Ξέρω τι δεν έκανες φέτος το καλοκαίρι

Τέλος και το καλοκαίρι. "Καλοκαίρι" τέλος πάντων. Καμία ξεκούραση, καμία όρεξη, κανένα ενδιαφέρον. Απλές, κοινότυπες μερούλες. Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν έμεινε ίδιο.

Μοναχικό θα το έλεγα το φετινό καλοκαίρι. Ναι, την πλειονότητα των ημερών ένιωθα μόνος. Μα φυσικά, όχι κυριολεκτικά. Απλά πολύ θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο στον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω. Για μικρότητες, για μαλακίες, για ότι να' ναι. Μου έλειψε αυτός ο άνθρωπος. Δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως αν τον είχα και τον έχασα ή αν δεν τον είχα ποτέ. Υποθέτω ότι απλά τώρα, εδώ αντιλήφθηκα την απουσία ή την έλλειψη. Αναλόγως το σενάριο.

Δεν γέμισα με αναμνήσεις, δεν έζησα στιγμές που είχα φτιάξει, με πολλή ακρίβεια, στο μυαλό μου, δεν έκανα αυτά που ήθελα. Δεν γέλασα πολύ, δεν έδωσα πολλά, δεν πήρα τίποτα.

Να ένας λόγος που μισώ το καλοκαίρι. Το σκηνικό μοιάζει ιδανικό, άψογο για μερικές καταπληκτικές εβδομάδες μα τελικά...

Τίποτα τέτοιο.

Πολύ θα ήθελα να πάω εκείνη την μονοήμερη που κανονίζαμε καιρό, θα λάτρευα να πίναμε τις μπύρες που σχεδιάζαμε. Θα γούσταρα να πραγματοποιούσαμε τα λεκτικά - και μόνο - σχέδια μας.

Δεν ζούμε αδερφέ. Φοβόμαστε, βαριόμαστε, ξενερώνουμε τόσο εύκολα.

Δεν έχουμε όρεξη για ζωή, για πάθη, για τίποτα. Μας μισώ.

Πουφ, τέλος διακοπών.

Νέα σεζόν, σημαντική και τελική για πολλά. Τα κλισέ τόσα πολλά.

- Καλή επιτυχία.

-Καλή δύναμη.

-Δύσκολη χρονιά ε;

-Υπομονή.

-Τα καλύτερα έρχονται.

Χαμογελώ ψεύτικα και ευχαριστώ. Το χέρι μου τρέμει καθώς το τείνω για χειραψία και το χαμόγελο σβήνει όταν γυρίσω την πλάτη μου.

Τα γνωρίζω όλα αυτά αγαπητή θεία που έχεις να με δεις 3 χρόνια και δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο γρήγορα μεγάλωσα.

Τέλος πάντων ελπίζω σε καλύτερα καλοκαίρια, περισσότερες στιγμές χαράς, λίγη έξτρα αγάπη.

Κουράστηκα ήδη. Τα λέμε από Σεπτέμβρη, τότε, που όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν.

Άνθη ψυχισμών

"Ποτέ δεν περίμενα ότι μερικά κλωνάρια και λίγα πέταλα θα έκρυβαν τόση δύναμη μέσα τους."

Πάνε λίγοι μήνες μα ακόμη θυμάμαι εκείνο το χειμωνιάτικο-ανοιξιάτικο (ούτε το ίδιο δεν ήξερε τι ήταν) απόγευμα. Μόλις είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα στο φροντιστήριο, και με την κούραση ολόκληρης της μέρας, πήγα να κάτσω σε ένα μέρος, όπως συνήθιζα, μακριά από τις άψυχες φωνές των ρηχότατων συνομηλίκων μου. Θυμάμαι να ανατριχιάζω λόγω της απρόσμενης ψύχρας, και να βάζω τα χέρια στις τσέπες.

Εμφανίζεται μια σκιά πίσω. Ένας κύριος γύρω στα 70 προσφέρει ένα λουλούδι σε μια άγνωστη κοπέλα. Παρακολουθώ. Της μιλάει για το ποιος είναι, για την οικογένεια του. Τονίζει τις δυσκολίες που ζούμε εμείς η νέα γενιά και, παρότι μοιάζει να απέχει πολύ, δείχνει να κατανοεί απολύτως την κατάσταση. Μιλάει για λέξεις μεγάλες και έννοιες τρομακτικές. Αγάπη.. Χμ, δύσκολες στιγμές αγαπητέ.

Δεν γνωρίζω, ή προσποιούμαι πως δεν γνωρίζω, τον λόγο μα συγκινούμαι βαθύτατα.
Ένας άγνωστος κύριος, που θα μπορούσε να μας κατακρίνει για τον τρόπο που ντυνόμαστε, ή που κόβουμε τα μαλλιά μας, όπως κάνουν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, αποφασίζει να μας αποδεχτεί και να μας μιλήσει σαν να απευθύνεται σε κάποιον παλιόφιλο, που δεν είχε δει για καιρό και τον προσκαλεί για καφέ.

Έμπνευσις ειλικρινής και βαθύτατη. Ακούγεται τρελό, μα εγώ αυτό το συμβάν δεν μπορώ να το αφήσω να χαθεί από την μνήμη μου, ούτε στιγμή. Με άλλαξε. Μου έμαθε να είμαι ανοικτός και αληθινός. Δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει αυτό λέω επαναλαμβανόμενα. Αυτό είναι μάλλον αυτό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο. Τα ξεχωριστά βρίσκονται εκεί, στις πράξεις από την καρδιά, χωρίς υποχρεώσεις.

Στο τρόλλεϋ έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια, μα που και που συμβαίνουν και διάφορα όμορφα. Καθόμουν δίπλα σε μια κοπέλα που έμοιαζε να έχει την ίδια έκφραση με εμένα: "Δεν αντέχω άλλη μαλακία σε αυτόν τον κόσμο". Ακούγεται μια δόνηση χαμένη μέσα σε κάποια τσάντα. Συνειδητοποιεί πως ήταν το κινητό της. Ψάχνει ήρεμα μα βρίσκει κάτι άλλο. Πιάνει στα χέρια της ένα αποξηραμένο λουλούδι, τριαντάφυλλο ίσως, και το κρατάει σαν νεογέννητο, σαν ολόκληρος ο κόσμος μας να εξαρτάται από την διατήρηση αυτού, σαν να της γεμίζει με οξυγόνο τους πνεύμονες και αν καταστραφεί θα πεθάνει.

Δεν έχω ξαναντικρίσει τέτοια μεταχείριση, τέτοιο ευλαβικό χάδι. Πόσα πράγματα σήμαινε για εκείνη; Εγώ αντίκριζα ένα μάτσο ξεραμένα φύλλα στηριγμένα ίσα-ίσα σε ένα σαπισμένο καφετί κλωνάρι. Εκείνη, δεν ξέρω τι έβλεπε μέσα του. Και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ. Αυτό που έμαθα πάντως, ήταν ότι άμα βρω άνθρωπο να με αγγίζει έτσι τότε κάτι πήγε καλά. Το "ποτέ" κάνει στροφές πέρα δώθε μέσα στο μυαλό μου, και θεωρώ πως δεν θα βρω ποτέ κάτι τέτοιο. Ακόμη κι αν το βρω, θα το απομακρύνω.

Τα μικρά και φαινομενικά ανούσια κάνουν την διαφορά. Οι μικρές πράξεις αγάπης και ευγένειας, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι(το οποίο σκοτώνεις για να δείξεις την αγάπη σου, πόσο μα πόσο οξύμωρο).

Καληνύχτα άνθρωποι, μην σταματάτε να προσπαθείτε να βελτιώσετε αυτόν τον άψυχο κόσμο.

Ανθίστε.

Αναζητούνται άνθρωποι

Ανοίγω τα μάτια μου και αναγκάζομαι να ξεκινήσω μια μέρα που δεν θέλω. Συχνό φαινόμενο, το ξέρω. Όχι και το καλοκαίρι όμως.

Η σκατίλα έχει ξεκινήσει εξαιρετικά επιτυχημένα. Το πρωινό ξύπνημα δεν λέει να με χαιρετήσει κι ας είναι Ιούλιος. Το ξέρω ότι για κάποιους αυτό είναι το φυσιολογικό μα όχι για μένα. Δεν το λέω από ψευτοανωτερότητα αλλά λόγω δύναμης της συνήθειας.Ελπίζω πως οι μέρες θα περάσουν. Θα περάσουν σίγουρα, όπως και το υπόλοιπο καλοκαίρι. Και κάπου εκεί θα έρθει ο ύπουλος ο Σεπτέμβρης και θα μας μαχαιρώσει πισώπλατα, σκοτώνοντας όχι εμάς σαν οντότητες αλλά την οιαδήποτε τελευταία μορφή ξεκούρασης και ελευθερίας, επανερχόμενοι στις γαμημένες συνηθειούλες μας.

Βλέπεις, η συνήθεια καταστρέφει. Τα πάντα αν με ρωτάς. Τους ανθρώπους, τις σχέσεις τους μεταξύ τους, διάολε!, τη ζωή σου ολόκληρη. Σου κατασπαράζει τα σωθικά πριν καλά καλά το καταλάβεις, ξεμένοντας εν τέλει ένα αδειανό κουφάρι με λίγα απομεινάρια συναισθηματισμού και ουσίας.

Ξέρω να κάνω αλληγορίες και σχήματα λόγου μα μέχρι εκεί. Δεν ξέρω πως να καταφέρω να την απομακρύνω από την ''συνηθισμένη ζωούλα'' που ζω.

Πόσο πονάει αυτό. Να ξέρεις ότι η ζωή σου είναι άκρως και απολύτως συνηθισμένη και δεν αφήνει αντίκτυπο στην ζωή κανενός.

Που είναι οι άνθρωποι, άνθρωπε; Κανείς εκεί όταν τον θες. Δεν το περίμενα να το πω αυτό, έτσι τόσο γενικά, εκμηδενίζοντας μέχρι και τις εξαιρέσεις μου αλλά ναι. 

Κ-Α-Ν-Ε-Ν-Α-Σ.

Ναι φίλε μου. Φυσικά. Φυσικά και σε ήθελα εδώ. Εννοείται πως ήθελα να μου κρατήσεις το χέρι και να μου πεις πως όλα καλά θα πήγαιναν, κι ας μην το ξεστόμισα ποτέ. Προφανώς και χρειαζόμουν μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, έτσι, για το γαμώτο. Ξεκάθαρα ήθελα να νιώσω πως έχω έναν άνθρωπο που θα προσπαθήσει να με σηκώσει στα πόδια μου. Μα.. Στα αρχίδια σας φίλοι.. Έτσι, όπως μονάχα ξέρω, ωμά.

Σε όλα αυτά σιγοντάρει και τα χειροτερεύει η κοινωνία. Η αμφιταλάντευση μέσα σε δύο λέξεις που θα κρίνουν ολάκερη την πορεία μας. Δεν θέλω όλοι να έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με μενα. Βαρετό. Δεν θα εφησυχασθώ, όμως, όταν ''η άποψη τους'' είναι η άποψη ενός ''ανώτερου'', με πολλή δύναμη στα χέρια του. Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που να δέχονται την προπαγάνδα σε οποιαδήποτε μορφή της, ντροπή κύριοι!

Κλείνοντας, και επειδή δεν μου αρέσει να πολιτικοποιούμαι δημοσίως και να κάνω αυτά που αποδοκιμάζω, ένα θα πω. Μην φοβάστε. Πάρτε ρίσκα και μην κάθεστε στην γωνίτσα σας δεχόμενοι τα πάντα. Διεκδικήστε.

