Δευτέρα, Ιουνίου 13

Δεύτε τελευταίον ασπασμόν

Η, και καλά, ελευθερία μου μοιάζει να έχει μια γνώριμη, αφάνταστα λυτρωτική υφή πάνω στο δέρμα μου. Το άγγιγμα της είναι πιο γλυκό από ποτέ. Εντάξει, τον εαυτό μου κοροϊδεύω και το ξέρω μα αυτές οι μέρες είναι το πιο κοντινό που έχω έρθει εδώ και καιρό σε μια, κάποια, μορφή ελευθερίας. 
Σαφώς και ξυπνάω ανίκανος να αποφασίσω τι να κάνω. Μπορώ να δω την κωλοταινία που έχω στη λίστα μου εδώ και έναν χρόνο ή να βγω ένα βράδυ χωρίς τύψεις. Σοκάρομαι, σε καθημερινή βάση, αλλά σιγά-σιγά το αποδέχομαι.
Η έλλειψη ευθυνών, ξέρεις, γοητεύει και εξιτάρει. Σε προκαλεί να την πλησιάσεις και να την αγκαλιάσεις.
Πόσα χάνω χωρίς αυτές τις ευθύνες;
Πόσα κερδίζω χωρίς αυτές τις ευθύνες; 
Στο τέλος της μέρας δεν ξέρω τι υπερτερεί. 
Αδυνατώ να περιγράψω το πόσο θα μου λείψουν κάποια πράγματα ενώ δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το πόσο δεν θα μου λείψουν κάποια άλλα.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής, μα ελπίζω για τα καλύτερα.
Ήρθε το τέλος, μονολογώ συχνά πυκνά. Τόσος καιρός και πουφ! τέλος.
Η σελίδα γυρνάει και το τελευταίο κεφάλαιο κλείνει, μα καταλήγει σε τελεία ή σε θαυμαστικό;
Κλείνω το βιβλίο και το πετάω σε μια γωνιά, ώστε να σκονιστεί στο πέρασμα του χρόνου με την ησυχία του. Και μαζί του όλοι αυτοί οι άνθρωποι που οι επαφές μας ολοκληρώθηκαν κάπου μέσα του.
Μπα, δεν θα μου λείψουν τελικά.
Καλό σκόνισμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου