Εγκάρδιες συνομιλίες

Ποτέ μας δεν μιλήσαμε.

Ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, ξέρεις, σαν φυσιολογικά ανθρώπινα όντα.

Εμείς κοιταζόμασταν.

"Λες και..."

Εμείς χαμογελούσαμε αντικριστά.

Φοβόμασταν, κρυβόμασταν.

Λες και μιλούσαν οι καρδιές μας.

Σκεφτόμασταν και πράτταμε.

Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Όλα εκεί ήταν.

Ποιος ξέρει πού σαπίζουν και ξεραίνονται, άστεγα τώρα, αυτά που άνθιζαν μέσα μας;

Κάποιος μου' πε ότι είδε ένα τέτοιο συναίσθημα, πεταμένο, βιαστικά και άγαρμπα, σε μια γωνιά.

Κάποιος μου' πε ότι είδε εσένα.

Το ίδιο πράγμα άκουσα.

Πλαστές αλήθειες

Βράδιασε και σήμερα. Γλυκό και γνώριμο το συναίσθημα του σκοταδιού. Περιέργως οικείο.

Το μυαλό μουδιάζει κι αρχίζει να επιταχύνει, κατευθυνόμενο προς άλλες εποχές, διαφορετικές απ' όλες τις απόψεις, αλλαγμένες από οποιαδήποτε οπτική γωνία.

Δεν θα έπρεπε, μα κάτι λείπει! Ανεβοκατεβάζω το πόδι νευρικά. Τι; Τι λείπει;

Μια μικρή απότομη ανάσα, πρωτού καταλάβω τι συμβαίνει.

Νοσταλγώ!

Αυτό είναι. Δεν λείπει τίποτα, μα όλα λείπουν. Αυτή είναι η μαγεία της νοσταλγίας.

Παρακολουθώ τις στιγμές να περνούν από μπροστά μου, σαν κακομονταρισμένη ταινία της δεκαετίας του '50, κι ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου. Καμία λογική πορεία, απλά εικόνες. Εικόνες που δεν θυμίζουν σε τίποτα το τώρα.


Μα γιατί λυπάμαι; Είναι αστείο!

Όταν κάτι λείπει από την ζωή σου, τότε μοιάζεις να το θεοποιείς. Να το εξυψώνεις και να πασπαλίζεις τις αναμνήσεις με ζάχαρη. Σίγουρα μετανιώνεις, ειλικρινά, για κάποιες καταστάσεις.

Μετανιώνω το πόσο δέθηκα με κάποιους που δεν το άξιζαν, και το πόσο δεν δέθηκα με κάποιους που το άξιζαν πολύ.

Φωτογραφίες, βίντεο... Όλα μοιάζουν ιδανικά.

"Μα γιατί το χάλασα;" αναρωτιέσαι. Αυτή η ερώτηση προκαλείται μόνο και μόνο από την τριγύρω ζάχαρη. Γιατί εάν σταθείς λιγάκι παραπάνω, θα τα θυμηθείς όλα και ολοκληρωμένα, όπως πρέπει.

Τότε θα χαμογελάσεις άβολα, ενώ νιώθεις την πρώτη ξινίλα. Είναι πολύ λίγη ακόμη, μα όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο περισσότερη γίνεται. Και σίγα-σιγά αρχίζει και υπερτερεί της γλυκύτητας.

"Να γιατί το χάλασα!" απαντάς αυτόματα στην ίδια σου την ερώτηση.

Δεν ήταν έτσι. Γιατί τα θυμάμαι όλα ωραιοποιημένα; Χα, νοσταλγία. Άτιμο πράγμα.

Οι φάκελοι και τα άλμπουμ κλείνουν, τα βίντεο σταματούν.

Επαναφορά στην πραγματικότητα σε 3. 2. 1.

Παρελθοντοποίηση

Τυπικό, χιλιοειπωμένο. Μα, ειλικρινά, στιγμή δεν αντιλήφθηκα την ταχύτητα με την οποία κύλησε ο χρόνος.

Σαν χθες μου φαίνεται που ψευτοαγκαλιαζόμασταν για να υποδεχθούμε τον νέο (καργιολο)χρόνο!

Το κινητό μου δονούνταν για πολλή ώρα. Ξέρεις, βιαζόντουσαν όλοι να στείλουν τις κοινότυπες ευχούλες τους. Τις έστειλα και γω, όσο και αν τις μισούσα. Και φέτος το ίδιο θα γίνει, καμία αμφιβολία.

Το ζήτημα είναι άλλο. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι που θα ανταλλάξω κοινότυπες ευχούλες φέτος, διαφέρουν κατά πολύ με τους περσινούς.

Μα πόσες αλλαγές σε ένα έτος; Απίστευτο ε; Πούστης μεγάλος ο χρόνος. Κάνει όσα κάνει και μετά σε κοιτάζει με ύφος εγώ δεν έκανα τίποτα!

Αρχές, τέλη, όμορφα και πανάσχημα. Απ' όλα!

Αυτές οι μέρες είναι και αφορμή να κάνεις πράγματα, που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έκανες ποτέ και το ξέρεις.

Χρωστάω τις συγνώμες μου, και μου χρωστούν και μένα. Χρωστάω μερικά "μαλακία μου" και άλλα τόσα "μου λείπεις". Με μια δόση "πρόσεχε" και μια μικρότερη "είσαι σημαντική/ός". Το ξέρω καλύτερα από όλους ότι τα οφείλω. Μα δεν θα κάνω τίποτα, το γνωρίζω.

Το ξέρω κι ας είναι "μαλακία μου". Επειδή "μου λείπεις" και ό,τι κι αν κάνεις "πρόσεχε". Γιατί ακόμη "είσαι σημαντική". Ακόμη(;)

Μα μοιάζω, απρόθυμα, να έχω αποδεχτεί ότι κάποια πράγματα θα μείνουν ανείπωτα.

Δεν μου λείπουν αυτοί που δεν είναι πλέον στην ζωή μου. Ίσως, μερικές φορές μόνο, να μου λείπουν αυτό που ήταν κάποτε, οι στιγμές που ζήσαμε μαζί.

Γαμημένη νοσταλγία. Αυτή φταίει για όλα. Τα κάνει όλα να φαίνονται όμορφα και γλυκά, μα τέλος πάντων.

Το 2015 τελειώνει, και, σε καμία περίπτωση, δεν θέλω να ξεκινήσω το 2016 με τα προβλήματα του.

Το 2015 τελειώνει όπως και τόσα σημαντικά πράγματα για μένα, τα οποία κρατούσα σφιχτά να μην μου ξεφύγουν. Μα είναι καιρός να τα αφήσω, να ανοίξω μια τρύπα και να τα θάψω για πάντα. Θα μείνουν καλά φυλαγμένα στο μυαλό μου. Αλλά μέχρι εκεί.

Το παρελθόν ας μείνει στο παρελθόν, επιτέλους(!)

Αυτό που εύχομαι για όλους είναι να βρεθούν λίγο (ή πολύ) πιο κοντά στα όνειρα τους. Όποια κι αν είναι αυτά.

2016 έρχομαι. Φοβήσου.

Ο κόσμος που μισώ

"..Μα δεν θέλω να ζω εδώ"

Κάτι μέρες σαν κι αυτές είναι που με κάνουν να κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις στον εαυτό μου.

Τι στο διάβολο πήγε τόσο στραβά με αυτό το θηλαστικό; Να μωρέ, του δόθηκε λίγη ευφυϊα παραπάνω, και αποφάσισε πως έχει την δύναμη να διαλύσει τα πάντα. Έτσι, επειδή γουστάρει!

Ανθρωπιά(;)

Αυτή η λέξη μοιάζει να κάνει κύκλους γύρω από το μυαλό μου. Πέρα δώθε, πέρα δώθε. Τι είναι τέλος πάντων; Τι σημαίνει αυτός ο όρος που έχει φορεθεί πιο πολύ κι από το φθαρμένο, σχεδόν τρύπιο, παλτό μου;

Αμφιβάλλω, ξεκάθαρα. Δεν μπορεί να υφίσταται η σημασία που μου "πάσαρε" η κοινωνία.

Ανθρωπιά(ουσ. θηλυκό): Συναίσθημα κατανόησης και συμπαράστασης προς τους άλλους.

Α. Μάλιστα.

Σημασίες παντελώς άγνωστες. Τόσο άγνωστες όσο και οι λόγοι που συμβαίνουν όλα αυτά. Ποτέ δεν θα αντιληφθώ πώς ένα άτομο μπορεί να αντλεί ευχαρίστηση μέσα από τέτοιου είδους γεγονότα.

Μίσος, ειλικρινές και βαθύ.

Όχι, όχι επειδή είναι βουτηγμένοι, μέχρι το κεφάλι, σε μια νοητή πισίνα εν ονόματι φανατισμός. Όλοι μπορεί, κατά καιρούς, να βουτάμε τα πόδια μας. Διόλου εύκολο είναι να παρασυρθεί κανείς.

Αλλά επειδή, με τις πράξεις τους, καταφέρνουν μοναδικά, να με κάνουν να ξυπνάω το πρωί και να μισώ αυτόν τον σάπιο κόσμο. Πόσο συνηθισμένο, μα πόσο επίκαιρο ταυτοχρόνως.

Αυτούς που νομίζουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να κατακρεουργούν όνειρα και ιδέες.

Εκείνους που έτσι, αυθαίρετα, αποφάσισαν ότι έχουν την δικαιοδοσία να σβήσουν τα φώτα στην πόλη του φωτός. Πόσο οξύμωρο.

Οι φωτισμοί της πόλης θα ξαναλάμψουν. Τα φώτα της ψυχής σας, όμως, θα είναι για πάντα εκτός λειτουργίας. Ίσως αυτή να είναι η πραγματική κατάρα, τελικά.

Ρομάντζα στη Γ' Λυκείου και άλλοι μύθοι

Τι εννοείς πως το συναίσθημα δεν πεθαίνει ολοκληρωτικά;

Κι όμως, έχω ακούσει, σε κάποια σκοτεινά μέρη, πως ο διακόπτης των συναισθημάτων δεν κλείνει για όλους στην Γ' Λυκείου.

Κάτι τέτοιο φαντάζει τουλάχιστον ουτοπικό, για εμάς, τους κυνικούς ρεαλιστές. Κι όμως, κάποιοι τα καταφέρνουν περίφημα.

Θα μας κατέτασσα σε 3 βασικές κατηγορίες.

Νούμερο 1: Οι αιώνια ερωτευμένοι. Ναι, αυτοί που ακούς και είναι μαζί 2 (Τι;) και 3 (Πώς;) και 4 χρόνια. Και δεν σου φτάνει μόνο να ακούς για την επιτυχία τους που είναι μαζί τόσον καιρό, σου κοπανάνε κι από πάνω το πόσο υπέροχα συνεχίζουν και περνάνε. Και εσένα σε τρομάζουν, σε φρικάρουν. Το ξέρεις. Δεν κάνεις τίποτα. Τυπικό. Βαρέθηκα να μην κάνω τίποτα.

Νούμερο 2:

10 λεπτά

Περιφέρομαι δίχως να ξέρω γιατί. Μετακινούμαι χωρίς να γνωρίζω προς τα πού.

Τρέχω και δεν καταλαβαίνω το πόσο γρήγορα.

Κάνω διάλειμμα από την ζωή. 10 λεπτά. Όχι παραπάνω.

Συμπυκνώνω (άλλες μέρες) άκρως επιτυχημένα (και άλλες παντελώς αποτυχημένα) τη ζωή που ζω (και δεν ζω) σε αυτά τα λεπτά.

Μια κουβέντα. Ένα προσποιητό γέλιο, ξέρεις, από αυτά που μοναδικά εκτελώ. Μια πεντάλεπτη ανάλυση, μια τρίλεπτη διάλεξη, ένας δεκάλεπτος μονόλογος.

Μουσική παίζει από πίσω.