Δευτέρα, Νοεμβρίου 20

(κανταϊ)φυγή

Σήμερα έφαγα κανταΐφι.
Έχω φάει εκατοντάδες φορές κανταΐφι στη ζωή μου.
Χθες βράδυ αν κάποιος με ρωτούσε να το βαθμολογήσω με άριστα το 10, θα του έβαζα ένα σκληρό, ειλικρινές 9.
Σήμερα- λοιπόν- ήταν διαφορετικά.
Είχα καιρό να φάω, και η γεύση δεν ήταν ίδια, δεν ήταν τόσο ωραία και ούτε καν όσο έντονη τη θυμόμουν.
Με το ζόρι, και εντελώς χαριστικά, θα 'βαζα 4.
Θα μου πεις "μπορεί να μην του' χε πετύχει".
Μιλάω με τον εαυτό μου.
Δεν μ' αρέσει το κανταΐφι πλέον(;)
Ή μάλλον δεν μου αρέσει τόσο όσο κάποτε.
Με έχει σημαδέψει περισσότερο από όσο πρέπει- όπως πάντα.
Είναι ένα γαμημένο γλυκό, σύνελθε.
"Θα αλλάζουν τα γούστα μου" μού απαντάω.
Αυτό θα' ναι, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.
Κάτι μου θυμίζει αυτό το σκηνικό, όμως.
Πρέπει να έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, να έχω ξαναπεί αυτές τις κενές λέξεις στον εαυτό μου.
Κάνω πως σκέφτομαι για μερικά ημίνεκρα δευτερόλεπτα και τελικά κάτι καταφέρνω να θυμηθώ:

Μου έχει τύχει, ναι!
Μου έχει τύχει, απλά... με άνθρωπο και όχι με φαγητό.
Χμ.
Πικρία.

Και εκεί που δεν παίζουν ούτε συνταγές ούτε ανακριβείς δοσολογίες, θέλω πολύ να δω ποιον κατηγορείς.

5 σχόλια:

  1. Τα χρόνια που περνούν και οι καταστάσεις που βιώνει ο καθένας, ενδεχομένως να τον διαφοροποιήσουν. Τότε πιθανόν να διαπιστώσεις ότι αυτόν που με χαρά συναναστρεφόσουν κάποτε, είναι δύσκολο να τον κάνεις πλέον παρέα, διότι, λόγω των βιωμάτων του, ίσως έχει αλλάξει η συμπεριφορά του, τα μουσικά του ακούσματα, η ιδεολογία του κ.ά.
    Από την άλλη κι εσύ διαφοροποιείσαι συν τω χρόνω, ανάλογα με αυτά που σου συμβαίνουν ή με ότι έχεις να αντιμετωπίσεις και ως εκ τούτου, πιθανόν, να μην έχεις κοινά με εκείνον που κάποτε τόσο συμφωνούσατε.
    Οπότε δεν κατηγορείς κανέναν και απλώς αποχωρείς.
    Και τώρα θα περάσω στο πιο σημαντικό, που είναι, φυσικά, το γλυκό.
    Μην το παίρνεις τελείως χαλαρά και μην λες στον εαυτό σου "Είναι ένα γαμημένο γλυκό, σύνελθε".
    Τα γλυκά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και καλώς κάνει και σε απασχολεί αυτή η αλλαγή της προτίμησής σου!
    Δυστυχώς όμως, όσο και να θέλω, δεν μπορώ να σε βοηθήσω πάνω στο πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς... Δεν γνωρίζω τον τρόπο...
    Το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι μέχρι πριν πέντε χρόνια, μου ήταν αδιανόητο να φάω μία τουρτίτσα ή μία παστούλα που να μην ήταν σοκολατίνα, ενώ τώρα θέλω μόνο λευκές.
    Μόνο αυτό έχω να καταθέσω.
    Τουλάχιστον τώρα ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που μπορεί να του συμβεί κάτι τέτοιο σε σχέση με τα γλυκά!
    Ναι Άρθονι, συμπάσχω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'ξερες πόσο με ανακουφίζεις. Έχω έρθει αντιμέτωπος με την τρέλα αυτές τις μέρες... Παρόλα αυτά αφού υπάρχει και περίπτωση σαν τη δική σου νιώθω ότι θα γλιτώσω τα ψυχοφάρμακα. Τουλάχιστον για τώρα!

      Διαγραφή
  2. περι ορέξεως κολοκυθόπιττα ..ετσι απλά....ή αλλιως παλιά σταφύλια ξυνισμένα....σκληρή η πραγματικότητα....και δεν φταίς εσυ αν το κανταϊφι σου αποδείχτηκε μπαγιάτικο....τα πάντα ρει και ουδεν μενει ....μόνο η αγάπη μενει...αυτη θα σε κάνει να κάνει να λαχταράς το κανταϊφι κι ας ειναι μπαγιάτικο....βέβαια μπορεί οι φίλοι σου να σε πουν εμμονικό και να σε στελνουν στο ψυχίατρο επειδη αλλα αυτό δεν εχει καμία σημασία....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλλαζουν τα πάντα γύρω σου και εσύ δεν το καταλαβαίνεις μέχρι να το συνειδητοποιήσεις. Μέχρι να γευτείς το ίδιο ξανά για πολλοστή φορά και να δεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Να ξές ότι μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου πνοή σε αυτον τον πλανητη θα αλλάζεις εξωτερικά και εσωτερικά. Το μέσα μπορεί και να μην συμβαδίζει με το έξω σου. Να ξες οτι αλλάζοντας γουστα και ιδεες και νοτες και βλεμμα και τροπο ζωης δεν θα συμβαδίζεις πλεον με ατομα φιλικά, αγαπητά, πολυ δεμένα προς εσένα.
    Το διλλημα ειναι να εχεις υπομονη και τα κότσια ως περσόνα να αντιμετωπίσεις την αλλαγή στο γούστο σου γιατι ο προοδευτικός άνθρωπος του σήμερα, της τεχνης, του διαδικτύου, του κόσμου και του πλανήτη όπως εσύ θα συνεχίσει να περπατάει μπροστά για να ικανοποιήσει την περιέργεια του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή