Άνθη ψυχισμών

"Ποτέ δεν περίμενα ότι μερικά κλωνάρια και λίγα πέταλα θα έκρυβαν τόση δύναμη μέσα τους."

Πάνε λίγοι μήνες μα ακόμη θυμάμαι εκείνο το χειμωνιάτικο-ανοιξιάτικο (ούτε το ίδιο δεν ήξερε τι ήταν) απόγευμα. Μόλις είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα στο φροντιστήριο, και με την κούραση ολόκληρης της μέρας, πήγα να κάτσω σε ένα μέρος, όπως συνήθιζα, μακριά από τις άψυχες φωνές των ρηχότατων συνομηλίκων μου. Θυμάμαι να ανατριχιάζω λόγω της απρόσμενης ψύχρας, και να βάζω τα χέρια στις τσέπες.

Εμφανίζεται μια σκιά πίσω. Ένας κύριος γύρω στα 70 προσφέρει ένα λουλούδι σε μια άγνωστη κοπέλα. Παρακολουθώ. Της μιλάει για το ποιος είναι, για την οικογένεια του. Τονίζει τις δυσκολίες που ζούμε εμείς η νέα γενιά και, παρότι μοιάζει να απέχει πολύ, δείχνει να κατανοεί απολύτως την κατάσταση. Μιλάει για λέξεις μεγάλες και έννοιες τρομακτικές. Αγάπη.. Χμ, δύσκολες στιγμές αγαπητέ.

Δεν γνωρίζω, ή προσποιούμαι πως δεν γνωρίζω, τον λόγο μα συγκινούμαι βαθύτατα.
Ένας άγνωστος κύριος, που θα μπορούσε να μας κατακρίνει για τον τρόπο που ντυνόμαστε, ή που κόβουμε τα μαλλιά μας, όπως κάνουν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, αποφασίζει να μας αποδεχτεί και να μας μιλήσει σαν να απευθύνεται σε κάποιον παλιόφιλο, που δεν είχε δει για καιρό και τον προσκαλεί για καφέ.

Έμπνευσις ειλικρινής και βαθύτατη. Ακούγεται τρελό, μα εγώ αυτό το συμβάν δεν μπορώ να το αφήσω να χαθεί από την μνήμη μου, ούτε στιγμή. Με άλλαξε. Μου έμαθε να είμαι ανοικτός και αληθινός. Δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει αυτό λέω επαναλαμβανόμενα. Αυτό είναι μάλλον αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο. Τα ξεχωριστά βρίσκονται εκεί, στις πράξεις από την καρδιά, χωρίς υποχρεώσεις.

Στο τρόλλεϋ έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια, μα που και που συμβαίνουν και διάφορα όμορφα. Καθόμουν δίπλα σε μια κοπέλα που έμοιαζε να έχει την ίδια έκφραση με εμένα: "Δεν αντέχω άλλη μαλακία σε αυτόν τον κόσμο". Ακούγεται μια δόνηση χαμένη μέσα σε κάποια τσάντα. Συνειδητοποιεί πως ήταν το κινητό της. Ψάχνει ήρεμα μα βρίσκει κάτι άλλο. Πιάνει στα χέρια της ένα αποξηραμένο λουλούδι, τριαντάφυλλο ίσως, και το κρατάει σαν νεογέννητο, σαν ολόκληρος ο κόσμος μας να εξαρτάται από την διατήρηση αυτού, σαν να της γεμίζει με οξυγόνο τους πνεύμονες και αν καταστραφεί θα πεθάνει.

Δεν έχω ξαναντικρίσει τέτοια μεταχείριση, τέτοιο ευλαβικό χάδι. Πόσα πράγματα σήμαινε για εκείνη; Εγώ αντίκριζα ένα μάτσο ξεραμένα φύλλα στηριγμένα ίσα-ίσα σε ένα σαπισμένο καφετί κλωνάρι. Εκείνη, δεν ξέρω τι έβλεπε μέσα του. Και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ. Αυτό που έμαθα πάντως, ήταν ότι άμα βρω άνθρωπο να με αγγίζει έτσι τότε κάτι πήγε καλά. Το "ποτέ" κάνει στροφές πέρα δώθε μέσα στο μυαλό μου, και θεωρώ πως δεν θα βρω ποτέ κάτι τέτοιο. Ακόμη κι αν το βρω, θα το απομακρύνω.

Τα μικρά και φαινομενικά ανούσια κάνουν την διαφορά. Οι μικρές πράξεις αγάπης και ευγένειας, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι(το οποίο σκοτώνεις για να δείξεις την αγάπη σου, πόσο μα πόσο οξύμωρο).

Καληνύχτα άνθρωποι, μην σταματάτε να προσπαθείτε να βελτιώσετε αυτόν τον άψυχο κόσμο.

Ανθίστε.