Χαιρετώ,

να ελπίζετε.

Ήρεμα νερά

Λοιπόν. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Αυτό είναι το γαμημένο πρόβλημα.

Μια ελεεινή στατικότητα στον κόσμο μου, μια απίστευτη πληκτικότητα που προσπαθώ να σκοτώσω με κάθε ευκαιρία. Βάζοντας μια σφαίρα πνευματικότητας στο νοητό μυαλό της ή σφαγιάζοντας τη με ένα αιχμηρό τσεκούρι ενδιαφέροντος. Μα τίποτα. Εκεί αυτή, καλά στέκει, σαν άσαρκο ον, που δεν την πολυενδιαφέρει το τι κάνω εφόσον δεν μπορεί να επηρρεαστεί.

Μια έλλειψη χρησιμότητας, αυτό με περιγράφει.

Από την τελευταία φορά το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι είδα από κοντά μία από τις αγαπημένες μου μπάντες live και ότι έχει μπει ,ημερολογιακά, το καλοκαίρι. Α και ότι οδηγώ λίγο. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, μα κανείς δεν δίνει σημασία.

Αυτό που θα ήθελα (ή χρειάζομαι) είναι ένα χαλικάκι (ή μια κοτρόνα) να μου ταράξει λίγο (ή πολύ) τα νερά.

Η έμπνευσις ξεκινά από τις 22 Ιουνίου. Η σαπίλα και η θανατίλα θα είναι έντονες στην ατμόσφαιρα. Θα αναφερθώ σύντομα εκεί.

Κλείνω,

Να φροντίζεστε.

Τέλος σεζόν

Χμ, ενδιαφέρον.

Ξεστομίζω διάφορα, πάνω σε μια τρέλα της στιγμής, ένα ντελίριο για τον περασμένο, φαινομενικά εξαφανισμένο, χρόνο.

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, δεν με νοιάζει και πολύ. Συνεχίζω να παραμένω σοκαρισμένος όταν σκέφτομαι ότι έχω φτάσει εδώ που είμαι.

Πώς μπορεί μια συνήθεια, ή μάλλον ένα κομμάτι της ζωής μου (το μεγαλύτερο) να χαθεί  τόσο ξαφνικά και απροειδοποίητα; Μια χρονιά ακόμη ψιθυρίζω χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το λέω με κρυμμένο χαμόγελο ή κρυμμένο δάκρυ. Υποθέτω και τα δύο.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι φίλε μου. Ψάχνουν, αναζητούν σαν να μην υπάρχει αύριο μια μικρή συνήθεια, μια ρουτινούλα. Την μισούν, την γειώνουν, την βρίζουν. Εύχονται να μην ήταν μέρος αυτής, αλλά να ζούσαν μια άλλη ζωή, κάπου διαφορετικά, υπό αλλαγμένες συνθήκες. Εύχονται να μπορούσαν να ταξιδεύουν στα πιο κλισέ μέρη, να διαβάζουν ψευτοκουλτουριάρικα βιβλία, και να μην ξαναχρειαστεί να σηκωθούν πρωί. Εντάξει όλα αυτά. Δικαίωμα του καθενός να θέλει να έχει συμβατικά, πανομοιότυπα με άλλους όνειρα.

Το πρόβλημα είναι αλλού. Το λάθος είναι πως όταν η ώρα που έχουν την δύναμη να αποχωριστούν την κατεστραμμένη καθημερινότητα τους, δεν μπορούν να το κάνουν. Είναι εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να χάσεις κάτι, όταν συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι για σένα τελικά. 

Γιατί όλοι λέμε πως μισούμε τις ζωές μας, αλλά σαν καλά μαλακισμένα πλάσματα, καθόμαστε άπραγοι σε μια καρέκλα που τρίζει, και γράφουμε για τον πόνο που βιώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε την συνήθεια μας. Μακάρι να έτριζε μόνο η καρέκλα.

