα παλιό παγκάκι σε κάποια πλατεία που μέχρι εκείνη την στιγμή ποτέ δεν είχες εκτιμήσει, και βάζεις τα χέρια στο μέτωπο.
Μετά από λίγο σηκώνεσαι και ξαναρχίζεις.
Το ραντάρ χτυπάει, τα λαμπάκια αναβοσβήνουν. Κάτι συμβαίνει, μα... τι;

Κυριακή, Φεβρουαρίου 19

7 φίλοι



Είχε 7 φίλους: το άγχος, τον φόβο, την θλίψη, τον θυμό, την ανασφάλεια, την παρανοϊκότητα και τον πεσιμισμό.

Και οι 7 τον επισκέφθηκαν εκείνο το σαββατοκύριακο.

Κυριακή, Ιανουαρίου 22

HumanService

Είχα πει ότι δε θα μου λείψει τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξέρω κατά πόσο στέκει σαν σκέψη να "πεις" στον εαυτό σου ότι κάτι δεν θα σου λείψει- με τέτοια αποθέματα σιγουριάς και βεβαιότητας- πάντως εγώ το έκανα. Κι ας έλεγε ο καθένας τα "δεν γίνεται" και τα "είναι αδύνατον" που του αναλογούσαν, δεν τα υπολόγιζα. Πολύ συνειδητά.

Φυσικά και είχα πειστεί ότι αφού το είπα στον εαυτό μου, θα συμβεί κιόλας. Και, όσο τρελά απίστευτο κι αν φαντάζει, το' χα πετύχει! Μαλάκα, ΝΑΙ! Το είπα και το κράτησα, ας γραφτεί σε κάποια πρακτικά του μυαλού μου, να έχουμε να θυμόμαστε. Ας γραφτεί και μετά ας ξεχαστεί για πάντα, δεν πειράζει.

Σήμερα, πολύ νωρίς, άκουσα ένα κρακ! σαν κάτι να' σπασε. Παρόλα αυτά, έκανα πως δεν συνέβη τίποτα, θεωρώντας ότι αν το αγνοήσω όλα θα τσουλήσουν όπως πρέπει και σήμερα. Εξαιρετική αυτή η θεωρία.

Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι χάλασε στην πορεία. Ίσως τα λάστιχα που λέγονται ελπίδα να τρύπησαν, ή τα τελευταία ml βενζίνης (αλλιώς όρεξη για ζωή) να κάηκαν. Μπορεί το χειρόφρενο που ονομάζεται αναστολές απλά να κόλλησε σήμερα. Μα το απλούστερο και πιθανότερο σενάριο είναι ο κινητήρας-κίνητρο του αυτοκινήτου που λέγεται ζωή να μπούκωσε.

Και δεν ξέρω προς τα πού είναι το service αλλά ίσως αυτή ή εκείνος να ξέρουν. Και αυτή η πιθανότητα τα διαλύει και τα φτιάχνει όλα από την αρχή.

Τρίτη, Ιανουαρίου 3

Ζητείται

Ζητείται άτομο χαμογελαστό, με περιόδους περιστασιακής μελαγχολίας. Έξυπνο, ιδιαίτερο και χαρισματικό με περίεργα αλλά ενδιαφέροντα γούστα. Που να προκαλεί πολύ και να εξιτάρει μοναδικά.

Ζητείται άτομο που να έχει να πει πολλά και να δώσει περισσότερα. Με ιστορίες δίχως τέλος και φαντασία δίχως ουσιαστικά όρια. Να έχει ζήσει μία ζωή που αξίζει να διηγηθεί κανείς, έτσι ώστε όταν ξεμένουμε από πράγματα να πούμε να συζητάμε για εκείνη την φορά που έπεσε στην άμμο με τα μούτρα μπροστά σε όλη την παραλία, ή όταν ήπιε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να κουνηθεί από την μέση του δρόμου.

Ζητείται άτομο που να περνάει καλά όπως και γω, δίχως μαλακίες και ασύμβατες επιλογές διασκέδασης. Να τραγουδάει πολύ και να χορεύει περισσότερο, τραγούδια σημερινά ή άγνωστα μιας σκονισμένης δεκαετίας.

Ζητείται άτομο που να θέλει να γίνεται καλύτερο μέρα με την μέρα. Να μην τα παρατάει και να μην βολεύεται, να συνεχίζει ακόμη κι όταν η ζωή του φωνάζει "ΣΤΟΠ!" μέσα στα μούτρα. Να έχει άπιαστα όνειρα και πολλές φορές να ξεχνιέται και να χάνεται στα νοητά ταξίδια του.

Ζητείται άτομο να γελάει, να κλαίει, να εκφράζεται και να μην περιορίζεται. Να είναι ανοιχτόμυαλο, δίχως στερεότυπα και προκαταλήψεις και (φυσικά!) να θέλει να ταξιδέψει τον κόσμο. Να μην κωλώνει πουθενά, και να δεχτεί την πρόκληση μου να ξαπλώσουμε στην Ακαδημίας στις 4.30 το ξημέρωμα.

Ζητείται άτομο να αγκαλιάζει τους πάντες δίχως να κρίνει, να διακατέχεται από ρεαλισμό αλλά να γίνεται και λίγο αιθεροβάμων που και που. Να προσφέρει δίχως να περιμένει αντάλλαγμα, αλλά γιατί το θέλει ειλικρινά.

Μ'αρέσει να κάνω όνειρα που ξέρω ότι θα παραμείνουν απραγματοποίητα. Ίσως και να το παράκανα σήμερα.

Αναθεωρώ.

Ζητείται άτομο ικανό να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και αυτό σήμερα φαντάζει αρκετό.