(Μη) Ξαφνικός Θάνατος

Το τρενάκι της ευθανασίας είναι σχεδιασμένο για να σκοτώνει τους επιβάτες του.

Σχεδιάστηκε το 2010 από τον Julijonas Urbonas, και ο στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα roller coaster που παίρνει τις ζωές των ανθρώπων με "λεπτότητα και ευφορία".
Οι 7 κύκλοι τοποθετούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο κάτω από τόσο μεγάλο στρες που αδειάζει από οξυγόνο, και η καρδιά απλά αδυνατεί να αιματώσει το σώμα ενάντια στις τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις.
Ακόμη κι αν σε σκοτώνει όμως, έχει σχεδιαστεί να είναι μία διασκεδαστική διαδρομή.

Ξυπνάω. Αποφασίζω πως σήμερα ήρθε η μέρα.
Ζεσταίνω χθεσινό καφέ, κάθομαι στο πάτωμα του άδειου μου σπιτιού και τον πίνω- γουλιά προς γουλιά.
Μυρίζει μοναξιά η μέρα απόψε.
Στέκω άπραγος και σκέφτομαι.
Φλερτάρω με την ιδέα να ξαναμπώ στο τρενάκι για μια ακόμα φορά.
Δεν ξέρω πόσα αποθέματα έχω ακόμη, μα προσποιούμαι πως αυτό δεν το υπολογίζω.
Βάζω ότι βρω και φεύγω.
Κινούμαι με μεγάλες ταχύτητες μέσα στην πόλη, μα με ακόμη μεγαλύτερες μέσα στο μυαλό μου.
Φτάνω απ' έξω και τραβάω το χειρόφρενο με δύναμη.
Πετάω το αναμμένο τσιγάρο στο έδαφος, βγαίνω και κλείνω την πόρτα εκκωφαντικά.
"Δε γαμιέται", λέω με αποφασιστικότητα.

Αυτό που δεν σου λέει κανείς, είναι ότι μετά τον θάνατο σου, όσο κι αν δεν το πιστεύεις ή δεν το θέλεις, ανασταίνεσαι. Ναι.
Και επιβάλλεται να μαζέψεις τα διασκορπισμένα σου μέλη, να τα ξαναενώσεις με προσοχή και να συνεχίσεις από εκεί που είχες μείνει.
Γιατί αυτό είναι οι άλλοι άνθρωποι.
Μια διαδρομή.
Μια διασκεδαστική, ευφορική- ίσως ανακουφιστική- διαδρομή.
Σε κάθε είσοδο σου στο τρένο όμως, σε βάζουν να υπογράψεις ότι "ναι, είμαι ενήμερος για το ότι υπάρχει η πιθανότητα να πεθάνω".
Εμείς, παρόλα αυτά, είμαστε αυτοί που είμαστε και θα συνεχίσουμε, αιωνίως, να μπαίνουμε.
Να το ρισκάρουμε.
Με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα επιζήσουμε.
Αλλά, τέλος πάντων.
Πότε θα πάψει να μας απασχολεί το τέλος μονάχα;
Πολλές φορές το μόνο που θέλουμε είναι "μία διασκεδαστική διαδρομή, ακόμη κι αν μας σκοτώσει στο τέλος".
Κι όσο νωρίτερα το αποδεχτούμε τόσο λιγότερο θα μας απασχολεί ο επικείμενος θάνατος μας, μπροστά στην έκσταση συναισθημάτων που θα βιώσουμε πρώτα.
Άλλωστε, αυτή είναι και η βασική δομή της ζωής.
Ζωή → Θάνατος → Repeat 
Άντε, και καλή μας βόλτα!

Καταθλιπτικό Πατινάζ

Και τελικά, δεν ξέρω αν οι μεγαλύτερες σιωπές προέρχονται λόγω του ότι δεν έχουμε να πούμε τίποτα ή- ακριβώς- λόγω του ότι έχουμε να πούμε τόσο πολλά.
Αυτό που έχω καταλάβει με σιγουριά, όμως, είναι ότι είναι πολύ καθαρτικό και λυτρωτικό να τις σπάμε- ακόμη και μετά από καιρό, μετά από πολύ κόπο και δυσκολία.
Αυτή η ακατάπαυστη συσσώρευση σκέψεων, λέξεων και εικόνων με κατατρώει μέρα με τη μέρα- αλλά δε μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
Ή τουλάχιστον με βοηθάει πολύ να σκέφτομαι έτσι.
Ποιος ξέρει πού θα καταλήξω και τι θα συμβεί αν αρχίσω να σκέφτομαι ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω- τα πάντα!- αλλά, πολύ συνειδητά, δεν το κάνω;
Με σουίτα στο πρώτο ψυχιατρικό νοσοκομείο των Αθηνών.
Καλά, μεταξύ μας, αυτό είναι πιο εύκολο να συμβεί απ' όσο νομίζουμε.
Αποφεύγω τη συζήτηση με τον εαυτό μου, σαν επιδέξιος χορευτής πατινάζ πάνω στον πάγο.
Κινούμε ομαλά και όμορφα, σε ένα θέαμα αξιοπρόσεκτο.
Κάνω και τις κατάλληλες φιγούρες, μόνο και μόνο για να ρίξω σκόνη στα μάτια των (επί)κριτών.
Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να τους ξεγελάω.
Αρχίζω να ιδρώνω, πασχίζοντας να μην το δείξω- ενώ προσπαθώ με μανία να αλλάξω τα απογοητευμένα βλέμματα τους σε χαμόγελα ή, τουλάχιστον, στην ύστατη προσπάθεια, σε ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Πετάγματα, περιστροφές, άξελ, όλα.
Τα πάντα, μα τίποτα δεν αρκεί για να τους κάνει- έστω- να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους.
Παραείμαι απασχολημένος με τις σκέψεις μου, έως ότου χάσω την ισορροπία μου, πέσω και φάω τα μούτρα μου.
Το βαθύ κόκκινο έχει μια περίεργη υφή πάνω στο παρθένο λευκό.
Μου κόβει την ανάσα, κι ενώ αρχικά πρόκειται για προσεκτικά διαλεγμένο σχήμα λόγου, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ανασάνω.
Ότι πνίγομαι, πασχίζω για μια ανάσα, μα εκείνη δεν έρχεται ποτέ.
Σαν να ξέμεινε ο κόσμος τούτος από οξυγόνο, ικανό να θρέψει τα πνευμόνια μου.
Αργοπεθαίνω, αλλά το σκηνικό, τουλάχιστον, είναι εκθαμβωτικό.
Στις τελευταίες μου στιγμές, λοιπόν, εκεί, με την πλάτη στον πάγο, ρίχνω ένα τελευταίο κοίταγμα στον πάγκο των κριτών.
Μέχρι και τώρα με κοιτάνε, άπραγοι, χωρίς καν να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν.
Ίσως και να μην είναι άγνωστοι τελικά, και ίσως να μην είναι και πολλοί.
Κάτι αρχίζει να διαφαίνεται, σαν να ξεκαθαρίζει το τοπίο, ενώ- ειρωνικά- όλα θολώνουν γύρω μου.
Προτού αφήσω τη τελευταία μου ανάσα φθάνει η πικρή συνειδητοποίηση: ο κριτής με το νεκρό βλέμμα και την έλλειψη ανθρωπιάς δεν είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Κοίτα να δεις, πάνω που νόμιζα ότι τα' χα καταφέρει να με ξεγελάσω.
Πάνω εκεί... να!
Με σκότωσα.
Κανείς δεν γλιτώνει τελικά.
Κανείς.
Αυλαία.