Απαγορεύεται η ρίψη άχρηστων υλικών και ερώτων

Λοιπόν, το νόημα είναι απλό: πρέπει να βιώσει, ο καθένας μας για τον εαυτό του, μια διαδικασία μέσω της οποίας θα είναι ικανός να συγκρίνει και να εκτιμήσει πράγματα που κάποτε τα πέταξε στα σκουπίδια γιατί παραήταν κοινά.
Αυτή η διαδικασία, λοιπόν, είναι- μετά την απομάκρυνση από τον κάδο απορριμάτων- να αρχίσει η αναζήτηση για το νέο, το ξεχωριστό, το σημαντικό(τερο).

Βήματα, μεγαλύτερα και πιο βιαστικά, ή ακόμη και απερίγραπτα μικρά. Αναζήτηση με νοητούς χάρτες, κιάλια, πυξίδες GPS. Δεξιά η αριστερά ίσως πιο βόρεια, μπορεί δίπλα σου ή ακριβώς μπροστά σου.
Στην αρχή η βεβαιότητα και η σιγουριά ξεχειλίζει από μέσα σου.
"Είναι θέμα χρόνου. Θα το βρω. Άμα ψάξω λίγο ακόμη, πού θα πάει; Θα το βρω.."
Και δεν το βρίσκεις. Και δεν είναι ούτε δεξιά ούτε πίσω σου. Ούτε πιο μακριά, και σίγουρα όχι μπροστά σου.
Η απελπισία αρχίζει να πλησιάζει. Μα εσύ τρέχεις, γιατί έχεις κουράγιο ακόμα και προς στιγμήν ξεφεύγεις.
Κάθεσαι σε ένα παλιό παγκάκι σε κάποια πλατεία που μέχρι εκείνη την στιγμή ποτέ δεν είχες εκτιμήσει, και βάζεις τα χέρια στο μέτωπο.
Μετά από λίγο σηκώνεσαι και ξαναρχίζεις.
Το ραντάρ χτυπάει, τα λαμπάκια αναβοσβήνουν. Κάτι συμβαίνει, μα... τι;

Α! Στέκεσαι και απλά κοιτάς.
"Το βρήκα" σχεδόν φωνάζεις.
Πιάνεστε χέρι χέρι και κάνεις κωλοδάχτυλο στην απελπισία που αδυνατεί να σε ακολουθήσει.
Μετά από λίγο, όμως, αρχίζουν να σε χτυπούν ανελέητα οι φρίκες του χθες. Και, από το πουθενά, καταλαβαίνεις.
Μα αυτό δεν φτάνει σε τίποτα το προηγούμενο.
"Θα έτυχε" λες, και συνεχίζεις.
Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, καταλαβαίνεις ότι δεν έτυχε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Και τότε, με την απελπισία, να σε έχει φτάσει σχεδόν, σου έρχεται η ιδέα: γρήγορο τρέξιμο πίσω στον κάδο.
Τότε, προς μεγάλη σου έκπληξη, συνειδητοποιείς πως το απορριμματοφόρο έχει περάσει, και έχει πάρει μαζί του και ότι είχες ρίξει μέσα.
Ξεκινάς, και περνάς μέρες και νύχτες, και εβδομάδες και μήνες, εκεί, δίπλα στον κάδο, σαν φρουρός.
Η απελπισία έχει αρχίσει και σου τρώει τα σωθικά όλο και περισσότερο, μα δεν νοιάζεσαι καν πλέον.
Τραγικό τέλος: αυτό που είχες πετάξει, τελικά δεν το είχε πάρει το σκουπιδιάρικο. Το βλέπεις να περνάει μπροστά από τον κάδο χαμογελαστό και ευτυχισμένο. Κάποιος το είχε δει εκεί και το πήρε, το βοήθησε και το έκανε αυτό που είναι σήμερα.
Σε κοιτάζει με ένα βλέμμα αμετάφραστο.
Σαν εκείνο, κάποτε, αλλά λίγο πιο θυμωμένο.
Ούτε καν σου γνέφει.
Δίκαιο.