Πάει κι αυτή η σεζόν μωρέ. Γρήγορη σαν διάολος, η πουτάνα.

(''Καλοκάιρι''...Τέλος πάντων.)

Μπορεί και να πάει καλά. Θα δείξει.

Να σκέφτεστε.

Αγάπη παντού.

Time(ing) out

Η μεγαλύτερη πουτάνα που ξέρω δεν είναι γυναίκα, δεν είναι καν άνθρωπος. Η μεγαλύτερη πουτάνα είναι το timing. Ναι αυτό το χιλιοειπωμένο, συνηθισμένο, ασύμβατο timing.

Είναι σαν ένα παιδί στο πάρκο. Τρέχοντας τριγύρω μπορεί να δει κάτι κάτω να λαμπυρίζει και να του τραβήξει την προσοχή. Ίσως το πάρει στα χέρια του, να το επεξεργαστεί και να το περιπαίξει, μα μετά από λίγο να αποφασίσει ότι δεν έχει κάτι παραπάνω, κάτι πιο διασκεδαστικό να του προσφέρει και να το πετάξει με στόμφο, και εμφανή απογοήτευση, πίσω στα λεκιασμένα χαλίκια τρέχοντας να κάνει τσουλήθρα ή τραμπάλα ή κάτι που εκείνη την στιγμή θα τον έκανε πιο χαρούμενο.

Ήταν παιδί. Δεν θα καταλάβαινε ποτέ πόση αξία είχε το διαμάντι που κρατούσε στα χέρια του. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να το κατηγορήσει γιατί το λάθος στην υπόθεση δεν ήταν το παιδί μα ο χρόνος που έτυχε και συνάντησε το διαμάντι. Σωστά;

Φαινομενικά η τσουλήθρα και η τραμπάλα έμοιαζαν ιδανικά. Ήθελε απλά να περάσει καλά, να νιώσει την κούραση από το τρέξιμο στο πάρκο, να τρομάξει στιγμιαία εκείνα τα κλάσμα του δευτερολέπτου που ήταν στο κενό και εξαρτόνταν από τον φίλο του, αποφασίζοντας αν θα τον προστάτευε ή θα τον άφηνε να πέσει απότομα στο έδαφος για ένα προσωρινό γελάκι. Μα πώς μπορείς να κατηγορήσεις το παιδί;

Μα ποιος ξέρει; Ίσως είχε αντιληφθεί τι κρατούσε μα να ήταν πολύ φοβισμένος για να το κρατήσει, ή να το έκρυψε σε ένα συγκεκριμένο σημείο στα χαλίκια, ελπίζοντας, μετά από χρόνια, και παρά τις μικρότατες πιθανότητες, να επιστρέψει και να το βρει.

Τότε που θα ήταν ικανός για μια τέτοιου είδους δέσμευση, ικανός να αναγνωρίσει την πραγματική αξία.

Τότε που οι τραμπάλες και οι τσουλήθρες θα μοιάζουν τόσο ανούσιες και κουραστικές.

Το timing. Αυτό φταίει. Ή μπορούμε απλά να τα ρίχνουμε όλα εκεί, ανίκανοι να παραδεχτούμε ότι φοβηθήκαμε την δέσμευση, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά. Σε κάποιες περιπτώσεις το πιστεύω, σε άλλες δεν μπορώ να βρω άλλον φταίχτη παρά εκείνο το βαλμένο-να-μας-καταστρέψει timing.

Το διαμάντι το κρατάς. Το θέμα είναι τι κάνεις όμως; Μεταξύ μας; Πρέπει να κατέβεις μερικές τσουλήθρες και επιβάλλεται να ανέβεις σε λίγες κούνιες για να το εκτιμήσεις.

Timing. Μια λέξη, τόσα κατεστραμμένα όνειρα και στιγμές.

Και όπως λέει και κάποια:

''Αν έχετε χημεία τότε το μόνο που μένει είναι να έχετε καλό timing. Αλλά το timing γαμιέται''

Adios, υπομονή σε όλα.